çocukluk arkadaşı herkesten farklıdır hani onunla gittiğiniz yerler yaptığınız şeyler diğer dönemlerdeki arkadaşlardan farklıdır. benim çocukluk arkadaşlarımın hepsi benden uzundu babam her gelişlerinde 'ablaların geldi' derdi.hiç ihmal ettiğini hatırlamıyorum bu cümleyi .tabi şimdi ben onların ablaları gibiyim orası ayrı bir konu.çocukluk arkadaşıyla hep akıl almaz şeyler yapılır.çocuk yaşta bile olsak saatlerce telefonda konuşurduk.ne bulup ne konuşurduk o zamanlar ? şimdi açsam telefonu konu gelmez aklıma.tabi o zamanlar aklına gelince,eski resimlerde görünce bir hoş oluyor insan.en çok özlediğidir insanın çocukluk arkadaşı.en saf duygularını anlattığı,saçmaladığı,bazen kızıp küstüğü ama en çok hatırladığı en çok özlediği en çok sevdiğidir o.
aynanın karşına geçip onunla konuştuğunu düşünmek,yanında olmasa bile onun kokusunu almak,onun düşünürken durup dururken gülümsemek,uyurken yanında sanki o varmış gibi ona sarıldığını düşünmek,yemek yerken sanki o da karşında seninle yemek yiyormuş gibi hayal kurmak.aşık insan şizofren gibidir.kısaca Shekspeare'in de sözüyle "aşk deli olmak"tır.
küçüktüm..çoğu şeyin farkında bile değildim.zaten olamazdım ki.eskiden herşey farklıydıçevremdekiler farklıydı.herşeye farklı bakıyoduk.çünkü küçüktük.şimdide pek büyük sayılmam ama bazı şeylerin farkındayım.zamanla herşeyi daha iyi anlayabiliyosun.sen büyürsün aklında büyür.sanki ben hızlı büyüdümde aklım biraz geç büyüdü.çevremdekiler daha hızlıyıdlar.onlar herşeyin farkına benden önce vardılar.bundandır ki ben hep kullanılan oldum.herkes elbette değişir.ama benim arkadaşlarım hiç aklıma gelmiyecek şekilde değiştiler.sadece kendilerini düşünen,sırf kendi mutlulukları için başkalarının kuyusunu kazan kişiler oldular.ne yazık ki ben hala onları 'iyi' olarak görüyodum fakat çok aynıldığımın artık farkındayım.eskiden hep göz önünde,çalışkan,herkesten farklı biriydim.çevremdeki o bencil insanlarda bir bir kendi yüzlerini benim yerime geçmeye çalışırken gösterdiler.ben yinede bana yaptıklarına göz yumdum.beni rezil etmeye çalıştılar sesimi çıkarmadım.iyi görünüp içlerinde fesatlık besleyen beş para etmez insanlardı onlar.fakat şimdi kendime şunu söylüyorum 'ben iyiydim millet tepeme çıktı şimdi ise ben onalrın tepesindeyim' bu söz bana mutluluk vermiyo aslında ama sustuğum yeter.artık bende herşeyin farkındayım.herkesi düşünmiceksin sadece kendini düşünceksin ancak böyle mutlu olabilirsin.
işte ben bana adilik yapan kişilerden dolayı artık şuna tamamen inanıyorum;bazı şeyler için iyi olmak yetmiyor bazen..
