ya var ya, cümleye nasıl başlasam, lan ne desem de anlatabilsem ki?
birtakım güzel insanlar, neden bir şeylerin farkına varamıyor? neden bazı şeyler idrak edilemiyor hayatta?
birine hak ettiğinden fazla değer vermek... lafa bak, te allam yareppimyarasulullahümmesallialaseydinemuhammedinveala.. la olum manyak mısınız siz yahu? rahatsız mısınız? kişiye verilmesi gereken değer alnında mı yazıyor da, bakınca şıppadanak anlayıp ona göre davranalım? ayrıca birine değer verip vermemek senin elinde mi sanıyorsun?
hasan abi gel sana azcık değer vereyim.. allah razı olsun, e iyiymiş valla. dur ben bi, değer vermemem gereken insanları hayatımdan çıkarıp geleyim.
e olum o zaman aşk acısı, pişmanlık, keşkeler, ahlar, oflar.. bunlar niye var lan hayatımızda? sizin mantığınıza göre, sizin dünyanıza göre bunların olmaması gerek?
bakın canlarım, bakın ciğerlerim, abilerim, ablalarım, bacılarım, kardeşlerim.
kazın ayağı öyle değil -perdeli-, insan kimi ne kadar seveceğini, kime ne denli değer vereceğini kendi tayin edemez, hayatı güzel yapan da budur zaten.
birine değer verirsin, seversin, aşık olursun.. fakat o insanın aslında sevilmeye değmeyecek bir insan olduğunu sonradan anlarsın.. e anlarsın da gözüm, bir bok yiyemezsin ki, sevmişsindir bir kere, mantıken öldürmen gereken birini, duygusal olarak dolu dizgin sevmeye devam edersin.
akabinde peydah olan o pişmanlığı, afedersin ama sike sike yaşarsın, yaşamalısın da zaten.
sonrasında, hani derler ya; azalarak biter.. alışırsın, rahat ol.
ama sakın ola ki, insan olduğunu, aciz olduğunu unutup da, seni yerden yere vurma kabiliyetine sahip duygularla taşak geçercesine müstehzi olma, gereğinden fazla incinirsin evladım.
