Şehri ilk gördüğünde gözlerin kocaman açılır ve korku sarar yüreğini,öylesine kurak, öylesine sessiz ve kasvetlidir ki şehir, bir an önce ardına bakmadan kaçmak istersin. Eğer sabredip beklersen anlarsın ki, yakıcı kuraklılığının ardında sırılsıklam aşıklar,sessizliğinin ardında mağruriyet ve o kasvetin ardında da giderken şehre son kez bakan insanların gözyaşı var.
Dünyaya merhaba dediğimiz gün. Bugün benim doğumgünüm,gönül istiyor ki bu gece şişenin dibini bulmak,gönül istiyor ki geçmişe dönüp bütün hataların anasına sövmek... Neolurdu şu gelen çiçekleri gönderen sen olsaydın da şişenin dibini seninle bulsaydık.
Terkedilmekten dahi vahim bir durumdur. Evdeki tüm şahıslar birden tüm eğitimini,kariyerini unutmuş, akşam olunca nerdeyse ayaklarını yıkamanı bekler olmuştur. Çalışırken baban bile sana yemek hazırlamaya çalışırken, bu vahim anda 'ne yiyeceğiz 'soru cümlesini sana bakarak kurmaya başlar. Önceleri yanında evlilik kelimesini telaffuz edemeyen komşu teyzeler biraz cesaret bulsa kahveci Şerif efendiyi sana kısmet diye yutturmaya kalkacaktır. En güzeli birkaç ay dinlenmek istediğin ev sana cehennem olmadan en kısa yoldan toz olmaktır.
Memleket meselelerini kendine dert etmiş, memleket hasretiyle!Rusya da hayata gözlerini kapatmış türk şairidir. Dün gösterime giren 'Mavi gözlü dev' adlı filmde hapishanede iki isyancıya gaz veren, memleket meseleleriyle değil de kendi meseleleriyle hayatını geçirmiş, beceriksiz,iktidarsız, iki kadın arasında kalmış, bir karakter karakter var. Filmde Nazım Hikmet övülmüş mü yerilmiş mi anlayamadım.
ne olur bırakma ellerimi,kenarındayım uçurumun. Geldiğinde yaralıydım zaten ,sırtıma saplanmış kara saplı bir hançer, çıkarmaya çalıştıkça derinleşti yaram. Öylece yığılıvermiştim yere,aylarca kaldım öyle sessiz, hissiz... uzanan elini tutmak istediğimde kan damlıyordu parmaklarımın arasından. Kalkıp yerden tutmak istediğimde ellerini, bacaklarım titriyordu,sana dayanıp kalkmalı mıydım ayağa? En son birine dayandığımda almıştım bu hançer yarasını. Hiç geçmeyecekti bu yara ama kabuk bağlayan yere dokunmazsam unutulup giderdi, yüreğime cesaret vermeliydim, ela gözlerindeki umudu görmüştüm çünkü, bir kez daha, evet evet son bir kez daha gayret etmeliydim, hep aynı olmaz sonlar ve bu bir başlangıç deyip dikildim yine iki ayağımın üstüne. Sımsıkı bastım yere ve dallarımı uzattım ki hayata kök salsın seninle. Bana 'sana canımı veririm' dedin, istemem canın senin olsun yüreğini ver yeter. Sıradan kelimelerinin altına büyük anlamlar sığdırdın hep, belli ki aşık olmuştun bana ve mutluluk çok yakındı. Çok eğleniyorduk birlikte o yarayıda hiç aklıma getirmiyordum artık. Ve bir kez daha ışıldarken gözlerim dün anladım ki, yine yanlış yerde yüreğim,hiç farkın yok gidenlerden, sen bunu haketmiyorsun diye başladığında duymak istemedim gerisini, sus ne olur bırak söylenmemiş kalsın kelimeler, bırak hep beni sevdiğine inandırayım kendini. Duymak istemiyorum bir gün önceden hazırladığın bahaneleri, ya dimdik ol her zaman olduğun gibi yada sus sonsuza dek. Birincide yavaş ve düşünerek gidiyor insan uçurumun kenarına, fakat ikincide gözünü açtığında kaldığın yerde buluyorsun kendini. Yine aynı yerdeyim ve yine gözyaşlarım yüreğimi büyütüyor,boğazımda kocaman bir düğüm yutsam yutulmuyor, ağlasam gitmiyor. Yok yok bu kez bırakmam kendimi, yığılıvermem öyle kolayca. Hatta beklemem birini uzatsın diye bana elini. Hayat işte yine bir ders verdi bana, artık bilmeliyim ki sadece kendine dayanarak tutunabilir insan hayata.
Bir gazetenin sözüm ona halkı karanlıktan korumakla amaçla yaptığı fakat kendi acizliğini ve çaresizliğini açıkça ortaya koyan reklamdır. Bu kadar mı korkulur halkın özgür iradesinden,karanlık bir sayfa indirip korku filmi müziği eşliğinde güm diyen çıkan sesin ardından, bunu izleyen çocuklarımıza Cumhuriyetin ne kadar aydınlık olduğunu anlatabilecek misiniz?
Her aşkımda sis var benim,kaybolmuşluğun boşluğun içindeyken yada kenarındayken uçurumun sen geldin, uzattığın elin değildi sadece serçe parmağındı. Ben öylesine muhtaçtım ki yaşamaya, nefes almaya hemen tuttum parmağını ve yürüdüm sana doğru. Sisleri ardımda bırakırım sandım ama yürüdükçe gördüm ki dağılmıyor sis. Sonunda ne var göremiyorum belki güneş açacak belki de adımımı attığımda boşluğa düşeceğim,uçurumun kenarında mıyım, yoksa uçsuz bir yeşillik mi saklı bu dağın ardında ? Sorular sorular, sonu olmayan yollar,benim gerçeğim bu. Hergün binlerce bela geliyor başımıza ve içinden çıkılması güç binlerce pozisyon. Diyorum ki binlerce acıyla başedip ayakta kaldım,sanırım bir kez daha katlanabilirim,sen yanımda kalmayı başarabilirsen ben senden gelen her acıya razıyım demek yeni bir çılgınlık mı bilmem,ama sana söyleyemediğim tek gerçek var 'seni seviyorum' ela gözlü adam.
Yıkılası durumlarda yıkılmamaktır. Her başlangıç,her bitiş tüm yollar sana çıksada güçlü olmak gerek,bırak seni kendime bile bu sevdayı anlatmamalıyım. Doğan güneş, karanlık gece, odamın duvarları bilse de hala seni sevdiğimi, bir sen bir de ben bilmemeliyiz bunu. Peki ama naden hep dik durmalıyım neden kendimi yere atıp avazım çıktığı kadar ağlamıyorum, neden gecenin bir vakti kapına dayanıp bunu neden yaptın diyemiyorum. Hayat çok kısa, eğer zamansız veda edersem yaşama kim anlatacak sana neler yaşadığımı, neden acılarımdan habersiz ben yokmuşum hiç olmamışım gibi devam edeceksin hayatına. Güçlü olmak güçlü görünmekten yoruldum artık öyle yorgunum ki,dönüp gelsen sana evet diyecek halim dahi yok.
Dünyanın başına geçmesi durumudur. ilk defa birine güvenip sırtını dönmüşsün,ailenin seni reddetmesine aldırmadan onu seçmiş ve evlenmeye karar vermişsin. Tüm hazırlıklar yapılmış mobilyalar, davetiyeler, nikah günü, hayatındaki en güzel yaklaşmak üzere. içinde en ufak bir korku güvensizlik yok, öyle ya kimse kimseyi zorlamadı ve en keyifli tarafı aşık olduğun adamla evleniyorsun ve çocuklarına anlatabileceğin, kariyerini herşeyini bıraktığın bir aşk hikayen var. Düğüne bir ay kala seninle konuşmam gerek diyor adam,yine güzel bir sürprizi vardır diyorsun yürağin coşarak. Adam anlamsız gözlerle bakıyor,bir gariplik var seziyorsun gülerek beni terkedeceksin sanırım diyorsun, bu kadar zorlandığına göre 'seni sevmediğimi anladım diyor' adam. Dünya durdu sanki... bağırarak, küfrederek ağlamak mı gerek yoksa susup sonsuza dek konuşmamak mı? ilk kez inandım ve savaştım neydi bu şimdi neyin cezası bu? Sen ordasın diye yüreğimi söküp atsam yada açsam göğsümü soğuk rüzgara karşı sönermi bu yangın? Eve mi gitmeli yoksa ortalardan yok mu olmalı eve gitsem nasıl denir uğruna karşı geldiğim adam beni sevmediğini anlamış diye. Gidiyorum ve günlerce uyuyorum uyandığımda hep saatte gözüm,ne olacaksa... saatler günler geçmiş olacak ve kalktığımda hayata kaldığım yerden başlayacağım. Başlayamam ki seni sevmek kaybetmek değil mühim olan güvenimi, kendimi kaybettim. Her uyandığımda annem başımda sormak istiyorum rüyamıydı diye ama sormama gerek kalmıyor annemin gözlerindeki acıyı gördüğümde anlıyorum gerçek olduğunu.Annem diyor ki,birini kaybettiğinde yüreğinde kırk mum yanar ve o günden sonra her gün bir mum söner,kırkıncı güne geldiğinde eğer sevgin gerçekse sonuncu mumu asla söndüremezsin fakat o acıyla yaşamayı öğrenirsin. Şimdi ise beşinci yıldayım ne kadar güçlü dursamda zaman zaman bir rüzgar estiğinde o tek mumun alev almasından korkuyorum.....
Sevilmeme olayına o kadar odaklanmışken hikayenin sonunu unuttum, ben bunların gerçek olup olmadığını sorgularken daha kafamı yastıktan kaldıramazken duydum ki 3 gün sonra evleniyormuş,buna dumur diyorlar sanırım.
Kavuşulması imkansız sevgiliye edilmiş cümledir. Keşke yanımda olsan, başımı dayasam göğsüne ve dünyada sadece ikimiz kalmışcasına sımsıkı sarılsak birbirimize. Tüm bu kızgınlılarım, küskünlüklerim, canımın acıması hiç benim olamayacağını bilmemdendir.Keşkelerle geçecek bir ömür istemeyişimdendir, sonunu göremediğim bir yolda koşmak istemeyişimdendir. Keşke benim olma ihtimalin olsaydı....
kurak şehir...habersiz sürgüne gider gibi ansızın,habersiz,sevdiğimi,mektuplarımı,hayallerimi öylece bırakıp geldiğim şehir. Yıllar sonra gidip sokak sokak onu arayıp bulamadığım şehir. Gidişimin ardından bir sis çökmüş ki üstüne anlamsızlaşmış koca şehir ve ben anladım ki seni anlamlı kılan benim sevdiğimmiş....
Bir erkeğin duygularını ifade etmesinin en özel ve güzel yollarından biridir. Kızlar arasında böyle rivayetler dolaşmakla birlikte bize henüz denk gelmemiştir.
Para para para deyip Napolyonun yolunda gitmeyi hedefleyen kadınların tercihidir. Eşlerini sevdikleri için böyle bir şeye katlandıklarını söylemeleri ise kendilerine dahi itiraf edemedikleri bir yalandır. Akşama kadar salınmak yerine sabah erken kalkıp çalışmayı kim tercih eder ki? Bu yüzden tüm sarışınlıklarını takınıp suratına tükürsen 'yarabbi şükür' demeyi sabırdan sayarlar.
Kendini anlattığı olaya kaptırıp karşısındaki insanın cinsiyetini tamamen unutmuş olan erkek modelidir. Böyle durumlarda genç kız varlığını hissettirmezse, hızını alamayan genç adam erkeksi küfürler ederek kızın sabrını deneyecektir.
Sevgiliyi düşünürken yüzüne yerleşen tebessümle, oturduğun koltukta geri yaslanıp huzura kollarını açtığın andır.Seni düşünmek güzel şey, savaşları, açlığı, hayatın acımasız olan her tarafını bana unutturmayı başaran; seni düşünmek, en güzel kader olsa gerek.
Yarım bırakmış yada bırakılmışlıktır. Sevgisizlik kadar zor değildir ayrılık.Herşeyi bırakırsın olduğu gibi, çıkarsın sonu belli olmayan uçsuz bir yola, habersiz sürgüne gider gibi, dönüp dönülemeyeceği belli olmayan bir yola gider gibi eksik, tedirgin ve tek....
Aşk yürek ister,kocaman cesur bir yürek.Çocuk oyunu değil bu bugün sevip yarın vazgeçtim dediğin.Sadece huzur istiyorsan huzur evine gideceksin. Aşkta karmaşa, huzursuzluk,güvensizlik, sevgi, huzur,kaçış vardır. içinden cımbızla huzuru çekmek istersen acıtırsın....
Dibe vurduğun andır,ağzını bıçak açmaz yüreğini kocaman bir sevgisizlik ve ilgisizlik kaplamıştır,yanına bomba düşse telgırafın tellerini dahi söylemeye dilin varmaz.Herşey ve herkes senin için değerini kaybetmiştir,acıların heveslerin duyguların yoktur artık. En iyi çözüm sessiz ve sakin bekleyip, yaralarını kendinden başka kimsenin saramayacağını bilerek,ayağa kalkıp yara bezine doğru yavaşça süzülmektir.
