Nasıl ki bulutlar toplar havadaki nemi yağmurdan önce, bulut misali biriktirir insan bazen içinde dertleri, sıkıntıları, tasaları, acıları, yalanları, ihanetleri...Sınıra ulaştığında ise bir kıvılcım yeter artık, bir tek şimşeğin çakması yeter boşanması için yürekte biriken tortunun, ferleri sönmüş çeşminden. Ağlamaktan utanmak, ağlanılacak bir şeydir. Ama herkes de beceremiyor işte. Ne yapsan da olmuyor bazen. Değil şimşekler çakması, tufanlar kopsa da bana mısın demiyor insanfsız yürek, koyvermiyor özgürlüğüne içinde boğulduğun deryaları...
