Tüm ülkelerden, inançlardan ve insanları ayıran, ötekileştiren şeylerden kurtulup, insanlığın tek bir çatı altında birleştiği uygarlık tipidir. Olması gereken budur. Evrenin sonsuz olduğunu bildiğimiz için, matematiksel olarak bu uygarlık çeşidinden ve üst modellerinden binlerce hatta milyonlarca olduğunu söyleyebiliriz, bu yüzden başka uzaylı ırkları tarafından kolonileştirilmeden birleşmeli ve bilime öncelik vermeliyiz. Belki bu son cümle biraz fantastik- bilimkurgu söylevi gibi duruyor olabilir ama dediğim gibi evren sonsuz olduğundan matematiksel olarak tüm ihtimallerin bir yerlerde mutlaka gerçekleşmiş olması gerekir, bunu diyen bilimdir, yani uzayda yaşam olması ''yüz milyarda bir'' ihtimal bile olsa bu ihtimal, evren sonsuz olduğundan sonsuz defa gerçekleşmiş olması gerekir. Yani söylediklerim matematiksel olarak gerçek.
Bu yüzden bırakın savaşları, inançları, ırkları da bir kaç galaksi kolonileştirelim.
Hiç hoş olmayan bir durum. Tahmin edeceğiniz üzere ben o şahsı muhterem ile birlikte yaşamımı sürdürüyorum. Kahve içemiyorum, çay içemiyorum, sigarayı her içime çekmemde acaba ne zaman tıkanacak damarlarımdan biri diye düşünmeden edemiyorum. Risk almak, eğer sarhoş değilseniz imkansız hale geliyor ve hadi diyelim ki risk aldınız-her hangi bir konuda- bunun bedelini en ağır şekilde ödüyorsunuz aniden kamyon gibi çarpan atakla. Ve bu olduğunda sırasıyla şunlar gerçekleşiyor:
1-Kendini sakinleştirmeye çalışmak, tüm korkularının boş kuruntulardan ibaret olduğuna inanmaya çabalamak.
-Başarısızlık-
2-Nefes egzersizleriyle atağı kontrol altına almaya çalışmak.
-başarısızlık-
3-Varsa ilaç içmek.
-yoksa devam-
4-Ambulansı çağırmak.-ki bilen bilir bir süre sonra şikayetlerinizin panik atak sonucu olduğunu öğrenen ambulans komuta kontrol sistemi çeşitli oyunlarla sizi oyalıyor yahut kara listeye alınıyorsunuz.
-ambulans gelirse onunla gelmezse koşarak yada komşunun arabasıyla hastaneye kaldırılıyorsunuz-
5-Hastanede bir kez daha panik atak geçirdiğiniz tescilleniyor. Kimsenin yüzüne bakamıyorsunuz utancınızdan çünkü insanları boşuna oraya kadar yordunuz. Ve bu ilk değil.
-devam-
6-Doktor bir sakinleştirici order'ı verir hemşireye, siz zaten hastaneye geldiğiniz ve kendinizi güvende hissettiğiniz için iyileşmişsinizdir. Her şey o günlük düzelir, eve gidersiniz.
Ama bu döngü sürekli devam eder, ta ki bir gün kalp krizi geçirdiğiniz konusunda haklı çıkana dek.
Şiir; şiir olmaktan çıkmıştır, ergenlere, devrimlere, iktidara yahut tanrılara hizmet eden aptalca bir sözcük oyununa dönüşmüştür. 3-4 ayda bir şiir kitabı yayınlayan asalak şairlerin devridir. Bu gibi ''şairler'' bir sayfalık şiiri 15 dakika gibi bazı insanların tuvalet molasına dahi yetmeyen bir sürede yazmaktadırlar. Dergiler, ergenlerin cemal süreya gibi şiiri katleden birine özenip saçma sapan şeyler yazdığı mecmualara dönüşmüştür. Böyle bir zamanda benim gibilerin tek sığınağı 19.yy fransız şiiridir, alternatif olarak da Ahmet Haşim, Yahya Kemal ve Necip Fazıl'ın ilk dönem şiirleri tercih edilebilir.
Edit: Cemal Süreya'yı örnek olarak vermemin vezinle ya da nazımla alakası yok. Ben Arthur Rimbaud'yu çok severim ve Rimbaud düzyazı şiirleriyle serbest nazıma öncülük etmiştir.Şunu da gözünün önüne getirin lütfen Necip Fazıl'ın ilk dönem şiirleri dedim çünkü ilerde yazdığı şiirler vezinli olmasına rağmen saf şiire uzaktır.
*Cemal Süreya'yı örnek verdim çünkü bence sanat sanat içindir ve cemal süreya da günümüz insanının bu fikrin karşıtı olan şairler arasında en çok ilgilendiği kişilerden biri.
Edit-2: Linç edilmeden önce son bir şey daha söylemek istiyorum, bu entry benim kendi poetik anlayışıma göre yazılmıştır.
