Televizyonda yayınladığı dönemde izlemediğim ve bu sene izlemeye başladığım olabilecek en absürd ama en doğal içinde sevgiyi barındıran bu ülkeye fazla bir dizi.
Romanya’ya geldiğimin ikinci günü adı ilias olan yunan arkadaşla tanıştım çocuk bizden biri gibi tüm hareketleri. Sigarasını yakamadı ve “hassiktir” dedi. Tramvay durup bizi indirince de “cenabetiz abi” demişti. Artık onunla Türkçe konuşuyoruz iyice bize benzedi.
Romanya’da erasmustayım. Gidenler bilir Palas Mall var. Arkadaşla oradan dönüyoruz arkamızdan birisi “selamın aleyküm, türk müyüz?” Diyerek çevirmişti bizi. Adam türk olduğumuzu sırtımızdan anlamıştı.
Mutsuzluk değil de yalnızlık. Arada azalıyor hissettirmiyor kendisini ama geceleri kalbimin tüm duvarlarını zorluyor. Sanırım hiç geömeyecek bir his...
