Sıkıntıdan oturdum tek tek izledim 5 bölümü youtube meretinden. Abartlı oyunculuklar ve her an silah çekmeler ne kadar abes dursa da kendini izlettiriyor zalımın dizisi. Evet kadına yapılan her türlü şiddetin doruk noktasına ulaştığı bir dizi bu ve tabiki de bu yüzden pek çoğumuzun tepkisini çekmiş. Hele ki yorumların bir çoğunda denmiş ki21. Yüzyılda yaşıyoruz ne bu namus davası, bekaret fanatikliği. Doğru efendim yüzyıl 21. Yüzyıl modern kesim için bir tabu değil cinsellik ne var ki bu değil ki bu ülkede namus cinayetleri 21. Yüzyıl nedeniyle tedavülden kalkmış. Adını ve yaşını bilmediğimiz nice körpe kızlar diri diri konuyor mezara aile meclisinden çıkan o büyük kararlarla bu ülkenin ücra köşelerinde. Her şeyi geçtim Müge Anlı diye bir gerçek var bu ülkede ve o insanlar gerçek ve geçip gitmiş o 21 tane yüzyıl kimsenin umrunda bile değil. Ahmet Ümit in Bab-ı esrar adlı kitabında şöyle bir söz söylüyor karakterlerden biri. Bu topraklarda yaşamak çok zor. Bu toprakların insani çok zalim.
50. bolumuyle hamile surreyya'nin yardirmasini izledigim dizidir. arkadas o nasil celik gibi sinirler oyle. akif'e mesaj yazarken elinin titrememesi asiri derecede dikkatimi cekti cunku oyle bir sok ve oyle bir sinir harbiyle sinirlerinin bosanip hala ellerinin titememesi ve goz yaslarinin durmus olmasi ilgincti cunku insan aklina geldikce aglar. uzuntuden falan degil efendim sinirden aglar, kendine yedirememekten aglar ama abla amazon cikti ve milf'in uzerine uzerine dogru yagdirdi resmen. turk'un yunani denize dokmesi gibi kadini golete ittiriverecek sandim bir ara. her neyse dizi de olsa surreyya'nin celik gibi sinirlerini taktir ettim tas olsa catlardi. alakasiz alakasiz sevdicegime yavsayan guney amerikali kiz geldi aklima resmen kizin beynini ezmek istemistim. zaten kiz, olsun erkek olsun bu guney amerikalilarda bir gariplik var bir tane duzgun insan taniyamadim ya da bana hep cirkef olani denk geldi hele bu sili den uzak durun yani. gecenin bir vakti bu kadar kezo konustuktan ve argo bir tabirle avamligimi kezo olarak adlandirdiktan sonra huzurlarinizdan cekiliyorum efenim.
stefanie after her father. babasi nin adi stefan cunku yani ben uygun gordum stefanie yi ama stefan kesin begenmez francine de anlasiriz gibi hele gelsin o gunler bakacagiz
burada bence gunumuz teknolojisinden cok fobyalara yonelmisler, telefonda ki anneden gelmis olan cevapsiz arama veya aramalar fobyanin, endisenin ta kendisidir cunku biliriz ki cevapsiz aramalari birakan ve ulasamayan anne tedirgindir, telaslidir ve hatta kafayi yemek uzeredir belki kriz geciriyordur oyle bile olmasa size oyleymis gibi hissettirir. ben kendi tecrubelerime dayanarak soyluyorum bunu cok yasadim arkadaslarla yemege daldigim ve telefonuma bakmadigim bir zaman annem tarafindan 10 tane cevapsiz arama what s upp mesajlari vs hatta facebook dan arkadaslarima bile yazmis neyse telefonu mu gorup aradigimda oluyordum resmen tansiyonum dustu elim ayagimi titriyor diyerek bilinc altima isledi artik biliyordum ki annem aradiginda bana ulasamazsa fenalasabilir bu fenalasma sagligini bozabilir bende bir endise olgusu ve paranoyaklasma baslatti telefonuma bakmadigim icin sucluluk duymami sagladi ve bir fobya olusturdu uzerimde. ben artik her zaman telefonumu kontrol etmek zorundayim cunku annem arayabilir, dusuncesizce zihnime yapilan bu atakla annemden 1 cevapsiz arama dahi gorsem panikliyorum cunku onun paniklemis olabilecegini dusunuyorum ya da olurda beni o gun hic aramamissa iyi mi acaba basina bir sey mi geldi diye meraklanip o aramadan ariyorum bilmiyorum siz arada ki bagi kurabildiniz mi ama iste farkli yollardan tam da bunu anlatmislar cok da iyi yapmislar.
-Güzelliğin doğruluktan daha iyi arkadaşı olabilir mi?
*Olur ya! Çünkü doğruluğun gücü güzelliği kendine benzetinceye kadar, güzelliğin gücü doğruluğu bir kahpeye çevirebilir. Olmayacak birşeydi bu eskiden, ama şimdiki zamanda oluyor, görüyoruz...
ogrendigim Danimarka dilinin gecmis zaman gramerini gelistirmek ve daha iyi anlayabilmek icin cocuk kitaplari okumaya basladim sonra farkettim ki okudugum kitaplarda ki karakterlerle gurur duyar olmusum, o kadar arkadas canlisi ve iyi yurekliler ki birbirlerini mutlu etmek icin yaptiklari kucuk gibi gorunen materyalistik olmayan durumlara gipta eder olmusum ne zaman unuttuk acaba tum bunlari...
biraz piskolojik yaklaşacağım bu o çocuğun yada kişinin suçu değildir, verilen değerler ve utanma bilinci toplum tarafından kodlanmıştır, gelişmemiş toplumlarda temizlikçilik hor ve düşük seviye görülür bunun anlamı da temizlikçiyseniz muhtemelen gecekonduda yaşıyorsunuzdur, eğitimsizsinizdir belki okumanız yazmanız bile yoktur, türkçeniz hafif bozuk belki şivelidir bunlar akla ilk gelen toplum tarafından kodlandırılmış standartlardır ama gelişmiş ülkelerde durum farklıdır örneğin yaşadığım danimarkada bir doktor hanımla bir temizlikçi hanımı dışarıda yürerken görseniz hangisi temizlikçi hangisi doktor anlamazsınız, doktorlar kadar olmasa da temizlikçiler de iyi kazanır aynı restorantlar da yemek yer, aynı süpermarketten alışveriş yaparlar, utanılacak bir şey yoktur devlet vatandaşını korur ve insan gibi yaşaması için sosyal hizmetlerini en üst seviyede tutar, toplumda kutuplaşma ve negatif kodlama oluşmaz bunun sonucunda da utanç ortaya çıkmaz sonuçta yenilen ekmek, hastaneye gidildiğinde alınan sağlık hizmeti ve sınıflarda verilen eğitim aynıdır sadece kimisi üniversite okumak istemez, ders çalışmayı sevmiyordur yada kafası almıyordur temizlikçilik yapar, kimisi okumak ister doktor, avukat olur bu bile kişisel bir tercihtir.
guzel filmdir kendileri. yalniz bir nokta dikkatimi cekti ki kimse de bahsetmemis anne cocuga the count of monte cristo kitabini okuyor monte kristo kontu yani dantes kitapta haksiz yere atildigi canli cikilmasi imkansiz hapisaneden olmus arkadasinin sarili oldugu cesediyle kendi bedeninin yerini degistirerek kurtuluyor, filmde de gordugumuz uzere anne okudugu monte kristo kontu kitabindan esinlenerek ayni yontemle cocugu tutsak olarak tutulduklari klubeden cikarmayi basariyor.
Yani diyecegim o dur ki kitaplar guzeldir, gecmisimize, dunumuze ve bu gunumuze isik tutarlar.
kaç sene önceydi sanırım bir 9 yılı var ergenim, başımda kavakyelleri çocuğun birine aşık oldum metalci uzun saçlı, sersem bir tip, saçlarımı siyaha boyadım ve onun dünyasına girip onu anlayabilmek için metal müzik dinlemeye başladım yılbaşı günü saat tam 12 de seni seviyorum dedi bana ah şapşal dedim içimden ben de seni seviyorum ama pek sevmedi beni hatta hiç sevmedi yani hiç sevgilisi olmadım hep sorunlarım var bi sene daha üniverstede kalırsam okuldan atılacağım falan filan bahanenin biri bin paraydı yani eyvallah dedim sonra onun okuduğu üniversteyi kazandım leylayım tabi kampüste dolaşırken yüreğim pırpır belki karşılaşırız diye, karşılaştık tabi hemde okulun ilk açıldığı gün servis durağında önümdeydi sevgilisiyle birlikte kızla iki öpüşüp arkasına dönüp bir de bana hahayt gördünmü bakışı atıyordu, vallahi de canım yanmıştı be sözlük sonra çok defalar gördüm onları elele, göz göze, sarmaş dolaş pırpır kalbim biraz cırcır olmuştu o aralar, zaman aldı ama geçti zor gibi gelmişti üstüne kaç kere daha aşık oldum hala arada aklıma gelir geçen facebook una girip baktım saçları seyrelmiş göbek yapmış o eski halinden eser kalmamış ama yine de ara sıra aklımda sebepsiz böyle aşk, özlem falan değil dediğim şey neden bilmiyorum belki o saf, çocuk halimle çok güzel duygularım vardı ona karşı hepsi içimde kaldı, dediğim gibi pırpırken cırcır olup foseptik çukurunu boyladı belki de bu yüzden o çocuğun hissettirdiği hisleri değil ama o olmamışlık hissi nasıl bir heves bırakır kursakta işte öyle bir şey...
vintage zamanlarda doğmak isterdim, insanların sevgiyi tükemediği, sagıyı yok etmediği o başı dik alnı ak bayram mendili gibi temiz günlerde. varmıydı ki böylesi?
