çoğu insan gibi bende de ilkokula giderken başlayan sıkıntı sürecinin ilk adımı. cuma akşamına kadar sürecek olan çilenin ilk halkasıdır pazartesi. okul olsun, iş olsun, gerekirse tatil olsun; pazartesi hep bir can sıkıntısıdır. memlekette yaşam uyanır ve kovalamaca başlar ta ki cuma akşamı okunan istiklal marşına kadar. eskiden bilinç şöyle rahatlatırdı kendini: cumadan lig başlıyor maçları dinleriz, izleriz, keyfimize bakarız. tabi eskiden diğer ligleri bu kadar çok seyredemezdim ondan belki de giderek daha bir kesin çizgilere büründü bu sendrom. gerçi son zamanlarda behzat ç'yi seyrederek başlıyorum pazartesine, gayet de iyi geliyor hani. ya da insan alışıyor da artık umursamıyor mu bilemedim onu ben.
