youtube'da müzik dinlerken rastladığım video. gerçekten çok iyi bir noktaya değinmişler. sahi, bir cinsiyetin yaptığı eylemler ne zamandır hakaret ve aşağılama olarak algılanmaya başlandı?
sanırım bu pek az insanda rastlanan bir müzik zevki. eğer hala çalışan bir pikabınız varsa o muhteşem plakları gördüğünüzde çıldırmamanız elden değil. o zevkle insan adeta nirvananın sınırlarında yüzer adeta başka alemlerim ehli olur. bu bir düşkünlük, bir tutku... sanki hayatınızda en çok arzuladığınız şey. bir insan bir müziği devamlı dinler mi? evet dinler. o insan hayatının her anını müzik ile yaşamış bahtiyar insandır. onun en yakın arkadaşları olur eski müzikler. o şarkıdaki tüm duyguları damarlarına kadar hisseder. her soluk alışverişi ona bir melodi gibi gelir.
bu da eski müziklerimden küçük bir demet;
Whitesnake - Is This Love (allah'ım ölümüm bu şarkıdan olacak)
Burada vurgulamak istediğim husus şudur; dinlenilen herhangi bir müziğe o eskidi demek. Bu söylem evrensel olan müziğe karşı bir hakarettir. Kim elton jhon ya da Freddie mercury müziklerine eskidi diyebilir? Hangi hadsiz! Bu insanların ve saymadığım bir sürü insanın müziklerinde imzaları vardır. Müziğin başlangıç anından onların şaheseri olduğunu anlayabilirsiniz. Lakin rotamızı türkiye'ye çevirdiğimiz vakit- 45'likleri ve diğer kaliteli sanatçıları dışında tutuyorum- bütün hit olmuş şarkılar öteki sene dinlenmiyor. Bir yeni yaz sezonu şarkısı çıkartılıyor. Bir bakıma ticaret yapıyorlar. onlar 'müzik' adı altında beş para etmez, bir adım öteye gitmez zımbırtılar pazarlayan tüccarlar. Bir demet akalın ya da hande yener 20 yıl sonra dinlenmeyecek. O kalitesiz müzikleri hep eskiyecek. Asla bugüne taşınacak kadar mükemmel olmayacak. Bir barış manço, cem karaca, metallica, enya, the cranberries ve adını sayamadığım niceleri hep dinlendi. 20 yıl sonra da dinlenecek. Bundan önce de dinleniyordu.
buradaki bozukluğa değinmek istiyorum; artık insanlar güzel cümleler kurmayı bıraktı. okudukları kitapların kalitesizliği ile doğru orantılı olarak seçtiği kelimeler de kalitesizleşti.
'ayrılık bana çok koydu'
karşımdaki biri acısını bana bu şekilde tarif etmeye çalıştığında ne hissettiğini anlayamıyorum. koymak? nasıl yani?
şu şekilde tarif ederse;
'onun gidişiyle sanki kalbim paramparça oldu. hissizleştim. içim oyulmuş gibi. bir dert ki ben de çare yok'
gibi şeyler söylese hissettikleri karşısında şaşırırım. hissettiklerinin derinliği büyüler beni. ama 'koydu' dese hissettikleri ne kadar yüce olsa da bu etkilemez beni. sözcükler kıyafet gibidir. senin aşkına giydirdiğin kıyafet senin kültürünle alakalıdır biraz da. ve sözcükler ne kadar itina ile seçilirse anlam o kadar zengin olur. işin özü; leyla ve mecnun'u gözümüzde bu kadar yücelten yaşadıkları aşk değil. fuzuli'nin onları anlatış şekli, seçtiği kelimelerdir bizi bu kadar etkileyen.
Sizin hiç çevreniz de böyle insanlar oldu mu? Tabiri caizse gölgede kalan, kendini gizleyen insan. Benim çok oldu. Bu sayede onları gözlemleyebilme şansına sahip oldum. O insanlar çok farklılar. Her zaman kendi iç dünyalarında yaşarlar. ikili konuşma yaptıkları tek insan kendileri olur. Onları çözmek istersiniz. Onu bu kadar gizemli kılan şeyi deli gibi öğrenmek istersiniz. O insanları fethetmek çok zordur. Etrafları çepeçevre zırhlarla korunmuştur. O zırhlarını kalın demirlerle aşındırmadan içlerine, yüreklerine girmeniz imkansızdır. Onun zırhını indirerek aslında zarar verirsiniz. Herkese karşı kurduğu çemberini sarsıyorsunuz. Kapılarını bir bir savaşla açıyorsunuz ve bu yüzden incinmeleri çok kolay oluyor. Çok dikkatli olmanız gerekiyor. Çünkü karşınızdaki gölgede kalan insan. Görünürlülüğü az derinliği çok insan. Kalbine çöreklendiğiniz an orada hep yeriniz olacaktır. Dinlenmek istediğinizde, nefes alamaz olduğunuzda ,bitap düştüğünüzde aklınıza gelen tek yer orası olacaktır.
Kitapların bir karakteri olduğuna inanırım her zaman. Onları düşündüğümde ağzımda bir tat, zihnimde bir düşünce belirir. Mesela tutunamayanlar; sigara içen, çatı katında sararmış bir kağıda eğilip sadece kendisinin anlayabileceği bir şeyler yazan, bedbaht, buhranlı bir insan düşüncesi oluşturur. Sergüzeşt ise koparılmış bir çiçek kadar kıpırtısız, rüzgarda savrulan, umutsuzlukla sonunu bekleyen bir kadın hayali oluşturur. Belki de buna ihtimal veren kitabın ilerleyişinde hakim olan duygudur. Kim bilir?
Kesinlikle katılmadığım bir düşüncedir. Burada insanlar kendi karakterlerinden soyunup yazıyor. Anonim bir yerden kişilik hakkında çıkarımlarda bulunmak sadece kişinin kendi hayal dünyasında besledikleriyle oluşabilir. Birini farz edelim gerçek hayatta çok ciddi biri ama buraya gelip trollük yapıyor. Tutupta o insanın mizahını nasıl eleştirebiliriz?Anonim olduğu için insanlar bu kadar rahat yazıp farklı kişiliklere bürünüyorlar. Ki anonim bir yerden seviye ve yüksek kalite de bir şeyler aramak ve beklemek zaten yanlış. Burası kalite aranacak bir yer değil.
Efendim gece vaktiyle sınırlandırmak istemiyorum, günün her saati kavramıyla genişletmek istiyorum. yazacak bir şey bulamayınca, özellikle belli başlı şahıslar başlık sıçarlar. Evet, evet, yazmazlar sıçarlar. Saçmalarlar. Bazen öylelerine denk geliyorum ki yine ne sıçtın diye düşünüp gülmemek elimden gelmiyor.
Bu çok çok eskilerden gelen bir şey. Osmanlı dönemindeki sanatçılarına bakıyorum. Çoğuna yazdıkları kasideler sonucu cariyeler verilmiş. Örnek veriyorum nef'i ilyas paşa'nın egosunu nirvanaya vardıran bir kaside yazması sonucu hediye olarak cariye almış.bu ne kadar doğru? Sonuç itibariyle o bir insan ve sen nasıl onun sahibi gibi onu birilerine hediye olarak bağışlayabiliyorsun? Aklım almıyor.
eskiyi , eskiye dair her şeyi seven insanlar için kullanılan tabirdir. bunun ilerlemiş boyutu vardır ki o da evlere şenliktir. ilerlemiş boyutuna istifçilik denir. bir çeşit psikolojik saplantıdır, dispozofobi olarak da adlandırılır. ilk belirtileri eski olan her şeyi saklamakla başlar daha sonra ise artık aklınıza gelebilecek her şeyi saklamakla devam eder. büyük ihtimal benim sonumda böyle olacak ve belediye evimi boşaltacak.
