bir 12.12.2012 kadar rakamsal simetrisi yoktur. dünya gözüyle 2.12.2002 olmuşsa da teğet geçmiştir yine. ortalaması yok bunun. bir zaman gelecek 2.12.2112 olacak işte ona rastlayacak kişiye selam ederim.
şiir okumak ayrı bir zevk; dilden akla, kalbe tatlı bir rüzgar gibi esmesi. bir de kaç mısralık ise şiirin bitmesi var. olur bazen öyle, kendince devam eder insan şairin yerine. aklından geçirdiklerini kitabın sayfa kenarlarına döşer. bir mozaik gibi konusuyla birleştirir öznelerini. şairini ortak etmek ister, şairiyle hemdem olmak ve konuşmak ister gibi onun duygularına tanıdık düşen duygularıyla.
heyecan, hazırlanmış girizgahın ilk kelimesini kaybetmek falan bunlar gayet tabii de gruptaki çifter çifter gözlerin konuşacak kişinin gözlerine hücum edip sabitce bakması hiç hoş değildir bu konuda. biri de sağa sola bakıp hissikablelvuku ile konuşmacıya yardımcı olsa ya. yok ama sanki hadi kaçırmayalım şu heyecanlı suratın aczini der gibi bir şevk içinde bakıyor öyle. böyle düşüncelerle ilk başlayan olmaktır ve illaki yalpalamak ilk saniyeler.
var böyle eğreti kişilikler. bakıyorsunuz bir gün geliyor angel gibi imaj çiziyor sonra bakıyorsunuz en fason harekete düşmüş. aslında sorun fark etmiyormuş gibi davranmasında. yoksa herkeste var biraz fasonluk, insandır dersin fakat bu tiplere sen ne biçim bi insansın dersin. olay bu. herkes herkesin niyetini amacını tecrübe dahilinde çok iyi bilir kimi tenezzül edip bir şey demez kimi uzaklaşır gider bunlardan. kompleks duygulardan arınmak şart.
istanbul'da yaşamaktan mıdır yoksa istanbul'un tılsımlı sokaklarından mıdır anlaşılamayan bir özlemdir. sahi ya, istanbul'un öyle sokakları vardır ki orada binlerce yıl milyon insan gelmiş, yaşamış, aşk, özlem, hasretlerini bırakarak geçip gitmiştir; romalısından, rumuna, fransızından, italyalısına, bağdatlı, iranlı, arabına kadar ve tarihten silinmiş kim bilir kaç ırktan olanına. istanbul'un son sakinleri türkler, lazlar, ermeni, kürtler ve göçmenler olsa da bazı kaldırımlar, diğer geçip giden yolcuları anımsatır istemsiz ve idrakte tam olarak nasıl bir özlem bıraktığı anlaşılmadan. sanki o sokakları tek tek geçmek hepsine bir selam vermek ya da binlerce yıldır orada duran mezar ya da toprağın altında yaşadığı hala sanılan eski istanbul dostlarına bir şiir kitabından bir beyit okumak.
sabah uyanılan anda gözlerin önüne böyle bir istanbul semti gelebilir. çok uzağında ya da yakınında olduğunu düşünmeden bir an önce oraya gitmek ve orada vücut bulmayı istemek özlem özlem insanın içine düşebilir istanbul'da. bu duyguyu yaşayan azımsanmayacak kadar çok kişi vardır bu sokakları işini gücünü bırakıp arşınlayan. haliç, galata, boğaz, hisar demeden gezen yeni istanbullular.
istanbul, içinde yaşasan da içine şehir özlemi düşüren tek şehirdir. ölüleriyle, yaşayanlarıyla belki de en kalabalık ve en duygusal şehirdir yine.
müziğin akışında, ritmin ruha/ruhun ritme tutulması. ses dalgaları ruha ulaştığı an kendini, her şeyini kaybetmek. hatta o anın girdabında ölmeyi istemek.
böyle bir müzik var. günlerdir, saatlerce dilenip aynı yok olma anını tekrar tekrar yaşamak. ne/ydi değildi düşünüp bir sebep bulamadan müziğin yükselip çıkan, inip düşen dalgası içinde düşüp kalkmak. bu ritmin yaratıcısını hayal edip zihninin sokaklarında yürümeyi istemek adım adım. dünyanın bir ucundaki dinleyicisinin ruhuna damla damla sızdığının haberini verip bu yolun başı nerede başlıyor sonu nerede bitecek diye sormak ve önünde histerik nöbetlerle ağlayıp en hassas en görünmez ve en açıklanamaz yanlarıma dokundun diyerek gözlerinin içinden zihnine akıp derin bir ritim dalgasıyla yayılıp ölmeyi istemek... ondan...
tam vaktidir kökten bir temizlik yapacak dikta rejimi. fakat atatürk severler atatürk ün komutanlığını örnek almamış. görünen salya sümük aşk dizeleri savurmak sevgili atatürk e karşı. şiire devam!
unutulması/unutturulması yersiz olan durumun gerçeğidir. birileri pkk deyince kürt olayını kapattığını sanıyor. kürt insanına vatandaşa masuma laf yok, haşa! fakat bir pkk dan bahsedilecekse kürt illaki girecek işin içine. kanlar oluk oluk akarken bir de halk isim türetmesi yapalım!
her gün bomba patlar asker ölür, beyni bitkisel hayatta olan nöronsuz "bak bak faşiste bak i.. bak " gibi aptalca sözler savurur. "seni aptal canlı bu ülkenin insanı ne vakit askeri ölürken ruhsuzdu?!!" "ve yine hangi ülkenin insanı askeri ölürken senin kadar vatansız kalabilir?!!"
savaş değil bakınız imtihan. savaş bu denli kahpece olmaz ve kürt halkının içindeki masumları bu denli yaşadıkları insanlara yani türklere karşı kışkırtmaz.
bu ülkedeki laz vs bu ülkeyi insanını sevip düzgünce yaşarken bu pkk güya savundukları kürtlere türklerle beraber zarar veriyor. ha evet ölenler arasında kürtler de var çünkü pkk nın umurunda değil kürtü halkı.
her gün terörist doğuran dağların içinde terörist arayan ülkeye kökünü uzaklaştırıp daha rahat terörist avlama yöntemi sunan bir bakış açısı. askere radikal ölüm var. o halde kurunun yanında yaş yanıyorsa kürt halkı da fedakarlıkta bulunup bu çok sevdikleri türkiyeleri için ırak'a gidip yardımcı olsunlar. gayet tabii.
trajedi sahnesi altında yaşam süren ülke. insanlar dininden dolayı akıl almaz yasaklar altında. evlilik yasak. ezan yasak. kuran okumak yasak. ve bitmeyen bir katliam, kan, zulüm. buna sessiz kalan dünya. budistleri alkışlamak gerek(!)2012'de dünya hala böyle şeyler yaşıyor, medeniyet!
ruhun bilmem kaçıncı katmanında, kaçıncı örülmüş tabaka, karanlığa karşı; hissizleşmek. duygusal melodilerin ritimleri tın tın eder sadece. sesler uğultudan ibarettir. görüntü miyop uzaklığında. yaşananlar sis olup çökünce gözlere, ağıtların yerini som yalnızlıklar alır. alıp götüren şarkıların yerini, alıp götürdüğü yerler alır. bir yer ki orada hareket yok, duyulan ayak sesleri yok. bir karanlık var ve karanlık şanını yürütür hayattan elenmiş kırıntılarıyla ruhun pervasında. burası, süzülmüş yaşların birikintisinden oluşan senaryosu tükenmiş bir hayat.
son olaylar zincirine göz atılınca ortaya ciddi bir dert tablosu çıkıyor. sağlıkla ilgili yalnızca kadın üzerinden giden olaylara hamilelik mesajları da eklenince, kadına yapılan bu durumun kürtajı engellemek adına olduğunu görüyor herkes. bu ülkedeki kadınlar hiç rahat edemeyecek mi diye düşünmemek imkansız. bir de aşağılamaktır bu. ne ilgileniyorsunuz bu kadar jinekolojiyle anlamak namümkün. üroloji de var. tecavüz falan.
tatil yapacak çokça vakti olanların gündeminin genel konusudur. bu sonbahara kadar böyle devam eder. sonbahar gelince de başlanan kurstur, seminerdir, derstir bu gündemi fena özletir. tadını çıkarmak lazım daha çok.
bilerek yapılan eylemdir diye düşünmeye başladım artık. aynalar var. kadınlar sadece güzel olmak için çaba sarf etmiyor. kısacık kesilmiş saçlar, önde uzunca bırakılan kakül pembe renkte. solgun bir beniz üzerine bir fondöten sürülmeyen, telli dişler ve siyah çerçeveli kocaman gözlükler.
böyle bir tip çok güzel olabilir aslında ama felaketti. gözlerimi arkadaşımın arkadaşından kaçırmak için ben de yoğun çaba sarf ettim. bu çirkinliğe ve özensizliğe ne gerek var diye düşündüm hani. kadın zarafet sahibi olmalıdır ve en yakışanı giymeli, sürünmelidir. dünyada güzellik az.
yaptığı soundtracklerle bilinen kanadalı müzisyen. black swan ve birçok filmin müziğinin bestecisidir. invictus filmi için bestelediği soundrtrack harikadır.
bazen kitaplar ve filmler için denir; hayatın bir önizlemesi diye. bu doğru. filmlerde ve kitaplarda çokca teferruat vardır. bu en güzel şekilde sunulur insana. öyle ki okurken, izlerken güzel bir tat verir, dimağı açıcıdır. ancak konu bellidir. salt konu oldukça kısa.
bir kişilik oyunluk hayatta tıpkı böyle. ayrıntı yığını. sayfaları toplasak özet geçici nitelikte. fakat her hayat süslü olmalı. her hayat teferruatında saklı. zamanın dolması için bu elzem.
güvercinler uğulduyordu güneşli bir ikindi vakti. uzaktan ince bir ezan sesi duyuluyordu belli belirsiz. belki yeni başlamış ya da bitmişti. sanki müezzinin sesi de güvercinlerin uğultusu gibi yorgun, esmeyen rüzgarın, gelme ümidini besleyen sıcakların altında kalmış yaşlı kadınların kendilerine rağmen hala yaşama tutunmuş yorgunluğundaki gibiydi. sevmememe rağmen yudumladığım sıcak çay hiçbir şeyi sevmediğimi anladığım kesif bulutlu bir ruh halimde birden lezzetli gelmeye başladı. çok sevdiklerimde hiç sevmediklerim olur, hiç sevmediğimde ise hiç sevemeyeceklerim sanki yoldaşım olur gibiydi. yer değiştiriyor bazen almak istediklerimle vermek istediklerim. hüznümle sığındığım çay bahçesinin en sevmediğim çayları şimdi benim için sevdiğim şey oldu. elimde bir tek o vardı. bir cam bardak ve içinde tatsız bir su.
ellerimle dokunduğum, hissettiğim ve içime çektiğim çayım ve sigaram. daralan bir alan gibi; bir masa bir sandalye, bir bardak ve bir ben. ikindinin yavaş yavaş akşama terk etmeye hazırlandığı şehrin ortasında, karanlığa doğru giden göğün altında, ben de bir karanlığa çekiliyormuşum gibi çayı içtikçe içtim benimle olsun diye. dehlizlerimde saklanan uğultuları, şehrin hareketi, güvercinlerin uğultusu ya da bir ezan sesi bastırmalıydı. birden çoktu hayat, ben tektim. tek başına kalan som hüzünlerime koca bir şehir örtü olabilirdi kocamanlarıyla.
heyhat! ne hayatlar var, ne hikayeler, ne müzikler var ne eşyalar ki içimdeki sadece beni, bir tek benim çığlığımı ne duyan ne duymak isteyen ne de gümbürdeyen seslerle bastırabilen.
her insan, bir şehre, bir anakaraya ya da bir evrene galip gelecek hüzünler yaşar ruhunun falezlerinde. bu yüzden hayatla anlaşamayız. çünkü hayat onca şaşaasıyla yenemez içimizdeki beni!..
bazen bu fani bu bir gaflete düşüp bekliyor ama nafile. sürpriz geliyor gelmesine de yanında bir ordu bonuslarla birlikte. ama ben, ı, i demeye kalmadan bir bakmışsın sürprizden çok bonuslar bulaşmış her yanına. sevgili hayat, seni sevmeye uğraşıyorum biliyor musun?
en güzel yaz sıcağıdır. orta kıvamda. yakmaz, bayıltmaz. piknikler ve güzel kokulu mangallar için süper. ve tabii ki yüzüp yanmak. sabah havuzda çokca yüzüp, öğlen kendini yakmaya bırakmak üzerine de güzel bir alış veriş mis. bir günümün özeti. *
