Tarık: Tamam artık bırak artık! ne oldu şimdi ne yapmış olduk ya?
Vildan: Kıskandırdık galiba tarık. Başardık. Oldu bu iş!
Tarık: Neyi başardık? kıskanmadı ki! kız geldi ellerimizi birleştirdi, kavuşturdu Çıktı gitti hayatımızdan ya! anlatım bozukluğu olan bir şarkı eşliğinde Çıktı gitti! yana yana yanarak yandı gitti kız ya. Saçma bir şey oldu.
Hiç sıkılmadan izledikten sonra iki saat sonra tekrar izledim ve her ayrıntısını ayrı ayrı benimsedim. Sadece güzel bir film değildi, çok çok güzel bir filmdi.
Sinan’ın Babasıyla olan o son sahne o kadar güzeldi ki. Her ne olursa olsun insanları yargılamadan sevebilmek yüceliğini en güzel şekilde anlatılıyor idris hoca.
Sinan: orda yamaçta bir ahlat vardı, okulun karşısında. Ona bakarak anlatmıştın.
idris hoca: vardır, evet doğrudur. Aha burda da ahlat var. Şurada!
Sinan: seni de, kendimi de, hatta bazı açılardan dedemi bile ahlat ağacına benzettiğim oluyor bazen. Böyle ne bileyim uyumsuz, yalnız, şekilsiz.
idris hoca: e herkesin bir tabiatı var tabi. Ondan kaçış yok. iş bunu kabullenip, sevebilmekte. Ahlatın meyvesi de şekilsizdir mesela dediğin gibi çok. Ama bazen onunla kahvaltı edebiliyorum burda. O kadar güzel geliyor ki!
15 yaşındaki Halil Yeloğlu yaşamak için çöp toplarken, bir kamyon dolusu portakalın altında kalarak öldü. Henüz 15 yaşındaydı.
Koyunlarını otlatırken bir bombayla hayatı elinden alınan Ceylan önkol henüz 12 yaşındaydı.
Polis kurşunuyla bilinçli olarak öldürülen uğur kaymaz henüz 12 yaşındaydı.
Çatışmanın ortasında kalarak öldürülen eren bülbül henüz 16 yaşındaydı.
Diyarbakır’da askerin ‘yanlışlıkla’ patlattığı bombada Zilan Demir 8, Şilan Demir 6 aylık, Mizgin Demir 12, Evin Demir 10, Nazar Çetinkaya 2, Nazlı Çetinkaya 4, Abdullah Çetinkaya 9 aylıktı.
Okmeydanı’nda polisler tarafından öldürülen berkin elvan henüz 15 yaşındaydı.
Ve daha nice çocuk!
Dünyanın heryerinde Çocuklar 18 yaşına kadar devletin çocuğudur, türkiye’de de bu böyle. Türkiye kendi çocuğunu öldüren bir ülke mi? Başka devletler çocuklarını kollayıp korurken türkiye’de ki çocukların payına devlet anaları tarafından kurşunlar, bombalar hediye ediliyor. Ama olsun varlığımız türk varlığına armağan olsun değil mi?
“Ben sizin yalan ve hilelerinizle baş edemedim, bu bana dert oldu. Ama ben de sizin önünüzde diz çökmedim, bu da sana dert olsun.”
Seyit rıza
Bu adam iyiydi yada kötüydü bilemeyiz ama emin olduğumuz bir şey var, bu adam cesurdu.
“Benim tüylerim diken diken oldu. Bu yaşlı adam rap rap yürüdü. Çingeneyi itti. ipi boynuna geçirdi. Sandalyeye ayağı ile tekme vurdu, infazını gerçekleştirdi.”
ihsan Sabri Çağlayangil
Allah kahretsin ki nasıl bir dublaj yapmışlarsa filmini hiç izleyemiyorum. Bilinç altıma işlemiş. Ortalık kan revan içindeyken Maximus kılıca koşarken; ‘gıllo bunu tutamaz’ diye kendimi bir anda kaybediyorum.
Halk için savaşırken, halk tarafından kalleşçe sırtından vurularak öldürüldü...
Ve O halk, seneler geçsede sinan cemgil’in babasının o sözlerinin yükü altında ezilecek.
"ben varlıklı bir aileden geliyorum. öğretmenim. ekonomik durumum oldukça iyi. oğlumu en iyi şekilde yetiştirdim. en iyi okullarda okuttum. ülkenin en güzide üniversitesi odtü'de okuyordu. hiçbir şeye ihtiyacı yoktu. ölmese yüksek mühendis çıkacak ve o da varlıklı bir hayat yaşayacaktı. fakat o sizin iyiliğiniz için öldü. bunu bilesiniz diye söylüyorum."
Şu ulunun belli başlı yazarları varki, allah allah! O ojeli parmağın o resimde yer alabilmesi için kırk takla atarlar genelde. Ayrıca Bunlar entari sonuna ‘evet’ yazan tipin dişi halidir. Aklı selim insanların uzak durması gereken bir ırktır.
ayakları sağlam yere basmayan, kocasının verdiği yada vereceği kadar bir hayat yaşayan yada yaşayacak olan, ki zaten tek gayesi bir koca bulup anne olmak olan, özgüvensiz, Allah’ın verdiklerinin üzerine hiç bir şey koymadan yaşayıp solan kadınlar.
Bir günde bu kadar izlenince bi bakayım diye girdim, çıkamadım. Fehime denilen kız çok güzel ama rojbin kızıl’ın da bambaşka bir havası var. Fehime’nin saçlarından, ince belinden, güzel yüzünden gözümü alamadım, rojbin’de kürtçeyi çok güzel kullanıyor.
Biri isviçre’de ‘okuyorum’ ayağına gezip tozuyor, biri galeri açıp arkadaş ziyareti ayağıyla isviçreli’nin yanına 6 ayda bir gidip geziyor, biri (ki kendisi sınıfın en güzel kızıydı) bir dizide figüran diye işe girip, başroldeki adamı kafaladı, biri (yani ben) ‘dalga denizde olur güzelim’ diyip dalgalarda kaya kaya hayatı sorguluyorum.
Üç sene öncesine kadar amed’te diğer adıyla Diyarbakır’da bulunmuştum. Evet amed’te! ilk başta biraz önyargılıydım, yalan yok. ‘Diyarbakır Diyarbakır’dır’ diye dolanıyordum, ama değilmiş! o amed insanını, o ‘amed’ deyişlerini, o uzun parlak saçlı kadınlarını, elleri kırışmış ihtiyarlarını ve o güzel gözlü çocuklarını hiç bir yerde göremezsiniz. Herkesin gidip görmesi gereken yerlerin başında gelir. Bir gün yine dünyaya gelirsem amed’te dogmak isterdim. Ne orada korkan türkler, ne de türklere saldıran kürtler var.
Türkiye’den kaç bin km uzaklıkta bir ülkede bulunmuştum vakti zamanında ve sabah saat altıda normalde işlek ama sabahın erken saatinden dolayı pek kimsenin olmadığı yaya geçidinden bir adım atmamla önümden bir araba, daha bir sürat yapıp geçiverdi. Kendi kendime ‘bide medeniyet yuvası derler, bunlarında bizimkilerden pek bir farkı yok’ diye düşünürken o an yerimde kalakaldım çünkü plakası 34 ile başlıyordu. Adamlar medeniyetin ortasında bile ekşın arıyorken kimse bu davar kesiminden kibarlık beklemesin, anca bunlardan sonraki dördüncü yada beşinci jenerasyondan Umut edin.
bu dünya da çocuklar bile ölüyorken, ölüm her yıl biraz daha genç insanlara yakınlaşırken, kanser, ms gibi çaresiz illetler varken, gencecik insanlar göz göre göre o sandalyelerde eriyip biterken neden insanlar hala ırk, renk, din gibi şeylerin peşine düşer heralde bunu hiç anlayamayacağım. Tamam beş para etmeyen trollersiniz ama bu bunun olmadığı anlamına gelmiyor ne yazık ki. Bırak türkmü olur, kürtmü olur, gürcü mü olur, çingene mi olur! Bırak allah’a mı tapıyor, güneşe mi tapıyor, ineğe mi tapıyor, portakala mı tapıyor bırak! insanlar ne zaman silkelenecek, ne zaman gözlerindeki perde kalkacak! böyle kara zihinleri gördükçe nedense kendimi kötü hissediyorum.
Canım, Ersoy’u bilirsin, hani bizim mahalleden... Hani senle beraber geçirdiğimiz muhteşem günlerin birinde biz el ele deniz kenarında otururken arkadan usulca gelip enseme vuran ve akabinde o coşkun sesiyle “N’aber lan şerefsiz? Bi kız buldun bizi arayıp sormaz oldun” diyen, benim de “Ersoycuğum, kaç kere söyledim sana el hareketinden hoşlanmıyorum diye. Ayrıca dua et yanımda bayan var, yoksa ben senin gelmişini geçmişini...” diye iki dakkada harcadığım şu Ersoy, hatırladın mı ? He o Ersoy. Ersoy mert çocuktur, ateş gibidir, tuttuğunu koparır aşkım.
Şimdi lütfen “Off Umut, bana ne Ersoy’dan. Şurda ilişkimiz bitmiş, sen bu mektubunla yanan bir sevdayı küllerinden var edeceğine ya da en azından buna çalışacağına tutmuşsun bana Ersoy’dan Mersoy’dan bahsediyorsun” deme. Bir kerecik olsun dinle beni. Altı ay boyunca dinlemedin şimdi dinle. Senden insan gibi rica ediyorum. He! Nerde kalmıştık. Evet bu Ersoy mert çocuktur diyordum. Geçen gün nedenini bilmediğim bir dürtüyle şöyle bir sahile indim, gelmişken buluştuğumuz, oturduğumuz eski yerleri bir bir gezdim. Gezerken kimi zaman hüzünlendim, kimi zaman ise acı acı tebessüm ettim. Ama total olarak acı acı tebessüm ettim. Neyse gezerken birden Ersoy’u gördüm. Boş gözlerle denizi, sahile vuran dalgaları seyrediyordu. Belli ki yıkılmıştı, belli ki örselenmişti, pusatsız, duldasız üryandı... “Ersoy!” diye seslendim, duymadı.
Gittim yanma, “Ersoy neyin var oğlum, sabahtan beri sesleniyorum duymuyorsun, bi şey mi oldu?” dedim. “Ha? Yok abi, öylesine dalmışım” diye boynunu büktü. “Oğlum hakkatten soruyorum. Sen bi şeye kafanı takmazsan böyle b.kunu yemiş tavuk gibi düşünüp durmazsın. Söyle neyin var ?” diye ısrar ettim. “Abi yok bi şey yaa, öylesine duruyorum işte. Beni boş ver de sen napıyosun onu söyle?” dedi. “Eearsooey!” diye “Kurtlar Vadisi” adlı güzide dizideki Laz Ziya gibi tehditkârca sesimi yükselttim. Hemen çözüldü, anlatmaya başladı. “Abi yaa” dedi ve “bak görüyor musun koskoca süper lig geldi geçti yine aynı şey oldu, yine yeşil sahalarda görmeyi arzu etmediğimiz görüntülerle karşı karşıya kaldık. Bugün bir Bursa-Rize maçında yaşanan olayları düşün, bir Serdar Bilgili’ye ViP’ten edilen küfürleri düşün. Hadi onları geç, Luçesku’nun gereksiz çıkışlarını, yönetimle olan anlaşmazlıklarını düşün, işte bunlardır beni üzen, böyle biçare, itten aç, yılandan çıplak bırakan abi” diye devam etti. “Ersoy bunu bana niye yapıyorsun ? Niye göz göre göre beni keklemeye çalışıyorsun ?” dedim. Anlamazlıktan geldi. “Bak hâlâ devam ediyorsun Ersoy. Bilirim ki VÎP’ten edilen küfürler de, Bursa-Rize maçı da umurunda değil. Söyle neyin var Ersoy, niye böyle biçaresin ?” diye sitemkârca sordum. “Ama abi sen böyle karşımda gülerken ben sana nasıl derdimi anlatabilirim ki ?” diye sordu. “Ne gülmesi oğlum, hasta mısın sen ?” dedim. “Aha işte abi! Karşımda yumicik gibi açmışsın ağzını, sırıtıyorsun. Senin şu sıfatına karşı ben nasıl asıl derdimi anlatayım” dedi. “Yav oğlum sen bana bakma, ben eski yerleri geziyorum da onun için acı acı tebessüm ediyorum” dedim. Durumu anlayınca anlattı...
Bir kadınmış onu da bu hallere düşüren, önce ansızın hayatına girmiş sonra birdenbire çekip gitmiş. Ersoy’u da böyle derbeder, böyle hercaî bırakıvermiş. “Git” dedim, “git yapış koluna. De ki kızım böyle böyle... ‘Seviyorum’ de, anlat ona” dedim. “Gidemem, anlatamam” dedi. “Anlatacaksın. Böyle burada yanmaktansa gidip anlatacaksın. Hadi koş !” dedim. “Yaa abi, sen kim oluyorsun da bana akıl veriyorsun?” dedi. “Aman Ersoycuğum, ben de sevdim, ben de âşık oldum” dedim. Dinlemedi. “Âşık olmuşmuş. Ulan oğlum ben senin gibi naylon aşklar yaşamıyorum tamam mı. Delikanlı gibi seviyorum. Şimdi sen kim oluyorsun da o küçücük yüreğinle beni anlamaya çalışıyorsun ?” diye eğri ağzını büke büke aşkımız hakkında ileri geri konuştu. “Aman Ersoycuğum” dedikçe coştu. “Etme Ersoycuğum” dedikçe şımardı. En sonunda dayanamadım. Bi tane vurdum ağzına şerefsizin. Anında pısıp on metre ileriye kaçtı oradan, it gibi bana baktı. Hırsımı alamadığım için “N’oldu g.tüne koduum, daha demin kartal kesilmiştin” diyerekten ayakkabımı çıkarıp bunun kafasına fırlattım. Ben çorabım kirlenmesin diye seke seke ayakkabımın tekini almaya gittiğimde Ersoy çoktan uzaklara doğru ağlaya ağlaya kaçıyordu. Artık kafasına gelen darbeden mi yoksa aşktan mı ağlıyordu onu bilemem...
Şimdi sen diyeceksin ki “Yaa Umut, Allah aşkına sen sabahtan beri ne anlatıyorsun yaa! ? Bana bu saatten sonra Ersoy’la, Ersoy’un dertleriyle gelme kardeşim. istemiyorum!” diyeceksin. Geleceğim aşkım, geleceğim. Önce Ersoy’un gönlünü alıp, Ersoy’u da Ersoy’un dertlerini de alıp bir gece öyle geleceğim sana. Sen istesen de istemesen de geleceğim. Ersoy’u dinlemelisin, çok içli çocuk. Ama dersen ki “Ersoy’u çekemem şimdi”, bu durumu Ersoy’a usulünce anlatıp “Kusura bakma Ersoycuğum yengen senden pek hoşlaşmadı” deyip, onu iki dakkada satarak tek başıma geleceğim sana... Evet geleceğim. Geleceğim. Geleyim mi çiçeğim ?
