Yaşamından mutlu olan pek az insan tanıyorum. Herkesin kendi çapında bir sorunu var. Ve bu çok “bıkkın” bir durum. Şuan yaptığım şey sadece nefes almak. Yaşamak ile yakından uzaktan bir alakası yok. Bir bitki gibi.
(bkz: ıslak mendil) Önce el, yüz silinir. Daha sonra varsa masa. Daha bitmedi sıra ayakkabıda. Hatta 3-4 kişi döner bir mendlili. Çöpe atmamal için elden gelen yapılır kısacası.
Bu sene gireceğim sınavdır. ilk denememdir umarım sonuncusu da olur. Tamam hayatın sonu değil ama bir çok şeyin başlangıcıdı. Birde isteğim fen ölümüne zor, tarih-coğrafya ise basit olsun. Psikoloji.
Çanakkale Savaşı'ndan sonra çocuklarını arayan bir babanın hikayesidir. Oyunculukta çığır açmış insanların oynadığı çok başarılı bir filmdir. Filmin sonunda baba çocuklarından birini bulur.
Sakin görünmeye çalışıyorum fakat o kadar stresliyim ki içim içimi yiyor. Hep bir soru işareti var kafamda. Ya olmazsa? Ya başaramazsam? Gerçekten çok sinir bozucu.
Geçen seneye kadar izlediğim, komikli programdır. Ve o lanet olası birincilik geldi, çalıntı espiriler yapan bir çocuk birinci oldu (ben şok), Eser hala komik.
