Muğla' da üniversite okuduğum yıllar karşı daire de oturan bir kız vardı her gün görür ama konuşamazdım nedensiz de konuşacak biri değilim. Bir akşam şarj isteme bahanesiyle ilk defa kapısını çaldım o günden bu yana hala ufak tefek konuşuyoruz. Demem o ki kızdan birşey bekleme sen bir avcısın git ve onu al.
O kuş benim. Kafesimden çıkamıyorum ama o kafese kendim girdim. Korku değil alışkanlıklarımı bırakamıyorum ne bileyim onun gibi şeyler işte. Ama mutsuzum neden mutsuz olduğumu bilmeden mutsuzum. Bir gün kanat çırpmak dileğiyle...