bütün acılar saygıyı hak eder. insanların teselli için kullandıkları aptal bir laf vardır "bundan daha kötüsünü yaşayanlar var" diye. işte insanı çileden çıkarmaya yeter o laf.
şimdi siz elbette parmağı kırılan biriyle bir trafik kazası geçiren birinin acısını aynı kefeye koyamazsınız, saçma olur. ama trafik kazası geçiren kişinin, parmağını kırılanın acısını yok etmek gibi bir özelliği yoktur. yani acıyı yok sayamazsınız daha büyüğü var diye.
benciliz. insanoğlunun özelliği bu. herkes "hayatımı yazsam roman olur" havalarında. başkalarının başına da kötü şeyler gelebileceği olasılığını siliyoruz beynimizden. kötü olayların acısını atlattıkça onlarla gurur duymaya başlıyoruz hatta. "bakın ben neler gördüm geçirdim" diyerekten. utanarak söylüyorum ki ben de yaptım bunu. başa çıkılmış acılarla gurur duymak haktır, ama güçlü olmak başkasının acısını küçük görme hakkı vermiyor bize. başınıza ne gelmiş olursa olsun böyle bu. asla "bu da bir şey mi?" diye küçümsemeyin insanların acılarını. saygı duyun. yoksa sizinkine de saygı duymayacak biri çıkar, işte o zaman küplere binersiniz.
