milli marş bir milleti temsil eden bir sembol olduğundan o millete aidiyet hisseden bir kişinin o marşı okuması kadar doğal bir şey yoktur. aidiyet meselesi o konu. sen kendini türk milletine ait hissetmiyor olabilirsin, o zaman da o ülkeden utanırsın. bir başka ülkeye vatandaş olmuş her şahıs bilir ki, vatandaşlık işleminden sonra o ülkenin bayrağı göndere çekilir ve o ülkenin "milli marşı" okunur. bu amerika´da, almanya´da fransa´da ve bildiğim kadarıyla bütün ülkelerde böyledir.
eğer vatandaşlık başvurusu yapmış şahıs tutup "ben bu milli marşı okumuyorum arkadaş" falan derse, adamı o ülkenin vatandaşı yapmazlar. başvurusunu reddederler. "aidiyet" şartları oluşmamıştır çünkü. büyük uefa kupası maçlarında falan ingiliz chelsea, manchester united taraftarlarının bangır bangır "god save the queen" söylediğine maçları takip eden herkes mutlaka şahit olmuştur.
böyle bir şeyden utanan bir şahsın bu dünya da gidebileceği bir başka yer de yoktur. çünkü adama nereye giderse gitsin mutlaka o gittiği ülkenin milli marşını söyletirler. git japon konsolosluğuna ben japonya marşını söylemeden sizin vatandaşınız olmak istiyorum, olabilir miyim , falan diye sor, bak bakalım sana ne yanıt veriyorlar...
eğer bu ülkenin vatandaşıysan o marşı söyleyeceksin, o marşı söylemiyorsan başka devletin marşını söyleyeceksin. ama "ben hiçbir marşı söylemek istemiyorum" diyorsan, hani solcuların sözümona söylemidir o, ama sovyet marşını söylemeyen rusların başına neler geldiğini de yazan alexander soljenitzin di. sovyetler, adamı "kaybediyorlar" mış. sibirya´ya falan götürüp kutup ayılarına yediriyorlarmış o dünyaya "halkların kardeşliği" muhabbeti yapan rejimin bizzat uygulayıcıları.
bunlar işte genç sözlük yazarlarının "saftaloz" söylemleridir. birgün anlarlar, neyin ne olduğunu.
yukarıdaki söyleme yanıt : ben hiç utanmıyor, milli marşımı gururla söylüyorum !!
