hiçbir şeyin sonunu getiremiyorum. senin yüzünden tabii ki...
beceriksizliğim senden; kararsızlığım; sabırsızlığım; elimi açıp bütün kağıtları göstermem senden; bütün iyi yazarlara çamur atmam, kitaplarla geçinememem, satırların altını çizmem hep senden; sabahları aç karnına soğuk su içmem; çıkıp sokaklarda saatlerce amaçsızca yürümem; yüzümün döküldüğünü görmem aynada; derslere girmemem; sınavlara çalışmamam; kendimi göçebe bir seyyah** sanmam, evlenip de yerleşik hayata geçmemek için tüm varlığımla mücadele etmem; ve aşka inançsızlığım senden; zorlasam da kendimi klasik müziğe bir türlü alışamam; yalnızca ingmar bergman filmlerini sevmem; sarhoşken ayıklığı, ayıkken sarhoşluğu özlemem; sezen aksu'yu sevmem; oyunlarla yaşamam hep senden; hayatımı hiç çalışmadan sürdürmeyi düşlemeyi sevmem; gizli gizli çizgi film izlemem hep senden; içimde onlarca insanla yaşıyorum, giderken bütün kötü yanlarını bırakmışsın bana.
ve biraz şiir bırakmışsın kötü günler için, az biraz da öykü... başım belaya girdikçe tutunuyorum. oysa bir zamanlar tutunamayanlardan sanmıştım ben de kendimi.
şimdi ankara'da yağmurlu bir sokağa bakıyorum penceremden. şu sokağı alın götürün burdan, demek geçiyor içimden; attila ilhan'ı anımsıyorum. dudağımın kenarında yıkık bir tebessüm peyda oluyor. oysa bitmez tükenmez intiharlarıyla ümit yaşar'ı düşlemek istiyorum bu akşam, 'beni hayallerimin bittiği yere asın' diyen adamı.
ama diyorum ya bütün kötü yanlarını bırakmışsın bana; hayallerim hiç bitmiyor. belki de bu yüzden hiç büyüyemiyorum.
bil ki unutmadım sözümü.
iyi ki de yoksun; iyi ki de hiç olmadın.
hep bir düş olarak kal ve ben acılarımdan artırmaya devam edeyim seni.
