hani masumiyetle günah arasında ince bir çizgi vardır. yanyana gelmiş siyah ile beyaz arasındaki o görünmeyen çizgi gibi. genelde bu çizgiye herkes siyah der. aslında bu bir yanılgıdır. beyazdır o çizgi. ya ne sandın şaşkın? hem, renkler için kirlenme yarışında da birinciliği beyaza vermemişler mi? siz her kara gördüğünüzü günaha yakın saya durun... benim için de şehvetle masumiyet arasında ince bir çizgi vardır ve bu çizginin rengi tartışmasız alev rengidir. alev rengi turuncu ve kızıl arasında henüz tam tanımlanamış olsa da benim zihnimden gözlerime yansıyan korlara bakınca bunu anlayabilirsiniz.
beyaz tenine ve yüzünün ay yansımasına isyan eden dudaklarında masumiyetinin kızıl izlerini taşıyan sen, kutsal bakire: biliyorum bacaklarında yanan ateş henüz yeterli havayı bulamadığı için, için için yanmakta. dudaklarındaki kavisler bana hep senin o derin bal kutunu anlatmakta. seni bi' yerlere uçuran hep bu kara ejdarha. dağlar arasında bulutlara, bulutlardan yıldızlara, yıldızlardan tekrar yuvana taşımakta. şimdi ise seni bırakırken gözlerindeki masumiyet yerini bak kızıl ateşe bırakmakta. artık kuyruğuna doğru seni çekip almakta.
*** fida film*** sadece 5 dakika ara***
sıkıca sarıldığı o an bacakların sıyrılırken bak eteğin beline doğru çekiliyor. bastırdığı ve sıktığı an, pütürlerindeki kavis bacak arana sıkıca dokunuyor. sen onu sarmaladığını sanarken aslında o seni inim inim inletiyor... teslimiyetin huzuru var şimdi sende. bak içinden çıkan alev her tarafı yakıyor... sen; ılık ılık boşalırken ve süzülürken, bacak arandaki sızıyı derinden hisseden yine o. dönüşüyor bak görüyor musun?.. artık kara bir ejdarha değil. alev rengi oldu her yeri, aynı soluğu gibi...
