karakter sınırlaması olmasaydı ''2000'li yıllarda uçan araba bekleyip de hala şahin'e binmek'' olacaktı, kısmet.
2000'li yıllardan kasıt daha çok 2010-2015 arası yıllar aslında. 90'larda annesinden salçalı ekmek isteyen, sobanın üstünde kestane pişiren, star tv logosunun hala mavi olduğuna şahit olan çocukların hayaliydi uçan arabalar. bunda jetgiller'in de payı var. az mı kıskandırdı şerefsiz elroy bizi.
o yıllarda sürekli, şu an içinde bulunduğumuz yıllara dair hayaller kurulur ve herkes kendi hayalinin başrolünde 'çok zengin', 'çok yakışıklı', 'ünlü futbolcu' vs. karakterleriyle yer alırdı. bu karakterlerinse ortak paydada buluştuğu tek değer 'uçan arabalar'dı. geleceğe dönüş filmini 10 yıl sonra izlemiş ve gaza gelmiş bu çocuklar, uçan arabaların ne olduğundan çok, havada çarpışmadan nasıl seyredeceklerine kafayı yormaya başlamışlardı bile. hatta bunu tasvir ederken, 'uçan serçe', 'uçan tempra' düşünür ve hayallerine gerçeği oturtmaya çalışırlardı. tabi ya, uzun bir süreydi 15-20 sene sonrası. çocuk aklıyla, bu kadar uzun bir süre birleşince ortaya çıkan malzeme kimseye yabancı gelmezdi. belki de biz inanmak istediğimiz şeye inanır, kesip biçer, ona gerçeğin kostümünü giydirirdik.
'ohoo o zaman kadar kesin uçarız olum, böyle bir tuşa basınca her şeyin olduğu bir şey olur bence. okula da gitmezdik ki'..
