ilk bölümünü bu gece izlediğim dizi. son derece manchurian candidate kokmakla birlikte yapımcıların da senaristlerin de o kadar salak olmayacaklarını düşünerek merakla devamını izleyeceğim. bakalım nasıl olacak.
bu insana hala umut bağlayan, "aman efendim, belki başka türlü eder, twitter'da neler yazmış kaç sene önce baksana" diyen salakları gördükçe, 2007 seçimlerini hatırlıyorum, bir şey de diyemiyorum. bu insan evladı, aynı rengin laciverdidir. başka bir şey beklemek de yersizdir. "tayyip gider de bu gelse acep daha mı ılık olur ortalık", yok "ya o değilde gül pek ılımlı bence yeaa" diye mırıldanan insan evlatları, kelimenin en hafif tabiri ile titreyip kendilerine gelmelidir. bunların birbirlerinden farkları yoktur. daha fenasını da söyleyeyim: abdullah gül tayyip insanından daha sinsi, daha ketumdur. tayyip içindekileri tutamaz, bangır bangır söyler meydanlarda, televizyonlarda, sonra kurmayları düzeltmeye çalışır. gül öyle değildir. boğazınıza dayanan bıçağı dayandığı o son ana dek anlayamazsınız.
he şimdi savunun gülü, bülbülü. o daha ılımlıdır, malum. 15 yaşındaki kızla evlenen biridir sonuçta, bu coğrafyaya başkası yakışmaz.
edit: "insan" yazamamışım. düzelttim. (bu da pek manidar oldu ya, neyse.)
corç kuluni abinin kendini feda etmesi, sonra pırt diye gelmesi, (sanki kırmızı ışıkta duran arabanın camını tıktık'lıyor pezevenk) sonra da gerçek olmadığının anlaşılması.
gemideki gizli votka zulasını bulduydu corç abimiz be, yapılır mıydı bu?
ben çok beğendim. geç oldu, ama beğendim. sandra bullock'u falan görünce "la adamlar uzay romantik komedisi yapmış" deyip girmemiştim filme, çok pişmanım.
gözdağıdır. "bakın bizim şakamız yok, ayağınızı denk alın" demektir. kraldan çok kralcı bir takım zevatın yaranma çabasıdır, şudur budur.
not: ayrıca milliyetin hala doğan grubuna ait olduğunu düşünen yazar arkadaşıma da "tüpçü başkan ve demirören grubunun medyaya girişi" realitesini hatırlatmak isterim.
öncelikle çok özlemişiz. sonralıkla özlediğimiz bir sürü unsuru ya az koymuşlar ya hiç koymamışlar filme. biz puslu isli ankara'yı sevdik bu dizi sayesinde, ankara yok. pilli bebek müzikleri değişmeziydi dizinin, filmde duyamadık hiç. ya sanem çelik'in oynadığı karakterin hikayesi ya da ercü'nün hikayesi olsaydı, sanki ikisi birden olmamış gibi. ya da süresini uzun tutsalardı biraz daha. iki hikaye birden, üst üste, üstüne bir de toplumsal olaylar falan, pek yavan kalmış çoğu şey.
ha ama hastasıyım o ayrı. bu ekip kahvede okey oynasın film boyunca, onu da izlerim. bu yüzden ben de minik detaylarda buldum teselliyi. harun'un şabanlıkları, akbabanın halleri, hayalet'in ılgın tutkusu.
ve tabii, hikaye daha sade tutulup şevket ç, şule ç ve cevdet de bir yerlerinden senaryoya dahil edilseydi ne olurdu sanki?
son bir not da, sadi timil tingiz, o rol nedir arkadaş? karakterine tüküreyim senin. padişaha kapı açarken daha iyiydin. neyse.
gerçekte olup bitenleri ört bas etmek, gündemi değiştirmek, gerçek gündemi unutturmak için zırt pırt sömürülen, ne idüğü belirsiz kimliktir.
aklı başında insanların bu goygoya gelmemesinde yarar vardır. gerçekte konuşulacak o kadar çok şey varken hele.
bir başbakan ya da bakan açıklaması. işin aslı artık takip etmiyorum hiçbirini, ciddiye almıyorum çünkü. sözlük trollerinden bir farkları yok kendilerinin.
hayatım boyunca kimseye içkili halde rahatsızlık vermediğim, kendimi bozmadığım halde gece 10'dan sonra içki satın alamıyorum misal. bu sayılıyor mu?
bir seri olarak düşünüldü ise keşke ilk bölüm için fikret kuşkanlı hikaye seçilmese imiş dediğim çağan ırmak ürünüdür. o hikaye kötüydü çünkü, çok yabancı ve çok kötü yazılmıştı.
oysa misal "hayal-i cihan" fena değildi, oyunculukların payı çok büyük tabii, çetin tekindor var sonuçta. okan yalabık da en iyi yancı performansı ile gene göz doldurmuş. "onlara dokunmak" da hikayesi ile dikkatimi çekti benim. "çizgisiz zamanlar", hem hikayesi ile, hem dizi-sinema sektörüne dokundurmalarıyla iyiydi bence.
çok karikatürize oynanıp çekilmiş, çok kötü yazılmış bölümleri olmakla birlikte, aralarından bir ikisi gerçekten izlenmeye değerdir benim şu naçiz görüşüme göre.
çirkin bir şeydir. onu bunu bilmem, derin bir adam da değilim pek. bildiğim bir tek şey var: bir insanın ekmeğiyle oynarsan ziki tutarsın aga. öyle dinle imanla kılla tüyle tövbeyle olmaz bu işler.
he, "demişti bu mal" dersiniz daha ileride. bekleyelim, görelim.
ağır bir filmdir. bir izleme ile doğru düzgün yorum yapılamayacak bir film gibi geldi bana. bir daha izlemek lazım. yoksa filmdeki burjuva özentisi abi gibi, "kertez" tuzağına düşmek mümkün sanki.
komedi ile alakası olmayan bir scorsese - de niro eseri. bazılarına göre değeri bilinmemiş baş yapıt, ama beni pek etkilemedi açıkçası. sebebi de sanırım rupert abinin adına utanmam. utanmaktan filmi izlemeye fırsat bulamadım. bir diğer yorumum da rupert abinin karakterinin derinliğine sanki pek inilmediği yönünde. daha bi tanısaymışız kendisini, süper olurmuş.
ama tabii the big bang theory'deki howard'ın annesine benzer bir anneye sahip olmasına bir şey diyemedim.
genç bünyeler pek bilmez, 1999 depreminde akut'a karşı hangi akla hizmetse akkurt falan gibi "şey"ler kurulmuştu. "şey" diyorum, çünkü başka bir sıfatı pek hak etmiyorlar. işte bu "şey"ler kuruldu ve reklamlarını yaptı. ama akut hala ayakta, 14 sene sonra.
dolayısı ile 1453 kartal şeysi de kurulsun, yapay oluşumlar zaten tarihte yerini alır, kalabilenler de devamını getirir. fazla tartışmanın gereği yok bence.
erdoğan ve esed (!) ailelerinin kanka olmasından kötü değildir.
belki de öyledir, ne bileyim amk? sonuçta bir yerde dengeler oynadı işte, eski dost düşman oldu, eski sıradan insan, şimdinin diktatörü, zalimi oldu. normal yani. şaşırtacak bir şey değildir.
bu y*rrak gibi dünyaya ve hayata dayanmak için güzel bir üçlüdür. fakat benim aklımda başka bir şey var: niye dayanalım? niye üstüne gidip zorlamayalım? alkolü al, uyuşturucuyu çek, pasif pasif otur, tam istedikleri gibi. niye tam tersini yapmayalım, niye üstlerine gitmeyelim, niye hesap sormayalım?
büyük bir sürpriz olmazsa beşiktaş'a can verecek hocamızdır. ayrıca bir sonraki sezonda "sosyalizm, gitar" falan diyen hoca sayısında enflasyon yaratacağını düşündüğüm kişidir.
umarım olur, türk futbolunun yeni yaklaşımlara, tüpçü ve benzeri oluşumları reddetmeye, yeni açılımlar yaratmaya ihtiyacı var.
benim o adam. hiç hava falan da atmadım, küçük bir zam teklif ettiler, he dedim. macera aramayı g*tüm yemiyordu o aralar. sene 2007-2008 falandı, bilemiyorum. beni ayı gibi günlerce yatağa yapıştıran bi hastalıktan da yeni kalkmıştım. "he" dedim. yaptım bunu.
çok emin olamadığım hede'dir. darbeci bir yönetimin çağrısı, bir yanda ölen bir sürü insan, gerek o taraftan gerek bu taraftan. bi takip etmek lazım düzgünce, yorum yapmak için erken gibi geliyor bana.
ileride ibretlik hikaye olarak gösterilecek hikayedir, belgeseldir, bi'şeydir. ha bunda rol alan insan kişilerini de tarih ne şekilde anacaktır, göreceğiz.
sağlam bir belgeseldir. gördüğüm kadarıyla obamanın gelişiyle de bi bok değişmemiştir global finans dünyasında. çift pantolon giymekte yarar var özetle.
o değil de "bok ve kaka arasında seçim yapma"ya zorlanmak ve bunun ismine "demokrasi" demek ne yaman bir aldatmacaymış. acep "erdoğan mı, bahçeli mi, yoksa kılınçdaroğlu mu" dayatması da bunun bir yan ürünü müdür, kasıtlı dayatması mıdır?
