istanbul'da yağmurlu ve ılık bir şubat akşamıydı. yanımda bana dertlerini anlatan ve benim dertlerimi dinleyen koluma girmiş beyaz montlu biri vardı. kol kola tüm istanbul'u yürüyebilecek kadar anlatacaklarımız vardı birbirimize. o beyaz montunu hiç sevmezdim ama çok yakıştığını da itiraf etmek zorundayım maalesef. ona bir olay anlatırken, okulunun önünden geçiyorduk ve hafif yağmur çişeliyordu o anda. okulun kapısın önünde bir panelvan park etmişti. benim de maalesef huyumdur ki yanından geçtiğim arabaların göz ucuyla içine bakarım. tam o esnada yanımdaki de arabanın içine baktı ve arabanın içinde bereli, sakallı korkunç bir adam vardı. o da bunu fark edince korkup bana doğru yaslanarak eğildi, ben de onu kaldırıp bir şey yok diye onu rahatlatmaya çalıştım. bu anımı anlatmamın sebebi dün gece bu olayın aynısını rüyamda görmüş olmamdı çünkü bu olay hayatımı 180 derece değiştiren bir durumun belki de temellerini atmıştı. bu durumdan sonra birçok sorun yaşadım, hayatımı etkileyen çok şey oldu ama bunca şeyi yaşayacağımı bilsem bile o beyaz montun sahibini asla yalnız yürütmezdim. sonu ne kadar acı olsa da o güzel zamanlara dönmek için vazgeçeceklerimin sınırı olmazdı.
genellikle bunu mecburiyet veya korkaklık adı altında yaparlar. aldatmaktan başka bir halt değildir bu, hele ki sen kesinlikle gitmesini istemiyorsan...
soytarılık ve korkaklıktan ibarettir. bunu onlara söylediginde de dünyanın en cesur insanıymış gibi davranmaktan asla çekinmezler. bir soytarının, çakalın mesajı onlara daha çekici ve cevap verilmesi gereken bir mesaj olarak görülür. sürekli mağdur olduklarını söylerler ki aslında en mutlu ve neşeli insanlar onlardır. onların haklarından en iyi şekilde çakallar gelir ki müstehaktır onlara bu durum...
hayatı sorgulaman gerektiğinin bir işaretidir. uzun zamandır başımdan ayrılmayan durumdur. bu durumdan kurtulmanın tek yolu başına gelenleri kabullenmek galiba.
hiçbir insana asla kendinden fazla değer vermeyeceksin, bir insan için asla elinden gelenin fazlasını yapmayacaksın, bir insana asla güvenmeyeceksin. menfaati uğruna insanlar seni o kadar kötü duruma düşürür ki, bunu asla yapmam dediğin şeyleri yaparsın bir süre sonra. yani uzun lafın kısası, bir saniyeni hak etmeyen kişi için ne üzülmeye ne de kahırlanmaya gerek var. ne halleri varsa görsünler...
geçen sene kış aylarında ilk kez gittiğim mekan. en çok hoşuma giden iki şeyi oldu. birincisi taburede dürümünü yiyorsun, ikincisi ise dürümünde ultra bir sos falan yok. beni götüren yazarımız orayı çok övmüştü, dediğinde de haklıymış. umarım tekrar yazarımızla beraber soğuk bir kış akşamı orada dürüm yerim.
hayatım boyunca en çok zevk aldığım süreçtir. sadece 70 kilometre sürmesine rağmen beni çok mutlu etmiştir. soğuk bir istanbul akşamında yaşanmıştır. keşke gene aynı kişiyle o ana geri dönsem.
az önce saçma sapan bir emaneti otogara bırakmaya giderken karşılaştığım durumdur. bu hayatta en çok soğuğa zayıfım galiba 10 kat giyinsem bile üşüyorum yaşlandım mı ne. pekmez içmenin vakti gelmiş anlaşılan.
en kolay görünen ama en yorucu çalışma metodudur. bu kadar bilgisayarda zaman ayıracağıma adam gibi kitabımı alıp üstünü karalasaydım eminim daha çok verim alırdım. bir daha mecbur kalmadıkça yapmayacağım iştir
