Gençken sözü uzatsam da dolu olduğunu sanıyordum. Her dediğimin mühim bir şey olduğunu düşünüyor, karşımdakine konuştuğumu zannederek kendime konuşuyordum. Sözün özü bir eşektim. Karşımda ha dişi eşek ha kabak olsun, bana fark etmezdi. Maksat konuşuyor olmaktı.
Yaş aldıkça ayırdına varmaya başladım. Karşımdakine konuşacaksam konuşur, yoksa susardım. Yahu tamam bir seviye atladım ama bu sefer söyleyeceğim iki cümlelik şeyi aktarmaya çalışırken bir bakardım beş dakika boş boş konuşmuşum. Bu böyle olmaz diyerek kelime haznemi geliştirdim ama bu sefer karşıdaki kişi beni anlamamaya başladı. E tabi, sözlükle dolaşacak değil kimse. Akabinde dil kullanımında ergenlikte olduğuma kanaat getirdim. Dilim büyüme çağındaydı ancak letafetten uzaktı.
Şimdilerde ise oturttum. Karşımdakine göre konuşmayı, anlatmak istediğimi ona aktarmak için doğru kelimeleri kullanmayı becerir oldum. Geriye kaldı yazması. Eyvallah, konuşurken kişiye uygun dilim dönüyor ama topluluğa uygun şekilde bir metin yazmayı hedefliyorsam, işte o henüz olmuyor. Görelim bakalım ileride neler olacak.
Akla mantığa sığmayan bir saçmalıktır. Birinin o iğrenç aromaya sahip tatlandırıcıları nasıl tercih edebildiğini anlayamıyorum. Keşke ben de içebilsem. Light kolayı hayatımda neredeyse hiç içmediğim için hatırlamıyorum fakat tamamen aynı tatlandırıcılara sahip değiller. Büyük ihtimalle onun aroması daha insancıldır.
Arkadaşlar bir de şöyle bir durum var. Bu iş turkuaz su olayına döndü. Sırf şekerden çok daha az maliyetli şekilde üretilebiliyorlar diye bildiğiniz piyasaya bok pompalıyorlar çok affedersiniz. Yemek yiyecekseniz Zero ile, sipariş verecekseniz Zero ile, bir şey izleyecekseniz Zero ile... Normal kolamız bitti bir de zero başladı. Tamam şeker iyi bir şey değil ama bir insan kendine sırf şeker kullanmayacağım diye bunu yapmaz arkadaşlar. Zero içilmez deli misiniz lütfen. Yakında şekerli kolalar kalmayacak iş artık oraya gidiyor ve çok rahatsızım bu durumdan. Zaten ürünlerin tadı bozuldu, bir de üstüne şekerli kolaların piyasadan kalktığı, eritilmiş plastik aromalı zerolardan başka kolanın olmadığı bir senaryoda, sanırım post-apokaliptik bir dünyaya adım atmış gibi evde kendim "nuke cola" yapacağım.
Neredeyse her insanın hayatında bir kere bile olsa deneyimlediği bir ilişki biçimidir.
Müdavimlik esnafına göre sevdiğim bir şeydir. Bu sizin ve esnafınızın tıynetine bağlıdır. Rahmetli babamın bir kasabı vardı. Sabiliğimde sürekli babamın peşine takılıp giderdim. Büyüyünce ve kendi yuvamı kurunca benim de babamla yaşadığım anılara benzer bir şeyi çocuğumla yaşama isteğinin de etkisiyle kendi kasabımın olmasını istedim. Bilirsiniz, bu müdavimlik süreci öyle hemen oldu bittiye gelmez. ilk başta gidersiniz kendinizce istemsizce karşı tarafı şöyle bir ölçer tartarsınız. Ben de öyle yaptım. Bir gittim iki gittim. Diğer müşterilerle ilişkilerini de gördüm. En sonunda bir kasapta karar kıldım. Yahu esnafınızı seçiyorsunuz. Müdavim olduğunuzu hissettiğiniz anda sanki esnaf da bunu hissediyor. Akabinde size karşı daha vefasız davranmaya başlıyor.
Kendi kendime düşündüm. Babamın kasabıyla bu kasabın farkı neydi ki bu adam bir müdavim avcısına dönüştü? Tabii birçok sebebi olabilir kimseyi zan altında bırakmaya lüzum yok. Sözü uzatmayayım. Kasap dışında da birçok farklı esnafla haşır neşir oluyoruz gün içerisinde. Baktım bu müdavimlik ya bana ya da esnafa gelmiyor. Müdavimlikte esnaflar aldığından çok azını veriyor. Liyakatsiz bir ilişki. Vaziyeti görünce ben de kabullendim. Oğlumun da babasıyla kasap anısı olmayıversin dedim. Artık esnaflarla müdavimliğin hududunda geziniyorum. Ardından o esnafı bırakıp başka esnafa geçiyorum. Benim için en kazançlı yordam bu oldu. Bu şekilde, verdiğim paranın karşılığını en iyi şekilde alabiliyorum.
