dün gece hastanede nöbet tutarken hasta odalarından birinde bu filmi izliyordu mehmetçikler. yüzlerinde de her zamanki çocuksu gülümseme. akıllarında ne can acısı kalmıştı, ne sıla hasreti, ne de teskere. büyüksünüz üstatlar..
hikayenin tek kötü tarafı benim odaya hastanın birinden sonda çıkarmak için girmiş olmamdı. yoksa bana mı gülüyorlardı lan??*
(bkz: malı da ben kullanacam ama)
