Aylardır birinden hoşlanıyordum, öyle bir hoşlanmak ki ne isterse düşünmeden yapacak kıvama gelmiştim. Onun bir şeyden haberi yoktu tabi.
Dün akşam dertleşiyorduk, gözlerime baktı uzun uzun ve birden sarılıp boynuma kafasını yasladı. Kaç dakika kaldık öyle bilmiyorum. Sonra kafasını kaldırıp gözlerime baktı ve beni öptü. Aylardır hayalini kurduğum ne varsa yapabilecek durumdaydım; ama benim için haklı bir nedenden dolayı adamı durdurmak zorunda kaldım. Hak verdi, anlayışla karşıladı ,ne zaman istersem kapısı bana açıkmış, öyle dedi.
Onu çok istiyorum, sonsuza kadar benim olsun, gördüğüm tek şey o olsun istiyorum, saatlerce sarılsın hiç bırakmasın istiyorum; ama biliyorum ki böyle bir şey olmayacak hiçbir zaman.
Hayatımda ilk defa 'asla yapmam' dediğim ne varsa kabul etmenin eşiğindeyim, ilk defa her şeyi göze almanın eşiğindeyim, ilk defa bu kadar aşığım ve ilk defa bu kadar korkuyorum..
Bu insanlar neden kendilerini gizlemek zorunda? Neden 'diğerlerinin' istediği gibi yaşamak, ona göre davranmak zorunda?
Niye bu insanlar yokmuş gibi, görünmezmiş gibi davranıyoruz? Neden haklarını, isteklerini yok sayıyoruz?
dünya tatlısı bir diziydi. Diğer dizilerdeki klişe hikayelerle karşılaşmaktan bıkan bir kesime ilaç gibi gelmiş, hala kendini özletendir.
Sürekli diziden sahneler hatırlanır, tekrar tekrar bıkmadan aynı sahneler izlenir.
''O gemi bir gün gelecek.'' gibi umut dolu bir cümleyi aklımıza kazıyandır.
