günümüzden yıllar önce birbirini çok seven iki çiçek varmış. bunlardan erkek olan,
sevgilisini o kadar çok seviyormuşki, baharda açtıklarında onu diğer çiçeklerden kıskanıyormuş. buna daha fazla dayanamayan erkek çiçek, baharda herkezin içinde açmak ve kalabalıgın içinde kaybolmak yerine kışın dondurucu soğugunda açarak, canından çok sevdiği sevgilisini daha çok görmeyi hayal etmiş. yine bahar gelmiş. tüm çiçekler açmış ve toprağı yedi renge boyamış. erkek çiçek kışın kurduğu hayallerini anlatmış sevgilisine. dişi çiçekte sevgilisinin bu fikrini cok beğenmiş ve bir daha ki sefere hiç kimsenin açmaya cesaret edemediği dondurucu soğukta açmaya söz vermişler. bahar bitmiş yaz geçmiş ve kış gelmiş. sevgilisine kavuşma hayalleri ile yerinde duramayan erkek çiçek, karın bir yorgan gibi kapladığı toprağı delerek yeryüzüne çıkmış. bembeyaz karlar içinde o renkleriyle göz kamaştıran sevgilisini aramış, aramış ama bulamamış. ümidini yitiren çiçek bir süre sonra boynunu eğmiş ve soğuğun şiddetine daha fazla dayanamayarak hayatını kaybetmiş. işte o günden sonra aşkı için kışın dondurucu soğuğuna bile aldırmadan karların içinde açan çiçeğe "kardelen" ona sadık kalmayıp aldatan sevgiliyede "hercai" denmiş...
