Erkeklerin kalbi olmadığını düşünmeye iten yanlış bir teoridir.
Kızlar her hoşlandlandığı kişiye hemen bağlanıp aşıkmış gibi hissediyor. Bu belki de onların ruhsal olarak zayiflliğından kaynaklaniyor olabilir. Hep bir destek isterler yanlarında. Fazla aceleci ve şıp sevdimlerdir çoğu zaman. (istisnalar tabii ki var)
Ama erkekler bir kez aşık olur ve tam olur. Kolay geçen bir sureç olmaz. Onlar için zaman ağır işler. En playboylar bile aşık oldugunda korkak hale gelebilir bazen.
Bir de toplumsal olarak erkekler buna itiliyor. Erkek dedigin erkek gibi olur(!)
Babalar klasik Turk erkegidir. Duygularını belli etmez. Sevse de söyleyemez. Erkek için çıkma teklifi etmek kolay olsa da aşkıni itiraf etmek zordur. Çünkü onlar bu empoze edilerek büyütülmüştür. Sadece en sevdiklerine kalbini açarlar ve O'nun icin herşeye katlanır. Eğer onu cidden hakeden kızı bulurlarsa çok mutlu olabilirler.
Benim için benimle kavga eden, gerekirse bana tokat atan, derdim olduğunda gözlerimden anlayan kişidir. Ama bugünlerde kalmadı sanki. Ya da dostluğun önüne birşeyler geçmiş artık. insan arar oldu yanında en rahat ettiği insanları. Maalesef dostum dediklerin seni dostu görmüyor çoğu zaman.
Asıl mesele 'birbirinin dostu olabilmek'miş.
Gerçekleşebiliritesi yüksek olan durumdur. Küpeli olmak neden sorun onu anlamadım.
Artık herkes bi farklılık peşinde.
Farklı olalim derken de bok yoluna gidiyolar ya hayirlisi.
