gta 4'ü oynamama büyük bir nezaketle izin veren sistemimi biraz da olsa kastırarak beni ilk başta büyük bir şoka uğratan oyun. çözünürlükteki minimal oynama ile mükemmel olmasa da fps oynanabilecek bir performansta oynuyorum.
ikinci dünya savaşı oyunlarından ve filmlerinden hayatta bıkmayacak biri olduğum için ilk başta 60'lardaki olayların bir aktörü olmamız hoşuma gitmemişti. ancak sağolsun call of duty yapımcıları benim gibi ww2 hayranlarını üzmeyerek senaryoyu öyle bir yazmış ki kendimizi bir ara yine doğu cephesinde 1945'te kızıl ordu askeri olarak buluyoruz. alman öldürmesem içim rahat etmezdi hem de victor reznov ile. world at war'ın kahramanı dimitri petrenko'yu da tekrar görmek hatta dışarıdan ilk kez görmek ve konuştuğunu duymak da harikaydı.
modern warfare 2'yi henüz oynamamış olmamdan mütevelli bir çok yazar gibi bu 2 oyunu kıyaslayamam ama hemen hepsi sıkı fps oyuncuları mutlaka haklılar. mw2 daha güzelmiş ona emin olduk. ben ne diyecektim unuttum o nedenle vakit öldürüyorum şuan.
şaka maka ilk kez bir fps'de bir uçak kaldırdık tek bir tuşla da olsa. sr 71 gibi efsanevi bir uçakla göreve uçup yerdeki saldırı takımını komuta ettik, bu harika bir ayrıntıydı. cod4'te a130'da benzer bir aktivite yapmıştık ama ikisi farklı.
tipik meydan muharebeleri olduğu gibi (vietnam) ağır makineli tüfekler yerine makineli tabancaları ve pompalı tüfekleri (spas 12 ejderha nefesi) kullandığımız sokak çatışmalarının olduğu görevler de var. ayrı bir hava katmış oyuna. minimal ingilizcem nedeniyle mükemmel olduğundan şüphe etmediğim senaryoyu da pek anlamıyorum lakin yükleme ekranlarındaki videolar harika.
takım arkadaşımızın friendly fire'a verdiği "do it again, ı'll kill you" tepkisi de harika.
