Tam kapanmada tekrar izlemeye başladığım dizi. Eskiden normal gelen şeyler (ki ilk izlediğimde baya küçüktü yaşım) bugünkü aklımla izlediğimde yok artık dedirtti. Hastalıklı bir ilişkiyi tüm ülkece aşk diye izlemişiz en çok da ona şaşırdım. Ancak gerçek şu ki çok akıcı, büyülü ve insanda oralara gidip konakta gelin olma isteği yaratıyor.
Bana kalırsa Sümbül Hanım tam bir narsist anne, Seymen de böyle bir anne tarafından yetiştirilince narsist ebeveynle büyüme sorunsalına takılı kalmış tabii. Eee olan da Bahar'a oluyor diycem ama o da çok normal değil, aşk adı altında tüm hastalıklı davranışları sergilemiş. Kısacası bugün bu insanlar bir terapist eşliğinde bu ilişkileri yaşasa ne Seymen kalırdı ne de Bahar. Ya da çift terapisi eşliğinde sağlıklı sınırları olan bir evlilik sürdürmeye çabalarlardı.
Her şeye rağmen harika bir düzende işlenmiş ve insan kopamıyor bu diziden. Şu an 43.bölümdeyim ve 26 yaşımda izlediğimde pek çok şeyi de farklı düşündürdü bana, galiba Seymen sayesinde nasıl bir erkekle yapamayacağım da daha bir netleşti kafamda. Fakat bazı davranışları var ki insan hayatında böyle birini de istiyor. Özellikle anne babasından sağlıklı bir ebeveynlik görmemiş bünyeler için biçilmiş kaftan Seymen. iş bitirici, akıllı, olgun, kriz yönetimi var gel gör ki iş kendine gelince sorunlar onu boğuyor o olgun adam gidip bir ergen sahneye çıkıyor. işte bunun sebebi de duygularıyla temas etmeyi ona öğretmeyen ebeveynler ki narsist anne babalar duygularını işin içine katmayı bilmedikleri için bunu çocuklarına da öğretemez. Valla psikoloji ile ilgilenen insanlar eski dizileri izlese pek çok kişilik yapılanmasına örnek bulur üzerine de konuşur, karakterler o kadar ince işlenmiş ki tebrik ederim.
Sözün özü güzel dizi, biraz eski Türkiye, acılı aşk, soslu manzaralar, baharatlı yemekler, sınıfsal sorunlar, samimi sofralar, hiç bitmeyecek gibi gelen paralar, güldüren diyaloglar için izlemeye değer.
