başarısız projeler mimarı.
kimseye komik gelmeyen bir mizah anlayışını niye hala dayatmaya çalışırsın be adam, olmuyorsa bırak ya. bi bırak allanı seversen.
bayrami firsat bilip de yollara dü$en dar gelirli ve cok nufuslu ailelerin ya$amak zorunda kaldigi bir izdirap. hele ki ziyaret edilecek dostlar veya akrabalar istanbul'un ce$itli yerlerine dagilmi$ ise, esenler'den beylikdüzü'ne oradan belki tuzla'ya kadar uzanacak bir yelpazedir, sörvayvirdir. cocuklarin bir gun once aldiklari piril piril ayakkabilarinin ustunu birazdan kime ait oldugu belli olmayan bir cok ayakkabinin izi ve lekesi dolduracaktir. kendi rizasi olmasa da babasinin baskisiyla kestirdigi, adi batasica berberin de kafasina gore bicimlendirdigi naho$ sac modeliyle, kat kat giydigi kazak ve montun icinde ho$afa donen cocuk surati, bir isyan belirtisi olarak gozlerini camdan di$ariya, gokyuzune cevirecektir. kucuk kizinin kafasini ellerine alip kendine yaslayan anne diger elini plastik tutacaga gecirmi$, "bu yol nereye gider bey?" minvalince kocasinin gozlerini suzmektedir. otobuste bo$ koltuk kalmadigindan ayakta kalan aile, otobuse binmelerini bile bir nimet olarak goren genc babanin kollariyla olu$turdugu cemberin icinde guvende gozukurler, o milim milim ilerleyen melanet otobusun icinde. tüm bunlara tuz biber eker arka fonda cereyan eden otobus sirkulasyonu, paldir küldür yolcular, cep telefonu mesajlari, kornalar ve bezmi$ yüzler.
goruntusunden tiksindiginiz eski model bir cep telefonu üstünde gercekle$tirebilecegiz eylem.
sonuç kesinlikle ba$arisiz. cebinizde ayakkabı ta$iyormu$ gibi hissettiren kokusu bir tarafa, nereye koysaniz orada iz biracaktir, cunku bu boya tutmuyor. denedik i$te, denemedik degil.
bir döneme damgasını vurmuş kültürdür zuxxi. kulağının arkasında vesikalık fotoğraf taşıyanlar, direksiyon üstünde patlıcan musakka yiyebilenler bulunurdu orada. şimdi bile birisi zuxxi dese, bir fısıltı duysam ko$ar tutarım elinden o kişinin, çay ikram ederim, sigara uzatırım.
müzesini ziyaret için; http://www.zuxxi.com
bir süreliğine evde olmayacak annenin diğer ev halkı için yemek pişirip de evren ayrılmasıdır. annelere has şefkatlerden birisidir. çok da güzel bir şeydir. gerekirse telefon açar haberdar eder; -ocakta çorba var eve gelince karnını doyur. der. ammavelakin uzun süreli ayrılıklarda ev halki pişirilen yemeğe en fazla bir gün tamah eder. bir hafta sonra dolapta küflenmiş taze fasulye pilav falan ne varsa çöpe atılır. "ah be anne niye de zahmet edersin" diye sitemde bulunulur.
halbuki o eşek sıpası ısıtıp ısıtıp yemeliydi o yemekleri, lahmacunlara dürümlere para vermemeliydi.
eti'nin ürettiği çubuk kraker markası. orjinal çubuk krakere göre daha yoğundur sanki hazmetmesi pek kolay değildir. üstelik yağlıdır da, parmaklar şilepe şilepe olur. peynirli ve baharatlı modelleri var sanırım. hiç önemli değil, isterse brokili aromalı olsun ben pek sevmedim bunu.
