içinde insanı çeken her şey var seks var, seksi kadınlar ve adamlar var, karmaşık ilişkiler var, amerikan rüyasını yaşayan bir adam var. bir de matt var ki anasının karnından estetikli doğmuş iyi ki de doğmuş bir adam.
ama aslında dizi bunlarla alakalalı bile değil. her bölümde farklı bir hasta veya farklı bir karakter çıkageliyor ve hayatıyla yaşadıklarıyla insanın beynini donduruyor.
her bölümünde kan dondurucu, insanın hislerine işleyen olaylar oluyor.
o depremde bir de insan üzerinden kocaman bir tevratın geçtiğini görüyor ve bu tevratın önünde zorunlu olarak diz çöküyorsa daha da kötü olan durumdur.
tamam zaten dış görünüşle yapılan bir kıyas ne kadar aşağılıyıcı olabilir ki?
ama yok gitmiyor kafadan çünkü öyle bir noktada söylüyor ki, senden iyisini bulurum yaptım da kendini bir şey sanma anlamı katıyor. bir de sonradan toparlamak için 'ama vücudu en güzel olan sensin' diyor ki sorma gitsin. hadi sil bunları kafandan.
gerçek bir olaydan alınmış film. olay film yapmak için biçilmiş kaftan, müthiş merak uyandırıcı gerçek olan ve gerçekten korkutucu bir olay. fragman da bir o kadar merak etmeyi sağlıyor. bu kez diyorsun 'türklerin yaptığı korku filmi korkunç olacak' tamam bu da cinler hakkında ama daha kaliteli korkunç...
filmi izliyorsun. allahım bir halt mı olmaz filmde baştan sona kadar hiçbir şey olmuyor yahu. zone realty'deki belgesellere benziyor hatta daha kalitesiz.
hani diyorsun o durmadan bahsedilen son kaset. son kasette bir şey olacak ama yok hiçbir şey olmuyor öyle sizden iki saatinizi alıp götürüyor.
tuhaf adamsın önce aldatmak sonra inkar etmek bin türlü yalan söylemek affedilemeyince 'seni terk edebilmek' için yaptım demek senin içini rahatlatıyor. maşallahh...
her kitabıyla insanın hayatını değiştiren gelmiş geçmiş en iyi yazar. tüm kitaplarında ayrı bir şey var insanının hayata bakış açısını tümüyle etkiliyor. kiminde aşkı kiminde sevgiyi öğretiyor ama hepsinde kesin tek bir şey var insana acının erdemini öğretiyor.
görüp görülebilecek en sadistce filmlerden biri. sadizm'in babası marquis de sade'ın müthiş filmi.
başları her sado-mazo insana zevk verecek şekilde başlıyor. bazı kısımlardan zevk aldığı için insan utansa da güzel sahneleri de var. bir grup insan seçilip zenginlerin seks kölesi oluyor.
ortalara doğru film mide bulandırmaktan başka bir şey yapmıyor. bok yemek nedir abi? tamam bahsedersin yedirirsin birkaç dakika sürer ama bu kadar uzun sürmesi bu kadar iğrenç olması. insan merak ediyor gerçekten izleyebilen var mıdır diye.
sonlarındaki işkence sahneleriyse hüzünle ve sanatla karışık insanda farklı duygular uyandırıyor. tekrar izlenilebiliyor hiç değilse.
her psikolojik korku seven insanın izlemesi gereken bir filmdir.
dostoyevski'nin en gerçekci en acı romanlarından biri. öyle bir roman ki son sayfaları göz yaşları yüzünden okunamıyor.
insanın aşka bakış açısını tümüyle değiştiriyor. gururun, bencilliğin aşkta yeri olmadığını gösteriyor. hatta aşktaki tek şeyin 'o' olduğunu her şeyin onun için yapılması gerektiğini...
başta ivan var deliler gibi aşık. sevgilisi onu terk edip başkasına gitse bile onun mutlu olması için her şeyi yapan bir adam.
natalya var. sevgilisinin iyiliği için onu terk edebilecek, onu beklemekten asla usanmayacak. terk edileceğini bildiği halde her şeyini onun için yok sayacak kadar aşık...
bugün aşk acısını iliklerime kadar hissettim. hani bazıları yok der ya o iş hiç öyle değilmiş. aşk diye bir şey varmış. diğer adı da soğuk ölümmüş. Allah bize neden böylesine kötü bir duygu vermiş muamma.
galiba dün 1.53 civarlarında terk edildim. tüm suç bende olmasa bu kadar üzülmezdim belki ama pişmanlık insanın iliklerine işleyen bir şey.
demediğimi bırakmadım çünkü ne? o benim o beni asla terk edemez. hep ben terk ederim. hep ben geri dönerim. sonra bilmeden damarına bastım. o dediğim anda uzun süre belki de hiç yüzüme bakmayacağını bilmem lazımdı.
sonra uyuyamadım. hiç uyuyamadım. uzun süredir böyle olmazdı oysa ne çok uykum vardı. her gece onun için şükreden onun için ve bizim için dua eden ben daha önce hiç böyle tutkulu dua etmemiştim.
ara sıra daldım berbat rüyalardan ter içinde uyandım. göz yaşlarım hiç gitmedi. o sahip olduğum en değerli şeydi. o sevgiliden öte en iyi dostumdu.
nedense bir aptallık edip okula gittim. hayatımda doğru düzgün hiç toplu alanlarda ağlamayan ben serviste göz yaşlarıma hakim olamıyordum. sessiz sessiz ağlıyordum ve durdurma imkanım yoktu.
okula vardığımda da devam etti. insanlar ''sana ne oldu?'' ''hasta mısın'' ''gözlerin neden böyle'' diye sorup durdu ve ben cevap vermekten bile çekindim çünkü ağzımı açsam haykırarak ağlardım.
'uykusuz kaldım' dedim sadece. en yakın arkadaşlarım bile inandı lan. yalnızlık böyle bir şey. oysaki her yerimden belliydi büyük bir sorun olduğu. üstüme gelmelerini de istemezdim aslında ama işte umursanmak istiyor insan.
sadece bir kız sordu. 'uykusuz değilsin ondan mı ayrıldın' diye cevap veremedim ki. bilmiyorum neden uzaklaştım oradan. oysa zaten o kızla dertleşmek onla içmek istiyordum ben ama hep bir şeyler ondan uzak tutmuştur beni.
bir iki saat sonra orada kalamayacağımı anladım. okuldan çıktığım an ağlamaya başladım. converselerle karda yürüdüğümün ayakkabımın su içinde olduğunun kabanımın düğmelerinin açık olduğunun farkındaydım. ama hissetmiyordum. soğuğu gerçekten hissetmiyordum.
yarım saat öyle yürümüşüm o arada bir kaç dost saydığım insana mesaj attım. dertleşmek iyi gelir diye sonradan bunun aptallık olduğunu anladım mesaj gelir ondan sanıp mutlu olursun ama değildir ya o anki hayal kırıklığı. o duygu değişimi. berbatın üstü bir histir.
sonra bir otobüs buldum. insanlar bana hiç öyle bakmamışlardı. kan çanağı gözlerime mi ıslak saçlarıma mı yoksa hüzüne mi bakıyorlardı bilmiyorum. ilk defa yaşlı biri bana yerini verdi galiba. insanlar çok meraklı varlıklar.
sonra eve gelip yüksek sesle ağlamaya başladım. bütün gün iyi hissettiren tek şey buydu.
şimdiyse koskoca bir yalnızlıkta ne yapacağımı bilmiyorum. onsuz olmayacağını biliyorum ama onla nasıl olacağı hakkında hiçbir fikrim yok. bu yazıyı bile gelip bu üyelikten yazdım görmesin diye.
gelişlerinde beni dünyanın en mutlu insandı ederdin, gidişlerinle de büyük hüzünlere sürüklerdin ama bak artık bunu durdurabiliyorum sensiz de yapabiliyorum bunu anlayınca huzur doldu sanki içime. hoşçakal
