Sevgilisi olanların çok önemliymiş, olmayanlarınsa çok önemsizmiş gibi yaptığı, klişe olacak ama kapitalizmin tüketmeye bi anlamda zorladığı bi uydurmasyon... ha bana kalırsa herkes doğumumdan ölümüne yalnızdır, sadece eşlikçilerimiz mevcuttur...
Artık kimsenin kimseyi gerçekten dinlemediğine eminim, bu düşüncemin oluşmasında insanların bencilliği kadar internet/sosyal medya mefhumunun hayatımızın direkt merkezine girmesinin de etkisi var. Az buçuk ta olsa anlaşılabileceğimi hissettiğim ortamlara iki el yapışıyorum o yüzden.
Dünyada, özellikle çağımızda karşılıksız hiçbir şey yapılamaz durumda bence. Asıl mesele bu "karşılık" ın sömürü ve menfaate dönüşmemesi, sevişirken de karşılık beklenir ama bu "karşılık" sevmenin tamamlayanı olan sevilmek olmalıdır en fazla. Ve keyif almak elbette.
net bir şekilde fikrini söyle-ye-meyen kişi lafıdır. Halbuki denmesi gereken sadece "seninle olmak istemiyorum artık" tır fakat bazen söylenemez işte...
