"la ultima curda" (son sarhoşluk), bestesi anibal troilo'ya ve sözleri catulocCastillo'ya ait bir tango. 1956 yılında piyasaya çıkan bu tangoda bir adam yaşamın acıları ve kısalığı karşısında duyduğu hayal kırıklığını ve içerisinde son sarhoşluk olan ölümü aradığı alkolün yatıştırıcı etkisini anlatıyor.
Bana realiteni söyle, sana kim olduğunu söyleyeyim dedi ayna. E o kadar güzel kadın varken ayna ile kurduğum ilişki elbette güzellik üzerinden olmayacaktı, ayna, ruha bakıyordu; biçime değil. Benim sabit bir realitem yok dedim aynaya, realiteler değişebilir ama realiteyi kavrama biçimlerinde bir sıkıntı var. Aslında realiteyi pek umursadığım da söylenemez diye ekledim, -nasılsa ruhumu görüyor, yalanın lüzumu yok- diye. Sonra aklıma yeni gelmiş gibi bağırdım: Realite baskısı sorumluluktan kaçış tüneli kazar. Sen iyice uçtun dedi ayna, tamam realiteye fazla biat insanı ruhsuz timsah yaptı diyelim, sorumluluktan kaçmakla ne ilgisi var?
Ayna sıkıcıydı, kediye döndüm yeniden. Sorumluluk kelimesinde mama tabağını göstermişti ve ben ona realite, mamanın yokluğunu gösteriyor diyemezdim, yiyecek yarattım ve realiteyi fazla tanımak ile temel sorumluluğu askıya almak arasındaki ilişkinin saçma olmayacağını yineledim, kedi onayladı beni. Çünkü dedim, aslında yapılması gereken şeyden kaçmak için bir kılıftır realite bunu gerektirdi demek; yani bir şey, bir şeyi gerektiriyorsa, orada bir sorun var demektir. Çünkü realite bu ifadesinde zaten potansiyel olarak bir özür mevcut değil midir, koşullar farklı olsaydı, şimdiki durum bunu gerektirmeseydi, -şeydi, şuydu vs. gibi.
işte benim kafam buraya takılıyordu. Çünkü doğru olanın bahaneye ihtiyacı yoktur, açıklama yapmamızı gerektirmez, neden böyle davrandığımıza ilişkin kimseyi ikna etmemiz gerekmez, haklılık tonu aşikardır ve böylece insan, hakikate karşı sorumlu davranmış olur, yüzeysel realiteye karşı değil. Yüzeysel realite değişkendir, bir dönem düşman olduklarınızla ittifak etmenizde sakınca görmez, bir vakitler ettiğiniz sözlerin değişmesini pek mantıklı bulur. Çünkü realite değişmiştir ama bunu söylediğinizde aslında içten içe hakikatten özür dilediğinizi ben bilirim, tarih de bilir. Dolayısıyla realite baskısı, sorumluluktan kaçış için sinsi bir tünel kazar diye tekrarladım, aynaya döndüm, çatlamıştı.
insan özellikleri konusunda en çok önemsediğim şey listesi durmadan değişir, daha doğrusu listenin kendisi değil de sıralanışı değişir ama şimdi bir şeyden çok eminim, sorumluluk duygusu en önemlisi. Okyanusun kıyısında oturup, susuzluktan ölürken, su tükenir korkusuyla bir damla su içemeyen Butimar ölçüsündeki mitik sorumluluktan kolay söz ederken, yüzeysel kazanımlar için derinliklere veda eden ve kimseye en ufak sorumluluk duymadan yoluna devam edenler de hakikati aşkın bir bölgeye sürüp, gündelik gerçekliğin gerekleriyle yaşamını sürdürenlerdir. Realiteyi tanımıyoruz, içinde fazla hesap, gündelik kaygılar ve on yıl sonra özür diletecek durumlar var dedim kediye. Kedi de tarihe sorumluluğun benden başlıyor dedi. Haklıydı. Şimdi bunu insanlara anlatsam dedim kediye, bana realite dersi vermeye kalkarlar, konjonktür, gereklilik falan bir sürü şey anlatırlar, mahsustan bilmek istemediklerimi, hiç bilmiyormuşum sanırlar. Aman sansınlar dedi kedi, sen benim suyumu tazele.
...sonra o da şarabın döl yatağına uzandı, ayakta durmakla birlikte çıplak, mutlu bir uyku içindeydi; insanlığın tarihi boyunca uyuyan o güler yüzlü eski uykucuydu bu, şarabın hazreti nuh'uydu.
hem bütün bunları, hem de bundan fazlasını biliyordum. çalışan insanlardan biri hasta oldu mu, onun ve yakınlarının neler çektiklerini anlayabiliyordum. her insan bilmez mi bunun ne olduğunu? her insan anlayamaz mı? her insan hayatının bir döneminde, bir kere olsun, hastalanır ve içindeki hastalık denen bu yabancıyı tanır, onun karşısındaki çaresizliğini bilir. onun için her insan benzerini anlayabilir...
ama belki de her insan insan değildir; bütün insanlık insan olmaktan uzaktır. yağmurlu bir günde, insanın ayakkabıları delik deşikse ve su alıyorsa; gönlünü belli bir insana kaptırmamışsa, yaşayacağı bir hayatı yoksa; ne başardığı ne başaracağı bir şey varsa; ne korkacağı ne yitireceği bir şey kalmışsa; ve çevresinde dünyadaki kırımı görüyorsa, insanın içine işte böyle bir kuşku düşebilir. bir insan güler, bir başkası ağlar; ikisi de insandır, gülen insan da hasta olmuştur, hastadır; ama güler, çünkü öteki insan ağlamaktadır. bu başkalarının canına kıyan, onları yok eden biri olabilir; çaresizlik içinde olup da ötekinin gazetesini ve haber başlıklarını okuyarak güldüğünü gören bir insan ise, gülenin değil ağlayanın dostluğunu arayacaktır. demek ki, her insan insan değildir. biri cana kıyıyor öbürünün canına kıyılıyor; bütün insanlık değil, ancak canlarına kıyılanlar insandır. bir insanı öldürdün mü, o insan bir insandan fazla bir şey olur. hasta olan, aç olan insan da daha insandır, açların meydana getirdiği insanlık da daha insandır.
elio vittorini nin yazmış olduğu, helikopter yayın evinden çıkan kitaptan bir bölümünü yazma ihtiyacı duydum. insanın kalabalıklar içindeki yerini, düşüncesini ve duruşunu çok güzel anlatıyor gerçekten.
genellikle teknik üniversiteler tarafından kullanılan bir simülasyon programıdır. çok taşşaklı adamlar çok taşşaklı fiyatlara satın alırlar. kullanımı zor ancak bir o kadar da eğlencelidir. türkiye de yoğunlukla kullanan yerler, odtü, itü, mit vs.dir.
Güvencesiz olarak, gelip geçici çalıştırılan, yarı zamanlı genel anlamda kadınlardan gençlerden ve emekli olup da tekrar çalışmak zorunda kalanlardan oluşan katman, misalen; mağaza çalışanları, bilgisayar programcıları, anketorler gibi kesimlerden oluşur. ne işçi sınıfına dahildir tam anlamıyla ne de işsiz kesime.
Fazıl Say'ın alıntıladığı bir şiir dolayısıyla değil de ardından sarf ettiği "Bilmem farkettiniz mi ama nerde yavşak adi magazinci hırsız şaklaban varsa hepsi allahçı, bu bir paradoks mu?" sözlerinin ifade özgürlüğü açısından neresi tevil edilebilir diye bakıyorum, zorlanıyorum. Bu tartışmayı sloganik sözlerle, kolay muhalefettle geçiştirmeden tahlil etmek gerekir. O halde empati yöntemini kullanalım. "Bilmem farkettiniz mi ama nerde yavşak adi magazinci hırsız şaklaban varsa hepsi Solcu, bu bir paradoks mu?" desem alınmayacak hakarete uğramadığını söyleyecek sol'cu arkadaş var mıdır? "Bilmem farkettiniz mi ama nerde yavşak adi magazinci hırsız şaklaban varsa hepsi Ermenici, Yahudici bu bir paradoks mu?" desem alınmayacak, hakarete uğramadığını söyliyecek Yahudi, Ermeni arkadaşımız var mıdır* ,
9. nesil yazarlar olarak, uludağ sözlük adına 1 mayıs'a katılmayı tavsiye ediyorum; istanbul, ankara, izmir, denizli vs. vs. hangi ilden olursa olsun, bir kişi olsun on kişi olsun, elli kişi olsun bence güzel bir organizasyon olur. ayrıca yazarlarla tanışıklık da cabası.
istanbul işçi sağlığı ve iş güvenliği'nin yaptığı açıklamaya göre, türkiye geneli, mart ayı içerisinde hayatını kaybeden işçi sayısı 55. tabii bu rakkam bilinenler; bilinmeyenler de eklendiğinde 70 lere 80 lere kadar uzanacağına eminim.
hayatını kaybeden işçilerin arasında 13 yaşında ki ahmet yıldız en hüzün vereni bana. çünkü henüz 13 yaşında ve press makinasına sıkışarak, acı içerisinde ölüyor...
işte mart ayında "iş cinayeti" sonucu hayatını kaybeden (tespit edilebilen) 55 işçinin isim listesi:
bir türk ekmeksiz yapamaycağı için, ekmeksiz köftenin, kuru fasülyenşn tadı olmadığı için, bir şeyden vazgeçemediğini ifade etmek için bu benzetmede bulunur. pek hoş, pek yaratıcıdır.
Söylenenlere göre 2002/2010 arası tecavüz fuhuş cinsel istismar gibi suçlarda çok ciddi artışlar yaşanmış ve yaşanmaya devam ediyor. ülke için acı verici bir durumum ortasındayız. geri kalmış ülkelerle denk düşmüş olduğumuzu açıkça söyleyebiliriz.
güneş doğmuş, gün yüzüne gülmüş insanların.
benim neyime güneş; geceye gitmek isterim.
gel gece, savur beni karanlık bulutlara.
gel gece, gireyim koynuna.
güneş doğmuş ne olmuş
gül yüzün kara toprakta solmuş.
Delilik moda oldu fakat benim kastım çift en deli! Her yakam ağrıyor deli lafını duyduğumda. Kuşku duymadan delilik olur mu? Merak etmeden delilik olur mu? Uyuyarak delilik olur mu? Delilik moda olabilir mi? Oluyor hepsi ve daha unuttuğum birçokları da. Kedi miyavlamalarından anlamayan biri, Karasunun deliliğine ne kadar tanıklık edebilir? Alkoliçe’de Tarhan Gürhan, çok da alışık olmadığımız, sıra dışı bir metinle isyana kalkışıyor. Bu kitap, yazarının alkolden ayrı kaldığı, alkole geri döndüğü, alkolü tamamen bırakmaya çalıştığı günlerinin bir dökümü. Alkoliçe, yeniden başlamak ve bırakmak üzerine bir günce.*
*ALKOLiÇE
ayrıca Oyuncaklar Görmesin, bir gece kendiniz eve sarhoş gelirse adlı kitapları da mevcuttur.
uzun bir müddet kliniklerde tedavi görmeye çalışmış ancak en iyi hasta uyuyan hastadır tezini çiğdeniği için tedavisi mümkün olmamış depresif yazar. o kendine böyle demiyor ama tıptaki rahatsızlığı budur.
kızına tecavüz eden bir babanın defalarca kez şu haberi okumama rağmen hala neden cezasının çook ama çok hafifletildiğini anlayamama sebep olan haber, olay, trajedi.
