kelimelerin nutku tutulmuş yazarı anlatırken. kimine göre sözlerin genel geçer kavramlarını idrak etmek zor olsa dahi kelimelerin birinci anlamlarına takılıp kalmaktan ibaret yaşarız. şekli kuralların etksinden kurtulmak istediğini söyleyen dili kimse kemiklendirmiyor. aksine dilediğince hür ve serbest boş laflar savuruyor. şekilciliğin hat safhada olduğu bir düzünde şeklin ruhuna derinden dokunan nadir insanlardan. temelde yargılarımız hep öndendir. anlamaya çaba sarfetmeyiz çünkü anlamak istersek zorluklariçinde geceleri kıvranacağımızdan korkarız. gerçeklerimizin gerçekliğini kontrol etmek bize bu kadar güçken kaldı ki bir insanı anlamak, anlamaya çalışmak, kelimelerinin altında acaba nereye nasıl değiniyor diye düşünmek bize hamallık gelir. zihnimizin sırtına nasır tutturmak pek alışıla gelmiş bir şey değildir. bu yüzden yargılarımızın ön yerine arka olmasına, kelimelerin şekli boyutunu bir tarafa bırakıp derinliklerine inmeyi benimsmiş gözlerle görülebilecek nadir güzellikte bir yazar, görmeyi bilen gözlere. yargılarımızın ön kısmını bir kenara bırakıldığında, tanıdıkça derinlerine indikçe daha iyi anlaşılabilir bir üslubu vardır. her ne kadar belli konularda zıt düşsekte aslında mevzu bahis konulara aynı doğrulukta farklı açılaran bakıp sadece üslup farklılığından, yaşanmışlıkların kayda değer izleri yüzünden, yolu paralel olarak ama aynı izde yürümeden bir ray misali kat ettiğini anlıyor insan. yolun sonu aynı noktada bir garda bitiyor. ama gidiş şekline göre yolun biri sağda biri solda, biri aşırı dinci biri dinsiz gibi benzetmeler rayların çivilerini yerinden söken ya da sökmeye çalışan bir takım düşüncelerin tesirindekilere paralelliğin imkansızlığını aksettiriyor. biri olmadan diğerinin olamayacağına inandırılıyor ve trenin aslında tek ray üzerinde diğer tarafının ise hayali raylar üzerinde gittiğini söylüyor. böylece tek raya düşmüş trenin yoldan çıkmasına sebep oluyor. sözlerin anlamına ehemmiyet verenlerin anlayacağı bir dilde kadim dost. anlayana...
