piç oranı artış hızının usain bolt ile kafa kafaya yarıştığı bu talihsiz çağın en keskin özelliklerinden biri, görünen ile var olan arasındaki aşılmaz uçurumdur. vicdan için bile. bilenler bilmeyenlere anlatsın; burjuva vicdanı vardır, şişko, çirkin kollarını açıkta bırakan pahalı, zevksiz elbiseler giyip, 'şuh' kahkahalar atarak, ellerinde fino köpekleri, yardım geceleri düzenleyen boyalı saçlı karılar olarak karikatüre edebileceğimiz. ama bu karikatür tehlikesizdir, çünkü kimse inanmaz zaten bu bol makyajlı vicdan parodisine. belki sadece kendileri. ( noooluuuurrrrr olmasın ama ba$qa inanann.. plssssss )
bu çağda sms lere alçaldı vicdan. telefonları üzerindeki bir iki tuşa basarak, rahat uyuyorlar yataklarında burjuvagiller. tehlike budur. tehlike budur, çünkü gerçektirler. ve vicdanları rahattır. hatta birkaç damla gözyaşı dökenleri bile vardır yazık hayatlara. tedavülde kalma süresi üç dakika olan gözyaşları.
onları her yerde görebilirsiniz. camilerde bile. ( içerdeyim )
tamamen tesadüf eseri 'ayşe arman' başlığı altında, gladier adlı kişinin yazdıklarını okudum. ilgili yazı aşağıda. vicdansızlık, merhametsizlik çok gördüm, hepiniz gibi. ama en kötüsü böyle merhametsizlikler, böyle vicdansızlıklar. yazık:
''bugünkü yazısı oldukça güzel olan yazar.
gerçi tüm yazıları öyle. okumadan, o yaşama sevincini duyumsamadan sayfayı çeviresim gelmiyor hiç. o korkunç "gazete" gerçekliği, katılığı ve tumukluğu içinde denizden gelen naif bir esinti gibi sözcükleri, bir anlık iyi hissediyordunuz.
ama bugünkü hürriyet'te o gazete katılığını dahi zorlayan; ayşe arman neyse onun negatifi, iç sıkıcı bir haber de vardı.
üstelik aynı sayfaya, ayşe armanın zarif köşesinin hemen yanına konmuştu bu canavar haber. bir de fotoğraf. oğlunun dersane ücretini ödeyemediği için 3 ay hapis cezası alan anne, buna dayanamayarak intihar eden oğlunun mezarı başında...
uzatmayayım, cehennemî bir esintiydi. garip duygular içerisinde bakıyordum sayfaya. sol yanda ayşe arman tatilde hiçbirşeyi kaçırmak istemediğini, her gördüğü gözlemeciye, balıkçıya filan girdiğini anlatıyor, ağzımın yarısı yukarı kıvrılıyor; sağ tarafta hapisteki anne oğluna "üzülme oğlum, üç ay yatar çıkarım ne olacak" diye cevap veriyor. sol yanda ayşe arman yanında sevgilisi varken ayaklarını arabanın camından sarkıtarak gitmeyi çok sevdiğini anlatırken yüzüm gevşiyor; sağ yanda intihar eşiğindeki çocuk annesine "zaten ben hiç yaşamadım ki" deyince yüzüm geriliyor. sol yanda ayşe arman gülümseyerek (çok güzel gerçekten) objektife bakıyor; sağ yanda dersaneye borçlusu anne objektifin farkında bile değil, toprağa bakıyor.
hülasa, ayşe arman'ın serin yaz gecesi kıvamındaki yazısı gazetenin çirkin bir sayfasına konduğu için bu güzel yazının tadı tam olarak çıkarılamıyor. bu nedenden ötürü sevgilisi ve kızıyla (sanırım kızı) çok mutlu oldukları, vietnam'ı gezdikleri ve çok beğendikleriyle ilgili kutucuğu bayağı hızlı okudum ve bir şey anlamadan sayfayı çevirmek zorunda kaldım.
hürriyet gazetesi'nden ricam odur ki okumadan geçtiğimiz (geçmemiz gereken) sayfalara konmasın böyle güzel yazılar.
hele hele zehir tadındaki haberlere hiç komşu olmasın.
lütfen...''
öncelikle biterkenki üç noktanın asaleti nasıl da vandırful, oo beybi..
ben delirdikten sonra anlamları değişen kavramlar sözlüğüne ( kendimce ) bir de zerafeti ekledim. ( hayır komiser kolombo. artık serin yaz gecelerini sevmeyeceğim )
uzatmayayım ben de ( (bkz: yukarda bir yerde) ) tek bir sorum var sadece: o cehennemi esinti kaç dakika sürdü? ben hiç cehennemi esinti duymadım, bilmedim. nasıl da korkutucudur, unutulmazdır kim bilir... unuttun mu yoksa? yok yok, unutmamışsındır. cümle ömür unutulmaz herhalde. cehennemi bir esinti...
okumadan geçtiğin ve geçmemiz gerektiğine hükmettiğin haberlerle dolu, yumuşak bir hayat seninle olsun. cehennem esintisiz.
isviçreli bilimadamlarının yaptığı son araştırmalara göre, bu resmiyetten doğan her çocuğun meşru piç olma alasılığı her geçen an kocaman bir hızla artmaktadır. ne sandın penis kafalı. sadece gayr-i meşru piç mi olur.
piçliğin bininin bir para olduğu bu futbol dünyamızda, anadolu kulüp başkanlarının, sayısız benzerliklerinden biri.
bilindiği üzre, anadolu kulüpleri, istanbul takımlarının türlü şekillerde kollanmasına yıllardır tanıklık etmiştir. haklı olarak bu ligin figüranları olduklarını, bizansın (istanbul büyükleri) akla gelebilecek her kurum tarafından el üstünde tutulduğunu, çoğu fırsatta dile getirmişler, yakınmışlardır.
ancak, bu son şike olayları sonrası, ceplerine girecek yayın geliri uğruna, fenerin piçliğine göz yummaktalar. meali şu; paramız gitmesin, bu devran dönsün. her yer kirli olsun, fener piçliklerine gururla devam etsin, ama biz paramızı alalım. bunu yapan başka bir meslek türü daha var, sevgili ve pek muhterem uludağsözlük ahalisi:
fahişeler.
bundan sonra deseler yok bizans, yok hakkımız (ki derler yüzlerini kaybedenler), kahrolmaz mı bu satırların yazanı?
peşinen söyleyeyim; takımlarını destekleyen taraftarlar, bu sözümün dışındadır. bu et ticaretine göz yumanlar değil.
hangi ideoloji, hangi kesim tarafından yapılırsa yapılsın, devrimin doğası gereği kaçınılmaz olan durum.
öncelikle devrim yemeği için gerekli olan malzemelerimizi tekrar gözden geçirelim:
-bölgesel ya da evrensel düzeyde yaşanan paradigma değişiklikleri
-savaş
-kalabalıkları peşinden sürükleyebilecek bir ya da birkaç karizmatik önder
-kalabalık
-iki baş soğan
peki tarih boyunca insanlar neden karnıyarık, lahana sarması (bol acılı) gibi güzelim yemekler dururken, devrim yemeği yaparlar? cevap basit; çünkü mevcut durum hemen her anlamda devrim yapanların aleyhinedir. (özellikle maddi anlamda) peki devrime, ya da daha kapsamlı bir tanım olarak değişime direnenler kimlerdir? muhafazakarlar. (ama hemen atlama yavrucuğum. for ekzampıl, güzel ülkemizde muhafazakarlığın en alasını, burjuva, yeri geldiğinde en gözü kara milliyetçi ve hafif sol soslu, kemalist conconlar yaparlar) peki devrim başarıyla gerçekleştirilirse ne olur? eskinin muhafazakarları tasviye edilir. peki eskinin muhafazakarlarının boşalttığı mevzileri, mevkileri, iktidar kademelerini kimler doldurur? son devrimin içindeki öncelikli sınıflar. peki devrimi yapanlar ve bu öncelikli sınıf, kendilerini ve çıkarlarını korumak için ne yaparlar? çok çeşitli önlemler alırlar, yani yeni muhafazakarlar olurlar. (bkz: her devrimin çocuklarının muhafazakar olması)
bu ana kadar sabredip, bizimle beraber olan izleyicilerimize şükranlarımızı sunarak, en can alıcı soruyu sorma anı:
peki bu devrim yeni ne söylüyor?
nating. sadece çok sayıda ilüzyon. mesele barış, kardeşlik, adalet, insan onurunu korumak gibi yüce değerler değil, sevgili uludağsözlük insanları. mesele, ayrıcalıklı sınıfın hangisi olacağı. tüm kavga bu yüzden.
ne olduğunun değil, nasıl göründüğünün önemli olduğu bu piç çağında, görünenle yetinenlerin tüm köşeleri tutmaları, volta atmaları, sözlüklerde, klavye başlarında ahkam kesmeleri, ne de üzücüdür ah sözlük!
çok kolay hain olur kişi bu piç çağında ya da tam tersi kahraman. kur'an, tarih kitapları, tarihi olaylar ve kişilikler, düşüncesini açıklama gafletinde(!) bulunan yazarlar.. hepsi ama hepsi zahiri nazarla anlanır.
'x olmasa y daha güzel bir yer olurdu' piçliğinden en nadide örnekler:
somali olmasa, dünya daha güzel bir yer olurdu, çünkü asil(!), burjuva vicdanlarımız daha az acırdı. pek tabi sms ile yardım gönderirken acıyan asil parmaklarımız da daha az acırdı.
kerhaneler olmasa, şehrimiz daha güzel bir yer olurdu, çünkü o ahlaksız, izbe, pis yerler, bizlerin yüce(!) ahlaklarını bozuyor. Allah korusun hepimizin kızları var. ha, biz oraya gideriz, o ayrı. erkeğiz biz, ihtiyaçlarımız var.
köylüler olmasa, ankara daha güzel bir yer olurdu. çünkü ankara'da o kadar büyükelçilikler var. bizim kokan, kaba, cahil köylülerimiz geliyorlar, modern(!) türkiye'nin imajını bozuyorlar. belediye başkanı bu elzem meseleye el atsın, bazı caddelere giremesin hayvanlar.
ey her gün yeni piçlikleriyle, bu her şeye rağmen güzel ülkeyi, dünyayı kirletenler!
yemekten önce, ellerinizi yıkayınız.
bir peru televizyonunda yayınlanan gezi-kehanet programından alıntı:
'evet sayın seyirciler, bu hafta iki yüzlülükleri ile ünlü ülke, türkiye'deyiz. az önce yanımızdan geçen şu erkek, henüz 23 dakika önce garsoniyerinden çıktı ve şu an 'meşru' evine gidiyor. iki tane 'meşru' çocuğu olan bu erkek, 17 gün sonra, kızını 'sevgilisiyle elele dolaşmışlar' duyumu üzerine dövecek, hakeret edecek. hassas izleyicilerimiz korkmasınlar, çünkü kızını öldürmeyecek. (peru'da oh sesleri) ama aynı baba, çapkınlık yapan oğluna 52 gün önce, 'aslan oğlum' diyerek, gülümsedi ve kahvehanedeki arkadaşlarına gururla anlattı oğlunu. veri veri enterasan. veri veri'
martin abimiz, das man için, 'hem her şey, hem de hiçbir şey' der. değer üretemeyen, unutan, unuttuğunu bile unutan insan tipi. bir bakıma çağımızın hem nedeni, hem de sonucu.
insanların protesto haklarının sınırları üzerine düşünmemize olanak veren olay.
emre galatasaray-fenerbahçe maçında ıslıklansa, yuhalansa, (ki öyle olur) bu alışılmış, küçük bir detay olarak kalır ve üzerinde çok durulmazdı. ancak aynı emre milli maçta aynı galatasaray taraftarı tarafından ıslıklanıp, yuhalanınca, bu günlerce tartışılır. bu ıslıklar milli formaya yapılmıştır geyikleri döner durur her tarafta ve çoğu galatasaray taraftarı bile, bu durumu olumsuzlar ve yapılmaması gereken bir ayıp olarak görür.
yani burdaki mesele milli formadır, çünkü emre aynı emre'dir. o kutsal formayı giyen futbolcunun geldiği takıma bakılmaksızın asla ama asla yuhalanmaması gerektiği türküsü oy çokluğuyla, davul zurna eşliğinde çalınır, söylenir.
buraya kadar sabreden sözlük okuru. (bakma etrafına, evet sen) işte meselenin can alıcı noktası geldi; o zaman devlet büyüklerinin yuhalanması (cumhurbaşkanı, başbakan, bakan vs. vs.) çelişki değil midir? çünkü madem ki asıl mesele milli dava, bir bakan o davayı bir futbolcudan çok daha fazla omuzlamaktadır. yani emre'yi milli maçta ıslıklamayan, ama galatasaray-fenerbahçe maçında ıslıklayan ve x partisine oy veren bir galatasaray taraftarının, y partili bir devlet görevlisini de, hangi platformda olursa olsun, ıslıklamaması, protesto etmemesi lazım gelir. hayır diyenler varsa, ya alınlarını karışıma doğru uzatsın, ya da aristo abiyi çağırsın.
milli maç olsun ya da olmasın, bir taraftar uygar sınırlar içinde sevmediği bir futbolcuyu protesto edebilmelidir. sevmediği bir devlet görevlisini de protesto edebilmelidir bir vatandaş. piçe piç demek gerek, her köşe başını piçlerin tuttuğu bu talihsiz çağda çünkü. (bundan emre'nin piç olduğu sonucunu çıkarmayın. emre piç olur mu hiç! o oyuna, emeğe, meslektaşlarına, saygılı, el kol hareketi yapmayan, güler yüzlü, vatanını, milletini seven bir futbolcu, kaptan ve en önemlisi bir insandır. lütfen)
'milletimi, devletimi, ülkemi en çok ben seviyorum, sen benim gibi sevmediğin için, sevmiyorsun' kavgasının sıklıkla yaşandığı güzel ülkemizin, çirkin iki yüzlülüklerinden birinde daha görüşmek dileğiyle. her nerede yaşanıyor ve yaşatılıyorsa. saygılar efendim.
'saha çalışması zevkli geçmiştir umarım' dedirten, saçmasapan başlık.
herşeye rağmen güzel olan ülkemizin insanlarının en belirgin özelliklerinden birisi de, kendi grubundan, düşüncesinden, bulunduğu mevzide olmayan, yani kendisi gibi olmayan insanları kötüleme gayretidir. (bkz: öteki)
piçlik oranının, tepelerden aşağıya koşan vahşi tayların hızında arttığı bu çağda, milyonlarca piçlik çeşidinden biri de bu işte. halbuki güzelim oğuz atay abimiz, ne de güzel seslenmişti insanlara;
piç olmama olasılıkları sıfıra yakın, sevimsiz, gereksiz insanlardır. bu kabalığı yalnızken yapmazken, kalabalık bir grup içinde yapan insanlar da vardır ki, piçlik katsayılarını 3424123256678 olarak kabul etmek, yerinde olacaktır.
halbuki güzelim cemal süreya abimizin 'kanto' şiirini bir okusalar.
bu piçlerin cirit attığı amansız, bi-çare çağımızda, şöyle der şair;
biz şehir ahalisi, kara şemsiyeliler!
kapçıklar! evraklılar! örtü severler!
çığlıklardan çadır yapmak şanı bizdedir
bizimdir yerlere tükürülmeyen yerler
nezaketten, haklılardan yanayızdır hepimiz
sevinmemiz çapkıncadır, ağlatır bizi küpeşteler
yaşamak deriz - Oh, dear - ne kadar tekdüze
katliamlar ne kötü be birader
her ne kadar sinema sanatı açısından çok zengin unsurları barındıran bir yapım olsa da, içinde gizli bir piçlik olan, yahudi soykırımını anlatan 2343454656343396897523563452463467835436456834593469497 filmden biri.
çoğunuzun bildiği üzre, holivud sektörünün çok büyük bir kısmı yahudilerin elindedir ve yahudiler bu gücü neredeyse mükemmel bir şekilde kullanır. örneğin hitler piçi, çingene soykırımı da yapmıştır. ama bünyelerimiz bir tane bile çingene soykırımı filmine vakıf olmamıştır. evet sözlük okuyucusu, cevap çok basit:
binbir piçlikle karşı cinse yavşayanların geviş getirdiği, hoplayıp zıpladığı, alışveriş ettiği, sıçtığı çağımızda, sayıları gitgide azalan insan türü. ha aslında mayasında piçlik vardır, ama şimdilik göstermiyordur, o ayrı konu.
başlığı açan sözlük kişisinin tam bir piç olduğuna dair, çok kuvvetli emareler olduğunu düşündüğümü belirterek, böyle bir bağışın (her ne kadar gerçek olma olasılığı çok düşük olsa da) saçma olduğu su götürmez bir gerçektir.
ilk sözlük anlamı; anası ile babası arasında evlilik bağı olmadan dünyaya gelen çocuk, haramzade, veledizinadır. diğer bir sözlük anlamı ise, babası belli olmayan çocuktur.
