son zamanlarda sık sık duyduğum, dile dolanan Emre Kaya şarkısı. *
Dur, bu nasıl acıtan ağır sözler
Dur, biteceğine başa dönsek yine
Dur, o ilk ateşi yakan öpüş unutulur mu
Dur, yaşanası daha bir ton şey var
Dur, çözülemeyecek olan neydi
Dur, hani hiç bitmezdi bitmezdi bitmemeliydi
Tabii doydun istediğini aldın bana doydun
Kaç kere beni kendi yerine koydun
Hiç yokmuşum gibi davranıp durdukça
Bende acıyı aşk diye soludum
sahip olduğum ilk sıfat ve büyük olasılıkla benim için en mühimlerinden.
masallar anlatıp uyutmaya çalışırken kendim de uyuduğum, her gece uyumadan önce birlikte dua ettiğimiz, yıllarca aynı odayı paylaşırken gece nefesini dinlediğim, tüm çocukluğum, oyunlarım, büyümek istemeyişim, aynı evin içinde birbirimize mektuplar yazdığımız, heyecanım, sevincim, uzun zamandır bambaşka şehirlerde olmamız nedeni ile özlemim... evlenmek falan diyor bu günlerde, içimde garip bir his, kuşlar böcekler falan. hayat işte.
Dünyaya uyum sağlayamadığını hissetmek seni şaşırtmıyordu da dünyanın, içinde yabancı gibi yaşayan birini yaratmış olmasına şaşıyordun. Bitkiler intihar eder mi? Hayvanlar umutsuzluktan ölür mü? Onlar ya işler, ya yok olurlar. Sen belki de evrimin en zayıf halkası, kaza sonucu ortaya çıkmış bir iziydin. Bir daha canlanmamaya yazgılı, geçici bir anomaliydin.
Edouard Leve
