man utd'de iken, kendini bir halt zanneden hareketleri daha yeni başlamıştı. sürekli bencil oynuyordu. sürekli çalım, yeteneğini gösterme telaşı, ben acayibim ya tavırları... bir gün yine "bakın nasıl çalım atıcam lan" deyip topun üstüne bastı ve ağzının üstüne kapaklandı. bu bir.
chelsea-man utd şampiyonlar ligi finali idi. mourinho'ya kıl olduğum için chelsea kazansın istemiyordum. penaltılara geçilmişti. topun başında "bu" vardı. yine abuk subuk hareketler, poz vermelerle topun başına geçti. ve penaltının içine etti golü kaçırdı. tosuncuk ağlıyordu. anlamlı bir sevinç kapladı içimi. unuttum o an chelsea'yi filan. iki etti.
üçüncü sahne de bugün. bu içi hasetle dolu, özenti züppe yine bir efelenmeye girdi ve yine ağzının payını alıp oturdu.
neden mi bu götkafayı sevmiyorum ey güce tapan, züppelik özentisi ergen piçi? çünkü bu adamın (ve mourinho denen şahsın) suratında şeytanın en pis en lanet özelliği olan kibirin imzası gizli bir sırıtış şeklinde durmakta. savaşın ebemizi siktiği, güçlünün güçsüzü ezdiği, zenginin fakiri hakir gördüğü ve karşılığını pek bulmadığı bu lanet dünyada böyle atıp tutan, kibirle ben neymişim edasıyla dolaşan küfre layık organizmaların cevabı anında suratlarında bir tokat şekline almaları içimin yağlarını eritiyor da ondan. anladın mı ergen ruhlu zevzek? sen imaja, reklama, pompalanan balon kültüre tapınmaya devam et.
abd muz kabuğuna basıp düşse o zaman da başım göğe erer. çünkü ben bu dünyada tek bir şeyden nefret ediyorum. o da kibir. anladın mı anlayışını siktiğim!
