insana olduğundan fazla değer vermeyerek 'iyi de bende insanım, o zaman benim cinsim bok,bende bokum, keşke ölsek!' söylemine, insana fazlaca değer vererek 'ulan ben salak mıyım, hep ben mi sömürülmeliyim!' söylemine yol açan, ikiliklerden ikilik beğeneceğin ve en sonunda nihilizmin dibine vuracağın bir paradoks.
evet. ben 6. nesil yazar. 2 sene önce girmişim en son entrymi. en son 2009 da coşmuşum. şu an 23 yaşındayım. öğretmen oldum. nedendir bilinmez aklıma geldi ansızın, tabi yaa ben eskiden uludağ sözlükte yazardım. kafamdaki ampulü patlatıp hemen bilgisayarı açtım. uzun süredir aynı laptop kullanıyor olmalıyım(kendime not: laptopunu değiştir artık!) şifremi otomatik hatırladı. ne yazmışım acaba dedim, bir baktım. evet evet hiç yanılmamışım; büyümüşüm. o zaman aşıktım baya ve o zaman algılarım herşeyi süzgecinden geçirmeden duyumsama yetisiyle savaşıyordu yani kısaca ergenlik. o zaman aşık olduğum kişi belki şu an bir evlilik hazırlığındadır bilemiyorum. ve evet bu yıllarda; bir önceki sene 'özgürüm ben hell yeah!' diye gezerken bir sonraki sene 'nişan kurabiyelerimi şu mağazadan özel sipariş edeceğim' geçişini çok hızlı yaşıyorsun. bu hız yalan değil korkutucu geliyor. en azından bana. geçen sene öğrenciyken, bu sene öğretmen olup üstelik boyum kadar çocuklara 'oğlum,kızım' diye hitap etmek, 'aa bu kimin parçası çok hoşmuş' dediğin şarkıyı senden küçük birinin seslendirdiğinin farkına varmak, bireysel emeklilik,otomatik fatura ödemeleri, çamaşır makinasının kireç önleyici tozu gibi kavramlarla tanışmak ve en önemlisi atacağın her adımın yanlış olma ihtimalinin sende artık çok daha derin yaralar açacağını fark etmek.. evet korkutucu.. seneye kendimi toparlamış olarak bulmak istiyorum. kendime not..
3 sene sonra şifresini bile zor hatırlar. sözlüğü açtığı anda eski entry'lerine bakar ve ne kadar değişmiş olduğunu anlar.yazası gelir yeni haliyle, ha bir de toy nesilleri görür eskimişiz der.
en şaşırdığım insan tiplerinden birisidir.iki gün önce uğrunda öldüğün , herşeyden fedakarlık yapıp sırf ona yaranma amacıyla son paranı verdiğin için eve tabanvayla gittiğin insanı iki gün sonra unutup başka biriyle yine aynı yollardan geçmek nasıl bir mantıktır? heyecanı kalmadı derler bu tür sorulara ve cevap olarak yemişim heyecanını denmelidir , onlada ötekiyle de aynı şeyleri yaşıyosan hangi heyecan geri gelmiştir ki? ilginçtir ya.
