dünyanın en güzide taraftar topluluğunun anlatıldığı yeni bir kitap.
sema tuğçe dikici'nin kaleme aldığı eserde siyah-beyazlı taraftarların bilinmeyen yönleri anlatılıyor.
okunmalı, dokunmalı.
"Dikici'ye göre Çarşı her konuda söyleyebilecek sözü olup, her şeye karşı olabilendir. Tribünlere bir etiket gibi yapıştırılmak istenilen; avarelik, cahillik, ırkçılık ya da saldırganlık gibi sıfatların aksine kıvrak zekânın, olan bitenlerden haberdar olmanın, "öteki"nin varlığını kabul edebilmenin kimi zaman görünen yüzüdür..." diye başlamış arka kapağı. okumaya değer.
partiler oy toplayabilmek için insanların değer verdiği bazı şeyleri sömürürler ve bu şekilde seçimleri kazanırlar. kimisi dini sömürür, kimisi halkın milli duygularını sömürür. kimisi de halkın yanında gözükür gibi yapar. bu da bir sömürüdür. bu işin ak partisi, bok partisi olmaz. herkes bir şeyler vaadederek seçim kazanır ve vaadler insanların en çok değer verdiği şeyler olur.
"hepinizi zengin yapacağım" diyen hangi parti seçim kazanmaz?
bu sadece türkiye için değil demokrasi ile yöetilen bütün ülkeler için geçerli bir sistemdir.
o yüzden kimse kimseyi "bir şeyleri sömürüyorlar!" diye suçlayamaz, kızamaz! demokratik düzen bunu gerektirir çünkü.
tek kelimelik tanımıyla komedidir. zaten biz de komik insalarız, o yüzden ortada garip bir şey yok.
örneklendirmek gerekirse; geçtiğimiz yıl "türkiye, malezya olur mu" korkusuyla üç buçuk atmıştık. uykularımız kaçmıştı. malezya gibi iğrenç, tiksinç bir ülkeye nasıl benzeyebilirdik. biz ki koskoca türkiye cumhuriyeti'ydik. malezyalılar bu benzetmeyi -afedersiniz- sklemedi bile. adamlar mis gibi yaşayıp giderken biz burada hala "n'olur malezya olmayalım" diye hüngür hüngür ağladık. keşke olabilseydik; en azından imf'den falan kurtarırdık yakamızı.
beğenmediğimiz bir başka ülke ise iran. her defasında aydın ve laik toplumumuz tarafından aşağılanan iran'a benzemek korkusu da saçlarımızı beyazlattı ansızın. adamlara hep hakaret ettik, "mollalar iran'a" diye slogan atarken bizim ne kadar çağdaş bir topluluk ve ne derece büyük bir devlet olduğumuzu gösterdik dosta, düşmana.
iran kısa bir süre önce bizim laik, demokratik, anlı, şanlı cumhuriyetimizin 85 yılda yapamadığını yaparak kendisine ait bir otomobili sürdü piyasaya. şanlı devletimiz türkiye cumhuriyeti ise bu arabaları almakla yetindi (patron-uşak ilişkisi işte. onlar çalıştı sefasını biz sürüyoruz). çünkü biz çok büyük bir devletiz.
iran geçtiğimiz günlerde bir uydu gönderdi uzayın derinliklerine. ama bizde herkes uzaylı olduğu için yine yenilmiş sayılmadık gerici, yobaz iran'a karşı. çünkü biz avrupalıyız, onlar ise "ıyy iğrenç doğulu!"
adamlar elimize verdi ama olsun, biz onlardan büyüğüz. çok moderniz çünkü biz. helal olsun bize. ne iran'a ne de malezya'ya benzemediğimiz için kendimizi çok şanslı hissetmeliyiz dostlarım. çok büyük ülkenin çok muazzam vatandaşlarına yazılmıştır bu şarkı.
millet olarak nadiren ortak yaptığımız eylemdir.
herkesin tarihi kendisine göredir bu ülkede. osmanlı düşmanları bile istanbul'un fethiyle gurur duyar, erasmuslu arkadaşlarına 3 kıtaya hükmetmiş olmanın hafifliğiyle hareket yapar. aynı şey yakın tarih için de geçerlidir. bunlar birliktelik adına güzel şeylerdir aslında.
ancak şimdiki zamanda bile hava atıyor olmamız garipsenmesi gereken bir hadisedir. millet alıp başını giderken biz hala daha dedelerimizin yaptıklarıyla övünüp dururuz. elin rus'u, amerikalı'sı fırlatma işlemi için geri sayımdayken biz kulaklarına "viyana'yı da bi' alsaydık..." diye hikaye anlatır, "ama atatürk vermedi hatay'ı..." diye caka satarız. adamların çok da çükündedir zaten bütün bunlar.
bizim tarihimizle hava atmamız şu yüzyılda bir ayıptır aslında (tarihinizi silin, unutun demiyorum). bizim durumumuz, "benim dedem çok zengindi. hanları hamamları vardı. deveden iner ata binerdik" diye konuşanın "ee şimdi niye böylesin" sorusuyla karşılaşmasının aynısıdır.
sözlük başında sağ-sol çatışması yaşamaktan kafayı kaldırabilirsek biz de dedelerimiz gibi olabiliriz. torunlarımızın da hava atacağı bir şeyler olur hiç değilse.
karanlık çağda yaşamak isteyenler tarafından, ortaçağ zihniyetinden kurtulamamış, cumhuriyetin dinamiklerini yıkmak isteyen vatan hainlerinin; 1.60'lık dev insan ulu, kutlu, büyük atatürk'ün kurduğu cumhuriyet'i yok etmeye çalışan odaklar tarafından ismet inönü'ne bahşedilen lakap.
gerçektir bu. vardır böyle bir şey. dinsiz olunca inanılmaz derecede zeki olursunuz, her insanda mevcut olan ama dinci oldukları için kullanamadıkları, farkında olmadıkları bazı güçleri devreye girer bir anda.
karanlık ve puslu bir gecede sizden çok çok ötede ilerleyen bir afrikalının yüzündeki sivilceleri görür ve kaç tane olduğunu söyleyebilirsiniz. işte bu, dinsizlerdeki ekstra zekanın bonusudur.
tarihe dikkatli gözlerle bakarsanız bütün büyük adamların dinsiz olduğunu görürsünüz zaten. mesela osmanlı padişahları'nın hiç biri zeki insanlar değildi. çünkü dinciydi onlar. ama bir cengiz han öyle mi, dinsizliğinden kaynaklanan zekasıyla tarihe geçti adam. osmanlı padişahlarından bir tanesini hatırlayanınız var mı? yok tabii. dinciydi çünkü hepsi.
vakit gazetesi'nin yarın (5 şubat) itibariyle düzenleyeceği yeni yazı dizisi.
anlı şanlı türk ordusunun kademe komutasında bulunan komutanlar, milletin çocuklarını hoplatırken; kendi çocuklarını korumaya çalışmışlar.
bu tabii ki bir iddia. yazı henüz yayımlanmadı. ama sayfalardaki yerini aldığı zaman, gazete tarafından somut delillerle ispatlanırsa o zaman daha çok şey söyleriz.
bu arada tsk, bu haber için yayın yasağı koydurmak için mahkeme kapısındaymış. bu da bana bir ispat gibi geliyor ya, neyse.
beşiktaş tarihinin en önemli futbolcularından hüseyin saygun. 11 sene boyunca beşiktaş formasını giymiş bir süre de teknik direktörlük yapmış. 13 kere de milli olmuş gizli efsane.
erkekler için "yakışıklı, çekici, seksi, erkeğim" gibi kelimedir portekizce'de. bayanlar erkeklere böyle asılırken, erkekler de gatinha der. sonrası zina!
tarihin en çok kan döken aşşağılık diktatörlerinden birisidir. 1930'da dominiklerde idareyi eline almıştır ve 30 sene boyunca dominik cumhuriyeti'nde zenci kanı dökmüştür. kendisi zenci olmasına rağmen siyahlardan nefret eder ve kendisin beyaz olarak tanımlar. halbuki kömür karasıdır. 1961 senesinde bir suikastte geberip gitmiştir.
