kaç sene önceydi sanırım bir 9 yılı var ergenim, başımda kavakyelleri çocuğun birine aşık oldum metalci uzun saçlı, sersem bir tip, saçlarımı siyaha boyadım ve onun dünyasına girip onu anlayabilmek için metal müzik dinlemeye başladım yılbaşı günü saat tam 12 de seni seviyorum dedi bana ah şapşal dedim içimden ben de seni seviyorum ama pek sevmedi beni hatta hiç sevmedi yani hiç sevgilisi olmadım hep sorunlarım var bi sene daha üniverstede kalırsam okuldan atılacağım falan filan bahanenin biri bin paraydı yani eyvallah dedim sonra onun okuduğu üniversteyi kazandım leylayım tabi kampüste dolaşırken yüreğim pırpır belki karşılaşırız diye, karşılaştık tabi hemde okulun ilk açıldığı gün servis durağında önümdeydi sevgilisiyle birlikte kızla iki öpüşüp arkasına dönüp bir de bana hahayt gördünmü bakışı atıyordu, vallahi de canım yanmıştı be sözlük sonra çok defalar gördüm onları elele, göz göze, sarmaş dolaş pırpır kalbim biraz cırcır olmuştu o aralar, zaman aldı ama geçti zor gibi gelmişti üstüne kaç kere daha aşık oldum hala arada aklıma gelir geçen facebook una girip baktım saçları seyrelmiş göbek yapmış o eski halinden eser kalmamış ama yine de ara sıra aklımda sebepsiz böyle aşk, özlem falan değil dediğim şey neden bilmiyorum belki o saf, çocuk halimle çok güzel duygularım vardı ona karşı hepsi içimde kaldı, dediğim gibi pırpırken cırcır olup foseptik çukurunu boyladı belki de bu yüzden o çocuğun hissettirdiği hisleri değil ama o olmamışlık hissi nasıl bir heves bırakır kursakta işte öyle bir şey...
belki inatçıdır, belki seviyordur, özlüyordur, bırakamıyordur, o hayatından giderse hayatının renksiz olacağını düşünüyordur ya da bunlardan hiç birisi değildir sadece vazgeçmeyip tüm aşağılamalara, tüm gurur kırıcı ithamlara, tüm hiçlik duygusuna rağmen ilişkinin dibini görmek istiyordur, ölümüne şahitlik etmek istiyordur ki ölüsünü gördükten sonra rahat bir nefes alıp hayatına devam edebilsin...
hepimizin bazen kafasında çeşitli düşünceler oluyor, çözümünü bilmediğimiz bir soru kafamızı kurcalıyor, işte böyle zamanlarda sözlükte o başlığı arıyoruz sanki bulsak, okusak derdimize deva olcakmış gibi, sanki sorunumuzun anahtarını elimizde tutacakmışız gibi, bu size de oluyor mu bilemedim sevgili yazar dostlarım ama bana çok sık oluyor be!
insana unuttuğu çocukluğunu tekrar hatırlatan, izlerken suratlarda tebessüm uyandıran ama aynı zamanda da boğaz düğümleyen çocukluğun, çocuk kavramının her nerede olursa olsun ötekileştirilemeyeceğini gösteren elleri öpülesi, idealist bir müzik öğretmeni tarafından hakkari'de çekilmiş videodur.
izlemek için, http://video.mynet.com/runsys/1-C-Sinifi-Emre-Aydin-Alistim-Susmaya-Hakkari/534287/
