Olayın en başında, şu an bok attığınız bu ilaç yalnızca yoğun bakımda entübe hastalara veriliyordu.
O zaman da favipiravire ulaşmak için serviste yatan hastalar kendini yırtıyordu.
Araya tanıdık sokup almak isteyen zengin insanlar vardı.
Şimdi pozitif olan herkese veriliyor adamlar uygulanan prosedürü beğenmiyor ya lükse bak.
Mezun olup işe ilk başladığım dönem bana da haddinden fazla uygulanmıştı. Nedeni neydi? Kıskançlık ve bastırma duygusu... Kıdemlilerine geri cevap vermeyen, çok bilmeyen tecrübesiz bir çömez görmek istediler. Bu şimdiden böyleyse ileride tepemize çıkar dediler. Yaptıkları hataları üstüme yıkmaya çalıştılar ama beceremediler.
ilahi adalet diye bir şey var ya, beni o dönem işimden etmek isteyen kim varsa çok çirkin bir sonla işinden oldu. O gelmemden korktukları yere aylar içinde geldim, Kendi ekibimi kurdum. her şey çok güzel bir hal almışken de atandım, benim için tamamen bitti. Onlar da hala kuduruyor hahah.
Sevgili Mobbing uygulayan embesiller, size de Allah öyle dertler versin ki başkasıyla uğraşacak haliniz kalmasın. Amin.
Kadın özel izni nedir ya?
Cidden hayretler içindeyim. Kadın olduğun için ayrıcalık bekleyeceksen hassas damgasını yemeye de elinin hamuruyla şu işe karışma sözüne de layıksın.
Ayrıcalık değil eşitliği savunurken gelinen noktaya bak.
Enişteniz tabi ki paraya kıyıp çiçek falan yollamadı. Çıkışa bizzat kendisi gelerek adayları kendince bağladı. Ama insanlar kaledeki kaleciye bile faul yapacak kadar gözü kara olabiliyor bazen.
Neyse ki çok seviyorum falan da bir boklar yemiyorum. Yoksa eheeey be.
Birileri ıslak mendili kullanıp annemin odasına atıyor annem de ben yaptım sanıp bana söylenmeye başlıyor. Kimse de ben yaptım demiyor ama ben de yapmıyorum.
Evdeki ergenin işi değilse halay çeken cinlerin işidir kesin.
Bir dönem gerçekten çok severdim burayı. Çevremdekiler çok şaşırırdı nasıl keyif alıyorsun ne var bunda bu kadar diye.. Bir Baktım ki aslında hiçbir şey yokmuş.
Ha bir de o zamanlar öğrenciydim şimdi özel sektörlerin finosu. Bir de yaşlandım. Hunharca güldüğüm tek şey çorabım. Başka bir şey yok.
Her türlü enfeksiyonu cebimde taşıyıp eve getiriyorum. O da gidip çocuk çoluğa bulaştırırsa insanlık biter. Gelecek nesilin benim psikolojisini bozduğum aşkına eşkıya bir yiğidonun eseri olmasını kim ister ki??? Ben istemem.
Kodumun yerinde covidli hastanın doğum gününü kutlamışlar kocaman pasta alıp üstündeki mumları da üfletmişler. ziyan mı olacak şimdi bu pasta diye de oturup yemişler lan. Çıldırıyorum.
Deli dana gibi ortalıklarda dolanıp bizi de enfekte edecekler şimdi bunlar.
Sevdiğim insanlara sarılmayı özledim.
Nefes alırken birilerine zarar veriyor muyum acaba diye düşünmeden rahat rahat ailemin yanında oturmayı özledim.
Çalıştığım yerdeki Izole odaya sandalyemi çekip dosya doldurmayı bile özledim.
Bunun için mi bunca yılımı heba ettim diye sormaya başladım sık sık. Tüm günümü geçireceğim yere giderken ayaklarımın geri geri gittiğini hisseder oldum. Beni oraya bağlayacak tek bir şeyi sorgular oldum... Mesleğini bu denli seven insanları soğutmasanız mı hayattan? içinizdeki kötülüğü yaya yaya gezmeseniz mi bir süre?
Staj yaptığım bir yerde sorumlum "ağlata ağlata sana kırılmamayı öğretirler" demişti. Çok ağlıyorum ama Kırılmamayı öğrenemiyorum.
