Tozludur saçlarim, saçlarimdan
devrilmis saraylarin dumanlari savrulur
yüzüm yaniktir
yüregime bir karanfil sokuludur
ve partizanca darbelerin dünyaya ilen savki
benim gögsüme gögsüme vurup durur.
Ben dünyaya dogru yürümekle meshurum
bahar da sürgülenir içime katranlar da
hem kosarak yarattigim sevgiler vardir
hem körlenmis sevgilerin acisiyla kostururum.
Beni sular
kocaman taslari parçalayarak hatirliyor daglarda
ve beni hatirlatiyor çeltik tarlalarinda ayni sular
umutlu sakinlikleri
lohusaliklariyla.
Ben dünyaya dogru yürümekle meshurum
kökten dallara yürüyen sular gibi
yürürüm kömür ocaklarina, çapalanan tütüne
yürürüm hüzün ve agrilar çarelenir
daglarin esmer ve yaban telasindan kurtula diye
torna tezgahlarinda demir.
Yürürüm çünkü ölümdür yürünülmeyen
yürürüm yürüyüsümdür yeryüzünün halleri
kanla dolar pazulari tarladakinin
hizar gürültüsü içinde türkülenir bir öteki
gökleri gögsümden asirtarak yürürüm
yagli kasketimin kiyisinda nar çiçekleri.
Ayni adam Ekim günlerinden beri gümbür gümbür gelirim
teneke damlarin üstüne safi sinirden dogan günes
portakallar firlatarak parliyor benim adimlarimla
anladim neden yorgunluk
gülümserlik getiriyor insana
hayatin bana basat
bana avrat olusunu ögrendim
isçiler bunu kursunlanarak ögrendi
on besinde bir arkadas
inancini savunurken yargica
anladi bulana durula akmakta olan seyi.
Yürüyorum
azarlaniyorum fiskiran basaklarla
iki bomba gibi tasiyorum koltugumdaki bir çift somunu
hurdahas bir sanciyla geçiyorum badem çiçekleri altindan
gözlerim nemli degil.
gözlerim namlu.
