Çok yorgunum. istanbul'un her köşesi kötü bir anımı hatırlatıyor bana. Hayatımın en kotu zamanlarına tekrar dönüp tekrar yaşıyor hissine kapılıyorum, boğuluyorum. Annemi özlüyorum. Güçsüz hissediyorum kendimi, kulakligımı çıkarmak kafamı kaldırıp insanlara bakmak istemiyorum. gitmek istiyorum sadece.
istanbul üniversitesinde daha ikinci sınıf ingilizce öğrencilerine -daha tezin kelime anlamını bile tanımlamamışken- dayatılan zorunluluk sonucu öğrencilerin muzdarip olduğu durum.
hemen hemen her yerde görebileceğiniz (özellikle Fatih) normalize edilmeye çalışan tip. insanlar artık bunlara duyarsızlaşmaya başlamış ve bu "her zaman olan" islamcılar bu dönemde daha da cesaret bulmuşlardır efendim.