uzun zamandır sözlüğe girmedim. canım girmek istemedi aslında. depresyondan da olabilir belki bilemiyciğim. neyse aslında itirafım küfür etme isteğimden ötürü efendim. öyle böyle değil önüme gelene küfür edesim var çok zor tutuyorum kendimi sokağa çıkınca. hatta alsancak' a falan gidip 'üzeriniz tiril tiril karnınız gurul gurul, piçler' diye bağırmak istiyorum o derece..
benim gibi esmerler söylediğinde komik olan ve ispatlanması da zor olan gerçek. hatta bu durum yüzünden bi ara evlatlık olduğumu falan düşündüm ama hastaneye yetişemeyip evde doğduğumu öğrenince içime su serpilmişti.**
dün gece üniversiteden bi arkadaşım beni facebook'a ekledi. sohbet muhabbet derken eski günleri yad ettik baya. gece yarısı çıkıp sokaktan odun topladığımızı, kendisine makyaj yaptığımdaki halleri falan derken konu birden haziran ayında şehit olan arkadaşımıza geldi. gülerken gözlerimden yaşlar süzüldü be sözlük. sanki hiç olmamış gibi hala aramızdaymış gibi inanmak o kadar zor ki..
iyi günlerimde çok eller uzanır ellerime
resmimi, suratımı baş köşeye asarlar
fakat demir kapıların her kapanışında üzerime
ardında taş duvarların her kaldığım zaman
ne arayan beni, ne soran
eeehh, daha iyi be, bunun böyle olduğu
minnetim ve borçluluğum yalnız sana kalsın
iyi günlerimde benim unuttuğum insan eli
nasılsın?
- napıyon kız?
+ iyiyim abi sen napıyosun?
- iyi, kuzen napıyo yanında mı?
+ hayır, evine gitti o
- ee sen kimle duruyon kızım ankara'da? yalnız mısın yoksa orda ?
+ hayır abi ben izmirdeyim, geldim ya
- haa tamam o zaman kapat telefonu anan baban var başında ankarada olsan konuşurdum, tutma beni
+ ne?!
bugün 2 yaşındaki yeğenimi 'pipin düşmüş' diye kandırdım. zavallı saatlerce pipisini aradı evde, bulamayınca da ağladı. çok vicdan azabı çektim umarım çocuğun bilinçaltına işlemez.*
