küçükken bambaşka yerlerde aradığımı farkettiğim şeydir.
küçükken bende babasına aşık olan ve ondan hiç sevgi görmeyen biriyim. babam koskocaman ve heybetli bir adamdır o yüzden onun yanındayken hiçbir şey olmaz düşüncesindeydim korkmuyor güvende hissediyordum ve sanırım bu yüzden benimde ilk aşkım babamdı ama zamanla istediğim sevgiyi alamayınca platonik olduğunu anlayıp tek taraflı yaşamıştım.
entry başlığına gelirsek, ben sevgiyi hep acıda aradım ve genelde aradığımı buldum. babamın sevgisini hissedebilmek için sürekli canımı yaktım, düştüm, bir yerlerimi kestim, kolumu bacağımı bandajlayıp babaa diye ağladım. aslında ilk bir kaç dakika böyle ilgileniyormuş gibi oluyordu ama sonradan malesefki bunu da kaybediyordum.
vakit geçtikce bendeki baba sevgiside geçti. sevgiden başka her şey var sanırım şuan.
baba sevgisini bulamayan insanlar genellikle erkek arkadaşlarında ararlar bunu en azından ben öyle yaptım. ama sanırım eski bir huyumdan hiç vazgeçemedim canım yandığında sevdiğim adama koşup acıyan yerlerimi sarmasını istiyorum hala. o acıyı geçiriyorda 'baba' yerine geçiyor mu hala bilmiyorum ya da babamın bıraktığı yaraları geçiriyor mu onu da bilmiyorum.
disosiyatif füg diğer bir adıyla kaçma, bireyin farklı bir yerde farklı bir kimlikle belli bir süre yaşayıp eski kimliğini ve bilgilerini hatırlamaması olayıdır.
düşünsenize sabah bir kalkıyorsunuz hiçbir şey hatırlamıyor bulunduğunuz konuma nasıl geldiğinizi anımsayamıyorsunuz. ya da kendinize bambaşka hayat kurup kimliğinizi kişiliğinizi unutup bambaşka yerlere taşınıyor ve bunu bilinçsiz yapıyorsunuz, fazla tuhaf ve kortucu olduğunu düşündüğüm durumdur.
