çünkü geçmişim peşimi bırakmıyor.
ne gecesi var ne gündüzü yapamıyorum. Bu girdaptan nasıl kurtulurum nasıl günyüzüne çıkarım bilmiyorum ama her şeyden çok istiyorum bunu.
o kadar yorulmuş ki hatta yorulmaktan bile yorulmuş gibi hissediyorum...
Bir daha kimsenin sana bir şey yapamayacağını söylemesine izin verme, benim bile.
Bir hayalin varsa peşini bırakmamalısın, onu korumalısın.
insanlar, kendilerinin yapamadıkları şeyleri senin de yapamayacağını söylerler.
Bir şeyi istiyorsan peşini bırakma; git ve al, o kadar.
sanki 3 gün öncesinde mutlu olamayacağına inanan kız değil karşımdaki..
hani olur ya tam umudu kesersin ve hayat derki dur bakalım yeni başlıyoruz ışte bana onu dedi. çok mutluyum mesela çook..
bir kaç gündür ne kendim ile yüzleşebildim ne de mutlu olduğumu etrafa yansıttım.
sanırım rüya olmasından ve bu rüyadan uyanmaktan korkuyorum..
Bitmesini istemediğim rüyalardan biri sanki annem kalk artık diyecekmiş gibi geliyor.
bu sefer kim ne derse desin ne uyanmaya ne de o rüyayı unutmaya niyetim var.
Sanki her şeyden umudunu kesmiş bir daha mutlu olamıcakmış gibi. olsa bile 3/4 ü üzüntü olacakmış gibi. düşünmekten bir gün akıl hastası olacak gibi. Ve hiçbirinin bir çözümü yokmuş gibi hissediyorum.
değer verdikleri kadar değer görmez giderler.
sevdikleri kadar sevilmez giderler.
güvenmez giderler.
olmayacağını bilir giderler.
boşa hayal kurduğunu bilir giderler.
karşılık vermek istediğim ama veremediğim sevgim bugün sana yazıyorum..
Onca hakkında söylenenlere rağmen elimden geleni yaptım. sevmek istedim sevemedim. vakit ayırmak istedim ayıramadım. belki bir gün yaparım diye düşündüğüm tek hayalim bile olmadı seninle. istemedim mi ?
herkesten her şeyden çok. sevmek mi zor sevilmek mi demişler.
sevmek bu denli acıtmadı biliyor musun ?
seviyorum dediğinde seviyorum diyemedim. özledim dediğinde özledim diyemedim. kurduğun hayallerindeki başrol kahramanı olmayı denedim yine olamadım..
birini severken olmuyormuş onu bir kere daha anladım da hadi gel bir de sana anlat bunları. anlatamam ki. anlatsam en iyi sen anlarsın beni de anlatamıyorum. neyse sen benim kadar güçsüz değilsin.. yaparsın..
başkası ile de olsa yaparsın.
Hayatımdan memnunum çünkü şikayet etmenin, mutsuz hissetmekten başka hiçbir şeye yaramadığını çoktan öğrendim..
Hayatımdan memnunum.
Çünkü isyan etmeyi bırakıp, her şey için şükrediyorum.
Kimseyi kınamıyorum. Bu yüzden kötü şeylerle karşılaşmıyorum.
Gözümü kapadığımda, vicdanımı rahat hissedebiliyorum ve yanımdakilerle yetinince, uzaktakileri aramıyorum.
Hayatımdan memnunum.
Çünkü beni hayatında istemeyen birinin hayatında kalmıyorum ve kimi ciddiye alıp kimi ciddiye almamam gerektiğini biliyorum. Bu yüzden herkesin dediğini duymuyorum.
Hayatımdan memnunum
Çünkü mutlu olmaya çalışmanın bile, mutluluğu yakalamanın bir yolu olduğunu biliyorum.
o kadar iğrenç insanlarla dolu ki şu sözlük gerçekten anlamıyorum. yüz vermeyince kendini bulunmaz hint kumaş sanan insanlar mi ararsın ? amacının ne olduğunu ilk andan belli eden mi ? iki ters yapınca değişen karakter mi ?
hangisisiniz siz ?
Karakter yoksunu insanların hepsi mi bana denk gelir arkadaş. neyse hata bende uludağ sözlükte adam gibi düzgün biri olduğunu düşündüm.
keşke okusan dicek o kadar şey biriktirdim ki mesela sana. kızgınlıklarım,sevgim,özlemim daha bir çok şey. her gün biraz daha artıyor mesela.
her yazmayışın da biraz daha kızıyorum sana. her gördüğümde özlemim. her gün azalır dediğim ama artan sevgim..
amaaan okumuyosun zaten. ama olur ya bir gün okursun benim sana kızdığımdan daha çok kız kendine. benim sevdiğimden daha çok sev beni yanında olsam bile özle mesela. ama sakın benim gibi buralara değil de bana söyle hepsini tamam mi ?
Sorun ne biliyor musun ben bu yazıyı sana yazdım diye açılan başlığın altına yazıyorum yine sana değil..
özledim yazamıyorum mesela. gülüşünü mesela. güldürüşünü mesela. yine yazamıyorum. ellerim kırk kere gidiyor yazmak için kırk kere de geri dönüyor.
bazen ne olurdu sanki daha farklı olsaydı dersin ama sadece dersin. desen de bir boka yaramayacağını bile bile..
canımı atıyor her yazamayışım hemde bir öncekinden daha çok..
Bugün kendimi yapayalnız, çaresiz, her an ağlamaya hazır, biri birşey söylese bırakıp kaçacak gibi, hiçbir yere hiç kimseye ait değilmişim gibi hissediyorum...
Annesinin artık istemediği için cami kapısına bıraktığı küçük bir çocuk gibi korkağımda üstelik. Şu anda üşümüyorum ama üşüme ihtimali bile ağlamama neden olabilir. Gönül Yarası filmindeki Dünya karakteri gibi sözlerinden anlamadığım bir türküyü dinlerken katıla katıla ağlamak istiyorum.
Pencereden bakınca gri bir renk görüyorum, aylardan soğuk, zaman adını koyamadığım bir noktada artık peşinden yetişmek gibi bir telaşımda yok. Hey ben burdayım benim farkıma varın diye bağırmak istiyorum.
Bugünün tek tesellisi baharı yeniden görebilme ihtimalim..
