genç kız olmuştum artık ve yatılı okuyordum, tüm kızlar kaşlarını almaya başlamıştı ve benim annem bir türlü buna izin vermiyordu. Aklımdan ne geçiyordu en ufak fikrim yok jileti elime aldığım gibi kaşlarımın ortasını jiletledim tabi elimin ayarı olmadığından ortayı baya genişletmiş oldum.
annem kız kardeşini, henüz 18 yaşındayken intihar etmesiyle kaybediyor. Aralarında 2 yaş var ve annemin hayata tüm bakış açısı değişiyor ve kız kardeşini yalnız bırakmamak için intiharı düşünüyor ve tam o günlerde hamile olduğunu fark ediyor ve hayata tutunma nedeni oluyor. Kızım olsun diye dua ediyor ve ben oluyorum.
Eğer intihar etmiş bir teyzeniz var ise ve onun ismini taşıyorsanız asla intihar etmeyi düşünemiyorsunuz...
sırf istediğin bir yere uzanabilmek için 'hemen büyüsem' diye dilediğin ve o yere geldiğinde beklediğin kadar hoşnut olmadığını anladığın andır sanırım...
babamı yeni kaybetmiştim 8 yaşındaydım ve 60 kişilik sınıfta babası olmayan kim var sorusunu cevaplamak adına ayağa kaldırılıp elime tutuşturulan çetin kaya mağazası kıyafet indirim kuponuna bakakalıp yerime oturamamıştım...
Yaptığım fedakarlıkları yüzlerine vurmaktan ya da omuzlarına hazır olmadıkları sorumluluklar yüklemekten.
Zayıf anlarımda hiçbir suçları olmadığını bildiğim halde onları suçlamaktan korkuyorum. Fazla şımartmaktan ve sonra tepemdeki yerlerinden onları hızla atmaktan korkuyorum.
Yakın olmakla muhtaç bırakılmanın ayrımını yapamamaktan, onların iyiliği için bile olsa benim dediğim doğru yaptırımını uygulamaktan korkuyorum.
Anneme duyduğum hayranlık ve aynı dozda olan öfkemi onlara yansıtmaktan korkuyorum.
Alkol aldıklarını öğrendiğim an delirmekten korkuyorum. Kokusunu duyduğum anda onlardan nefret etmekten korkuyorum.
Sesimi yükseltmekten, ağzımdan çıkan kelimeleri duyamamaktan ve onlarda derin izler bırakmaktan korkuyorum...
Benim aşık olduğum hayranı olduğum bir annem var bir de alkol aldığında nefret ettiğim ve onun gibi olmaktan korktuğum bir annem...
Tüm bu korkularımı anneme itiraf ettim bugün ve bana sarılıp ağladığında işte en çok bunu yaşamaktan korkuyorum dedim içimden...
Nasıl bir anne olacağımı bilmiyorken ben nasıl anne olmaya cesaret edebilirim ki...
Kendi telefonumda oluşması dert değil, benim terim bana ait iğrenmem ama başka birinin bulaştırdığı terli telefonla o an konuşmak zorunda kalmak beni mahvediyor çaktırmadan silmeye çalışıp konuşmaya odaklanmaya çabalamak çok zor.
Metrodan çıktım ve yönümü şaşırdım. Metroya inişimden çıkışıma kadar ki olan tüm sağ sollarımı hesaplıyorum ama yinede olmuyor.
Zekiyim yani ama yön duygum 0.
Her defasında aklıma ilk gelen, ulan ben bu anları kesin yaşadım ve belki ben zaman makinesine binip bu zamanlara bir neden için geldim ama yol uzundu ve yan etkisi hafıza kaybıydı. Bu yüzden hatırlamıyorum da arada hafıza gidip geliyor. Olamaz mı bence olabilir.
