büyük mutluluktur. her gün eve girebildiğimiz için şükretmeliyiz.
10 dakika önce evin dış kapısındaydım. anahtarlar yeniydi. eskiler kadar kolay açamıyordu kapıları. ilk denememde bunu bildiğim için sabırla karşıladım, hatta gülümsedim "yine uğraştıracak bizi mk" diyerek.
denedikçe sabrım azalıyor, sabrım azaldıkça anahtara yükleniyordum. içerideki kardeşim sesleri duymuş. abi anahtar kapıda, o yüzden açamıyorsun dedi.
anahtarı çekti. yine denedim. fakat heyhat! bacaklarım ağrıyor, montumdan yağmur suları akıyordu. "allahım, kendi evime giremiyorum" diye bağırdım.
ben anahtarı çektim, kardeşim içeriden denemeye başladı. -onun anahtarı da yeniydi- açamadığı gibi, anahtarı da kilide sıkıştırmıştı. çıkar ben deneyeyim dedim. çıkmıyor mına kodumun diye bağırdı. olanlar çok saçmaydı...
