'gözlerinin getirdiği sarı zarflardı belki yokluğun. yıpranmış, defalarca parçalanmış, metalimsi.
belki de benim korkularındı gözlerini getiren gözlerime. yeşil cehennemlere kaçmaktı, ilk buluta atlayıp yağmaktı.
oysa vazgeçmek ne büyük bir erdemdi, çocukluğumda bana okunmuş bir hikayenin kahramanı gibi, savaşlar kazanan, tanımadığım...
damla damla gökyüzüne dönmek gibi, topraktan vazgeçmek, kırmızı cennetten, pudra gibi bulutlardan..
peki neden be adam? yok mu senin ruhunun ıslak bir bahçesi kuru tenim için? bu kadar mı çitleşti kirpiklerin, gözlerimi hapsedecek kadar?
titrerim, düşemem toprağa. siyah kem gözlerim olmadan, ağlayamam. dokunursan acır parmaklarım, dudaklarımdan vazgeçen adın dökülür. kezzap gibi deler kalbimi, hiç olurum. toprak bensiz kalır, gözlerim sende.
yeşerecek misin şimdi bu şirret toprakta? kirpiklerinin koruduğu benim gözlerim, elinde sarı bir zarfla? açmayacak mısın be adam?
o benim yokluğum, elinde tuttuğun değil kanımın siyahı, değil adımın anlamı, değil doğmamışlarım.
o benim yokluğum, gözlerinde sararmışca taşıdığın.
