Temmuz ayında çıkacak olan Kahraman Tazeoğlu kitabıdır.
oylum talu hakkında yazılan kitaptır.
kitabın içeriği biraz farklı. başrolde oylum talu'nun olduğu bir masal kitabı olacakmış. üstelik, günümüzde geçen bir masal bu.
Kitaptan Bir bölüm :gürültüyü yapmak kolay, zor olan sessizliği korumaktır
her sabah yaşama seninle tutunuyorsam, her gece uğruna öldüğüm içindir
herkeste seni aramak, her geleni sen sanmak ve her gidende seni yeniden kazanıp kazanıp kaybetmek ne demek hiç düşündün mü? beni bu kadar kendine aşık etmen hangimize haksızlık? hiç mi yorulmadın adı geçmiş olacak olan gelecekleri bana taşımaktan?
insan bazen olana değil de olmayana ağlar prenses. var mısın gerçekten? varsan yokluğun neden burada? varlığın ruhumu mendillere damlatmama engel olsun; sebep değil yokluğunda hep sana seslendim. evet ağladım. seni içimde acı acı biriktirip damla damla harcadım. sesimin yankısında bulduğum tek şeyse koca bir hiçlikti. sanki onca sesin arasında, kendisini belli edecek bir çığlık bekliyordum. o çığlığa tutunursam, seni bulabilecektim. seni bulmaksa, tüm çığlıkların arasından en çok seni anlatanını dinlemek ve ona sarılmaktı. duyduğum her çığlığa koşarcasına gittim. her çığlığı beni çağırıyor sandım. halbuki duymak istediğimle duyduğum aynı şey değilmiş, geç fark ettim. bunca yanılgı, bunca aldanış belimi bükmedi işte. sesler arasında sesine dokunmak, seni sesinden yakalamak boynumun borcu gibiydi. dedim ya yokluğunda hep sana seslendim. sesli bir mektup olursun diye bekledim. sessizliğin, sükunetten değildi biliyordum. bozarsın diye bekledim. sessizliğin çocuğu olmuşsun haberim yok. eski bir filmde duymuştum sessizliğin adı söylendiğinde artık orada olmayacağını. dilim sessizliği bozmayacak kadar lal. kulaklarım artık bu sessizliği kaldırmıyor prensesim. yere düşen bir toz sessizliğidir payıma düşen. hayra yoramadığım rüya oysa ki haklı olanın gücü, haksız olanın siperi değil midir sessizlik? seninle, sadece biz istediğimizde bizi kuşatacak sessizliklerimiz olmalıydı prensesim; söylenecek bir şey kalmadığında değil! suskunlukları, yalnızlığın ikiz kardeşini bana bırakmışsın çok geç anladım. evet! geç ve sek bir sessizlik bu. aklının kilidini okuyabilecek kadar usta bir çilingir değilim ben. ve sakın anlamaktan korkma beni. ve duymaktan şimdi bu sessizliğin içinde suskular biriktirip ağlayan bana üzülüyorsun biliyorum. üzüldüğüne seviniyorum, sevindiğime üzülüyorum. ne acı. hak etmediğim ama maruz kaldığım söylemek istediğin her şeyi sessizliğin içine koymuşsun prenses. bu sessizliğin bana verdiği tek şey sensizlik oluyor giderken de seni götürüyor. bitmiyor bu iç seslere söz hakları tanımalar. belki de gürültüyü yapmak kolay, zor olan sessizliği korumaktır diyorsun bana? her soruma sus oluyorsun her susa yeni bir soru. gürültüleri mi çaldın, sessizliği mi armağan ettin gürültünün yokluğu mu, sessizliğin varlığı mıdır yaşadığım? bir gün geri gelirse, sessizlik kapımı neyle çalar prensesim? bana sessizliğini bırakman beni gürültüden ayırmadı, çünkü sessizliğin hiç bu kadar bağırmadı.
içindeyim depresyonun ortasında. tam ortasında belkide en köşesinde. yalnız bir ruh hali. içinden çıkılamaz. cam pervazlarında olricle birlikteyim. "içimde yılgın rüzgarların ayak sesleri" dışarda onca göz. şarkıdada diyor. güneş tepemde doğuyor. beynimi yakıyor. belkide beynin kablolarını.
söndürdüm sigarayı gecenin yüzünde. cızz. gitmeli.
yada dursana orda. gitmemeli. savaşmalı. neye kime karşı ? içimdeki değirmenlere...
sessizlik iyidir , iyidir her daim. tamam kabul susarsam insanlar rahatlayacak. insanlardan bana ne be adam ! beni öldüren bir adamdı değil mi. hatırlıyorum. o gece o yağmurdan kaçıyordu. gerisi sessizlikle devam ediyordu beyaz kağıtlara yada bir kefene. o tür birşeydi üzerimdeki elbise.
