Black Mirror 7. sezon 5. bölümü.
Az önce bitirdim bölümü. Sanat nedir, neden var sorularının cevabı.
Hayranlığın ardından hemen isyan geliyor! Biz neden böyle diziler yapamıyoruz. Türk futbolunu ingiliz futboluyla karşılaştırdığımızda ne oluyorsa; Türk dramasıyla ingiliz dramasını karşılaştırdığımızda aynısı oluyor.
Ama benim hala umudum var. Hayatımın geri kalanını bu tadı verecek işler yapmak için kullanacağım.
ben de onlardan biriyim. halihazırda 2 hesabımdaki tüm entryleri silerek buraya geldim.
benim gibi kaç kişi var ve burasıyla ilgili neler düşünüyorlar merak ediyorum.
neden böyle bir şarkı yaptın be abi? kafeye geçtim iki satır çalışayım diye. kulaklığı taktım. çat diye çıktı karşıma.
kim katil bilmiyorum. kim kimi önce bıçakladı? hiç bi önemi yok galiba bunun. sonuçta kalbimde parmak izin var. geçen bir oyuncunun röportajında denk geldim: "herkes başka başka insanların yanında başka başka hallerde. en çok onun yanındaki halimi özlüyorum. zaten en çok acıtan da bu oluyor sanırım."
çok özlüyorum seni. çok. senin yanındaki beni de. ne bıçak yaraları var sırtımda, göğsümde. eminim senin de. en son "yüzün gülmesin" emi demiştim erkek arkadaşınla seni gördüğümde. özür dilerim. geri alıyorum. yüzün hep gülsün. en az senin kadar günahkarım belki senden fazla. zaten bu yüzden de çok acıyor canım.
dededen kalma bir arsamız vardı. satalım bir yazlık arsası alalım dedik. para olunca yaparız yazlığı. satışı yaptık parayı hesabıma attılar. yeni arsayı alana kadar günlük faize koyayım dedim. baktım başka bankanın oranı daha iyi, o bankada da hesabım var. uygulamadan girdim, başka hesaba havale... hızlı havale de duruyor benim diğer hesap bilgileri. seçtim onu yolladım hızlıca. diğer bankanın uygulamayı açtım para yok. bi dekonta bakayım dedim... iban benim iban değil... sevgili okur ayıptır söylemesi 2 buçuk milyon para, ailemizin tüm mal varlığı... kalp çarpıntısı, göğüste yanma, panik atak... bittim dedim... neyse ki dekontu dikkatlice inceleyince yanlış yere baktığımı fark ettim. para da hesaba düşmüş şükür... bunu niye anlattım:
meseleyi çözene kadar sanırım 10 saniye geçmiştir ama ömrümden ömür gitti. 1000 yıl sürdü. hayatım boyunca parayı hiç umursamadığımı sanırdım. o an anladım ki para gerçekten sahip oldukça kendine esir eden bir icat. kendisi olmasa da ona yüklediğimiz anlamlar o kadar büyükmüş ki... hayat bitti sandım... büyük batışlardan sonra intihar eden o insanları anladım...
geri bakmamak öyle zor ki.
ya da geleceğe odaklanabilmek.
direnmenin şu sıralar başat unsuru geri bakmamak benim için. an'a ya da geleceğe bakmak. asıl direnmek bu. haksızlığa, anlamsızlığı karşı verilen en büyük savaş.
gecenin bi vakti bilmem kaçıncı vedalaşmayı yaşıyoruz. benden ayrılmak istemiyorsun. beraber eve çıksak ya diyorsun. yıllarca kaç defa seni bırakıp gitmişim.. dayanamayıp geri dönmüşüm.
çok mücadele ettim. çok yol aldım. göz altlarım kırış kırış. saçlarım beyazladı. erken çöktüm. ben ettim ama biliyorum.
yıllarca kimsenin söz geçiremediği o ergen.. şimdi onu ben olgunlaştırmaya çalışıyorum. bakkala gittiğinde her gördüğünü almaya çalışan çocuğa artık ben 'olmaz' diyorum. ağladığında ben teselli etmeye çalışıyorum. aldığı kararla ağlatan da benim, aldığım kararın doğruluğunu anlatarak kendimi teskin eden de ben.
kimseyi suçlayamam. ne 7 yaşımda evi geçindirmek için yurt dışına çıkan babamı, ne de babamdan umduğunu bulamayan ve beni hunharca seven annemi...
o eski halinden eser olmasa da, yılmaz erdoğan'ın şiirinde:
anladım ki ağaçlar
toprağa acı verdikçe büyüyorlar
diyordu.. ekliyim... toprak büyüyen ağaca da acı veriyor...
bir sorumluluk reddi halidir. çoğu zaman bunun bir lüks olduğu dışarıdan size hatırlatılsa da ana-baba fakir, hiç bir varlığı olmayan kimselerde de aynı davranışı gözlediğinizde bunun bir var oluş biçimi olduğunu kavrarsınız. sırada bitirilmesi beklenen onca iş varken oturup buraya yazıyor olmak kadar keyifli bir durum yok. ya buraya yazacak bir bilgisayarım/telefonum/bağlantım olmasaydı. o zaman da duvarlara yazardım sanırım ya da yine boş işler üzerine uzmanlaşmış birinin icad ettiği bir oyunla zaman öldürürdüm.
boş işlerle uğraşmak bir zaman öldürme hali, zamana olan düşmanlık bazılarının tabiriyle. peki ya zamanı sürekli kazanç ve fayda üzerine kuranlar asıl zaman katilleriyse. çalış, çabala, üret faydalı ol diye diye zamanı bize zehrettilerse?
2007 yılı sonbaharıydı. şarabi'de yönetmen bir arkadaşımla şarap içip laflıyorduk. raflarda ustanın kitapları. orada olmamızın sebebi ustanın oyun çıkışı mutlaka mekana uğrayacağını biliyor olmamız. elinde gazetesiyle girdi içeri. istiklal ne güzeldi o zamanlar. ben hemen raftan okumadığım bir kitabını alıp yanına koştum. ustam dedim vaktin var mı imzalar mısın? tabi dedi. muhtemelen oyun iyi geçmişti, keyfi yerindeydi. ben çok gençtim. yaptıklarımdan bahsettim. "ben fransa'da öğrendiklerimi burda sahneleseydim, beni kimse izlemezdi" dedi.. konu oraya nasıl geldi hatırlamıyorum. tek hatırladığım hiç bi bok olmayan bi çocukla bi saate yakın sohbet etme tevazusu göstermesidir. iyi ki aynı dili konuşmuşuz dediğim insanların başında olan usta.
inanılmaz akıcı bir dili var. Ancak yoğun trajik unsurlardan dolayı devam ettirmekte gerçekten zorlandım. Sanırım artık sanatta şiddet, taciz, tecavüz görecek halim kalmadı. Sokaklarda yaşanıyor yeterince.
