Atatürk'ün ilkelerini bu kadar savunduğunu iddia edip bu kadar da ihanet edebilmiş bir partiye gönül vermiş Kemalistlerdir.
kendi tercihleri tabi, bişe diyemem, ama devlet bahceli'nin yatacak yeri yok.
güç ve iktidar uğruna inandığı değerleri bu kadar rahatça satabilmiş başka bir lider görmedim. Erdoğan bile tutarlı en azından.
işte omurga lazım. omurga. devlet bahçeli 120 yaşında olduğu için herhalde dik duramıyor artık.
belki ben Elazığ'da büyüdüğüm için köpekçe biliyorumdur, bilmiyorum, ama ben hep geri havlayıp kollarımı manyak gibi sallayarak üzerlerine koşarım.
yani insana yapsam o da kaçar.
anladığım kadarıyla dava sonuçlana kadar, ama bir kaç güne geri alınır gibi hissediyorum. sanki salanlar toplum tepkisini düşünerek iktidarı yormaya çalışan bazı akp içi faktörler gibi geldi.
not: AKP'li değilim, naçizane teorim. yoksa olay baştan sona orospu çocukluğu zaten.
hayat ne kadar garip. ne kadar ilginç, ne kadar tatsız.
hep yalnız olmak istediğimi sandım. buna ulaşmak için elimden geleni de yaptım. sarmıyor çünkü insanlar niyeyse, muhabbetleri hiç içimi açmıyor genelde.
benim muhabbetim çok matah olduğu için asla değil, belli ki değil zaten, sadece eğlenemiyorum çoğu insanın yanında. niye bilmiyorum. keşke böyle olmasam.
var tabi çok sevdiğim insanlar. Annem, babam, abim; ailem olmalarından öte oldukları insanlardan ötürü çok seviyorum.
Önceden bir kaç tane çok iyi arkadaşım vardı. Beni sevdiğini bildiğim bir kadın dahi vardı. hep birlikte oluruz sanıyordum, yeterince iyi bir dost veya sevgili olduğumu sanıyordum.
değildim anladığım kadarıyla.
Artık yoklar. ne oldular bilmiyorum, hayat devam etti ve yollarımız ayrı düştü hepsiyle.
ve bir süredir de tek başımayım. gerçekten öyle. bunu sözlüğe yazmamdan belli zaten. yanlış anlaşılmasın, kimse okusun diye yazmıyorum.
bir şey anlatmaya ihtiyacım var sadece, dinleyecek kimsenin olmaması önemsiz. sözlük olmasa bile kendi kendime konuşurdum bunu herhalde. sözlük neyseki anonim, kimsenin kim olduğumu bilmesine gerek yok.
Tüm hücrelerimi içine alan bir yalnızlıktayım şu an niyeyse, şu an da değil tabi, bir süredir diyeyim.
ne yaparsam yapayım, nereye gidersem gideyim, kaçamıyorum bu histen. Uyanmadan geri uyumaya kadar, kafamın arkasında, günlük hayatın içinde saklanmış, koyu, sade ve son derece gerçek bir yalnızlık.
Hiç böyle olacağını düşünmemiştim gençliğin. akşamlarımı balkonda tek başıma sigara içerek geçireceğimi, genç yaşımda yüzümün buruşacağını, asla ayrı kalmayız dediğim insanları yıllardır görmeyeceğimi.
kimseye suç bulmuyorum, kendi tercihlerimin beni getirdiği yerdir belki de burası. dönüştüğüm insandan dolayı, bazı insanları ben ittim belki de, bazıları olduğum insanı tercih etmediği için gitti.
neyse ne. Hayat hayatlığını yaptı, ve şu an buradayım.
işin kötü tarafı, aklıma gelen her şeyi denedim yalnız hissetmemek için. işe yaramadılar herhalde hiç biri.
yanımda olmasını istediğim insanların hiç biri yanımda değil artık. diğerlerini ben istemiyorum.
gururumla yalnız kalmayı seçtim, şu amına koyduğumun düzeninde sırf yalnız hissetmemek için herkes gibi olmayı da kaldıramam.
nasıl geçer acaba bu? Ölene kadar hayat böyle mi geçecek? kendine acıma ve hüzünle mi geçecek?
alkol veya bilimum diğer ürünleri hiç sevmem aslında. her seferinde de aksırırım içerken, ama 24 saat ayık kalmak için çok uzun geliyor, her seferinde elime bir meret alırken buluyorum kendimi.
niye yaşayamıyorum herkes gibi, çok merak ediyorum. milletin keyfi yerinde, takılıyorlar, farklı dertleri var hepsinin.
neden ben böyleyim? Ne yalnızlığı bırakabiliyorum isteyerek, ne de kaçabiliyorum bundan istediğimde.
ağlamak da boş geliyor, hiçbir şey atamıyorum ki içimden. eski yüzleri ve yerleri hatırlamaya devam ediyorum.
en iyi günleri hatırlıyorum, en sevdiğim anılar aklıma geliyor, öpücükler geliyor, kahkahalar geliyor aklıma, sevişmeler geliyor.
dokunmaya kıyamadığım sevgilim geliyor, onun için kurşun atıp kurşun yiyeceğim en yakın arkadaşım geliyor, bana verdikleri çok değerli ve nadir hatıralar geliyor.
belki unutsam olur, ama unutamıyorum da. Beynim öyle işlemiyor.
sigara ve rakı. cüzdanım isyan ediyor artık, sal beni diyor, onu da salamıyorum.
kendi melankolimden çok sıkıldım artık. ama işte durumlar var, ölemiyorum da ağız tadıyla. babamın gelip cenazemi almasını ayrıca istemiyorum, yapamam yani bunu ona.
öylece kaldım ortada. ne ileri ne geri, hep aynı yer, boş bir çölün tam ortası. işin ilginç tarafı kalkıp o çölü terketmeye veya en azından terketmeyi denemeye de üşeniyorum.
her gece aynı. balkon, kafa yükselten ürünler, kulaklıkta müzik, sokak ışıkları.
neden buna dönüştü ki hayat? belli ki bir yerde, bir anda, yanlış bir karar verdim, ve o kararlar zinciri beni buraya getirdi.
belki de iyi günler getirmiştir beni kötü günlere.
bilmiyorum. tek bildiğim şey bitmiyor şu gereksiz dramatik hüzün.
Anlamsızdır. iyi ve sağlıklı iletişimin önünü keser, içinizde şişer.
gidin söyleyin abi neyse olay. anlamıyorsa da vurun kapıyı çıkın.
eğer Cumhurbaşkanı filan değilse sizi kıran insan, genelde söyleyebilirsiniz bunu o insanlara yani.
hindistan.
Irkçılık olarak da söylemiyorum, belki temizlik kavramı çok farklı olduğu içindir bilmiyorum.
ama koronadan kaçmak için litrelerce inek cişi içilen bir yerde hijyen herhalde önem merdiveninde daha aşağıdaki basamaklardadır.
çin.
çin olmasaydı keşke.
modern ve iyi işleyen diktatoryanın en büyük örneği, özgür dünyanın en büyük düşmanı.
yazın söylediklerimi, en fazla 20 yıla çin nazi Almanyası kadar nefret edilecek yaptığı işlerden dolayı.
beni son derece hayal kırıklığına uğratmış siyasi parti lideridir.
MHP ile yakından uzaktan alakam yok, herhalde birbirimize en fazla bu kadar uzak olabiliriz siyasi bağlamda. ama mhp'nin masaya getirdiği fikirler ve değerler bütününü her zaman ilgiyle takip etmişimdir. belli bir hikayesi olan ve inandığı değerleri her koşul altında savunmaya devam eden her siyasi partiyi takip ederim.
ancak Atatürk'e lanet okunduktan sonraki MHP'nin tavrı benim için tabuta son çiviyi çaktı. Türkeş'in mirası ve savunduğunu iddia ettiği Atatürk ilkeleri herhalde bu kadar çarçur edilebilirdi.
siyaset ve güç böyle bir şey demek ki. Güce sahip olmak için inandığınız her şeye ihanet edip omurgayı eritmek gerekiyor belli ki.
devlet bahçeli, benim için salt boş konuşan, salt boş bağıran, partisini ve davasını kısa bir süreliğine küçük enişte olabilmek için satmış, yıkmış ve yok etmiş bir siyasetçidir. evet belki küçük ve belli bir iskelet kitlede bunun karşılığını görülebilir, ama büyük bağlamda Atatürk'ün mezarında ters döndüğü de ortadır.
yatacak yeriniz yok sayın Bahçeli, bu dünyada bile olmasa ötekinde.
